Een afweging na afloop

Mijn tocht is afgelopen hier in Muxia. De kilometers zitten er op. Ik heb weeral zoveel bijgeleerd in een omgeving die het mondiale leven overstijgt. Wars van luxe en enig comfort, de laatste dagen in Muxia en Santiago buiten beschouwing gelaten, en enkel aangewezen zijn op jezelf, je voeten en je benen die je enigste hulpmiddelen zijn ... die moeten het doen en hopen maar dat ze het volhouden.

Het is een belevenis, een verrijking maar dan in de omgekeerde betekenis van het woord. Water uit de kraan tappen of een fonteintje onderweg om je dorst te lessen. Dagenlang met een stuk oudbakken brood rondzeulen voor het geval je zonder eten moest vallen en dan vaststellen dat zo'n oude korst nog smaakt op de koop toe. Zwoegen en zweten in de bergen, voelen dat er voeten aan je lijf hangen en die pijn doen als je 's avonds in een bed duikelt waarbij je enkele uren ervoor je je nog afvroeg of je dit bed zou kunnen vinden. Hitte in de vlakten, vrieskou op de hoogten, wind, regen, stormweer ... je zit midden in de natuur. Heel je hebben en houden sleur je mee in een rugzak want meer heb je niet.

Als je tocht dan afgelopen is, overvalt er je een onbeschrijfelijke voldoening. Je hebt het gehaald terwijl er zo velen jammer genoeg hebben afgehaakt. Verkeerde inschatting, fysieke problemen, te weinig doorzettingsvermogen of een foute mindset ? Het zijn allemaal factoren die je tocht kunnen kelderen.

Een vergelijk met mijn vorige tocht is moeilijk te maken. Daar liep ik alleen van thuis tot aan de Pyreneeën, genoeg tijd om tot jezelf te komen. Op deze tocht ontbrak me dat in zekere mate. Toen duurde het bijna 2 maanden toen ik de eerste pelgrim tegenkwam. Nu, in Sevilla zat je er onmiddellijk tussen. Niet zoveel als in St. Jean de Port weliswaar maar ze waren er wel. Ik heb maar een goede week alleen met mezelf kunnen zijn. Daarna worden er automatisch banden gesmeed met je medepelgrims. Al, Arlette, Gilles, Patrick en nog menig andere. Voor al dan niet van korte duur.

Bij de tocht zelf wil ik enkele kanttekeningen maken. De via de la Plata brengt beduidend minder zaad in het bakje dan de Franse route.  Ik wil de inspanningen van de pelgrims op de Franse route niet geringschatten maar de omgeving op deze route wordt zo commercieel uitgebuit dat je je er nog moeilijk een pelgrim op voelt. Op de via de la Plata des te meer. Je bent er echt op jezelf aangewezen, geen stops, geen winkels, lange afstanden, zware tochten en een gans ander levensritme, dit van de Spanjaard volgend. Laat eten, 's middag winkels gesloten, taalproblemen enz.

Een spijtig gebeuren is de aanleg van spoorinfrastructuur ten behoeve van de hoge snelheidstrein Madrid - Galicië. Hostels die begrijpelijkerwijze door de spoorwegarbeiders worden bezet maar dit ten koste van de slaapgelegenheid voor de pelgrims. Daartengevolge van ook de vele omwegen die je moet maken om op de originele camino te kunnen blijven. Nog spijtiger is het dat er ganse bergen worden afgebroken, fauna en flora belaagd worden met dynamiet om de tunnels te graven en dat het uitzicht op een ongerepte natuur onherroepelijk verloren gaat. 

Toch ben ik er in geslaagd om mezelf te ontmoeten. Vooral na de kleine ontgoocheling bij het binnenstappen van Santiago had ik nood aan een boost. De etappes naar Fisterra en Muxia waren van een uitzonderlijke schoonheid. De stortregen onderweg naar Fisterra was daarbij van geen tel. Dicht tegen je fysieke grenzen kunnen aanbotsen daar kwam het voor mij op aan.  De 4 zeer zware en lange etappes als afsluiter, die kwamen voor mij dus nu uiterst gelegen. Na de 1000 km die ik er tenslotte al had opzitten gaven deze etappes me een enorme mentale boost. Deze etappes na de aankomst in Santiago hebben mijn Camino doen slagen op moreel vlak. Op de Franse route had ik dit bereikt toen de Pyreneeën in zicht kwamen, nu bij de aanblik van die woest beukende oceaan op het strand en de rotsen van Galicië was mijn doel bereikt.

Het was geen gemakkelijke pelgrimstocht, Oh nee, maar toch eentje naar tevredenheid. Toch een bedenking, als je de via de la Plata plant als een vakantietochtje dan kom je waarschijnlijk bedrogen uit. Deze tocht is meer gericht op pelgrims of wandelaars die niet aan hun proefstuk toe zijn. In realiteit tref je dan ook overwegend mensen aan op deze weg die ooit al eens een camino gelopen hebben.

Ik ben dankbaar dat ik deze tocht tot een goed einde heb gebracht. Dankbaar ook dat deze me weer zoveel nieuwe inzichten heeft opgeleverd.

Een betere therapie voor je ziel vind je nergens.