Deze pelgrimstocht is volbracht. 15 sept 2015 - 31 okt 2015.

zondag 1 november 2015

Van Muxia naar Santiago. The day after.


31 oktober en 01 november Muxia en Santiago

Om 14u30 zou er een bus vanuit Muxia Naar Santiago vertrekken. De bushalte was vlakbij mijn suite. Om de tijd te doden heb ik nog wat rondgeslenterd in Muxia. Even naar het kerkje Virgen de la Barca gaan kijken. 2 jaar geleden was dat helemaal uitgebrand en nu staat er al een heel nieuw kerkje, volledig heropgebouwd. Mooi, het staat vooraan de rots die de haventoegang naar Muxia markeert. 's Morgens ben ik Margareth uit San Antonio Texas nog tegengekomen met wie ik samen de Albergue in Torremejia deelde. Dat was in het begin van de camino. Ze was niet veel vermagerd maar ze bekende dan ook dat ze maar een kwart van elke etappe had gelopen, de rest had ze gepelgrimeerd met de taxi. Toch een gezellig weerzien met die dikke madam. En nog sjiek volk tegengekomen ... Sofieke uit Denemarken passeerde voorbij het terrasje waar ik op de bus wachtte. Zij liep nog voort, helemaal alleen naar Dumbria had ik verstaan. Toch een mooie foto genomen van een heel gelukkig meisje. Dan diende even later Zanda uit Litouwen zich aan. Een pelgrim vroeg of hij een fotootje van ons getweetjes moest trekken. Waarom niet ? 

Een goede 2 uur deed de bus erover om naar Santiago te rijden. Al de Amerikaan had 's morgens tevergeefs op mij gewacht om te ontbijten in het hospederia San Martin Pirinio in Santiago. Misverstand in de communicatie. Wel heb ik hier Chris en Marieke terug gezien. Kennis gemaakt met de broer en schoonzus van Chris, Martin en Yvonne. Zij kwamen broereman oppikken en via Porto reden ze dan naar hun Nederland. Hier ook klaarblijkelijk het lot dat ons samenhoudt. Misschien heeft Jacot er wel de hand in om me er nog eens op te wijzen dat ik me zo lelijk vergiste in de persoon van Chris. 

Ik heb Al niet meer gezien die dag. 's Avonds laat ben ik nog op zijn kamerdeur gaan kloppen maar vermits hij wat doof is heeft hij dit niet gehoord. Deze morgen lag er een briefje onder mijn deur met de melding dat hij onmogelijk kon komen ontbijten vanwege zijn knie waarin een opflakkering van artritis hem nog nauwelijks kon laten lopen. Ik vermoedde dat hij zich in de nacht had laten repatriëren. Vanmorgen ging ik aan de receptie vragen of hij het hospederia had verlaten. De receptionist vertelde me dat de room service bij hem was. Ik ben vlug gaan kijken. Al zat op zijn achterste in de gang. Zijn knie gezwollen, zo groot als een voetbal. Het had deze morgen 20 minuten geduurd om zich naar mijn kamer te begeven en dat briefje daar te leggen. Eens terug in zijn kamer was zijn knie uiteengespat en is hij ineengezakt. Ik trof hem zo aan. De ambulance was ondertussen al opgeroepen. Ik heb dan nog zijn spullen ingepakt en een pakketje met het nodige voor in het hospitaal en mijn telefoonnummer gegeven. Dit was 'his darkest camino' merkte hij nog op.

Vanmorgen dan naar de mis geweest. Yep, ik heb de botafumeira weer zien zwaaien. Indrukwekkend. In mijn vorige blog heb ik het ook nog beschreven. Kiekenvlees krijgt ge wanneer die wierrookpot zo van de ene nok in de kathedraal naar de andere nok zwiert over de hoofden van de kerkgangers heen.
Ook tegen Eitheiro, de jonge Japanees die ik in El Cubo ben tegengekomen, botste ik aan. Die kwam vandaag toe in Santiago. Fabienne had hem op haar 3 daags trippeke om haar camino te voltooien ook tegengekomen. Dappere gast, die liep nog door tot in Porto. Van daaruit liep hij naar Rome.

Heel mooi weer vandaag, zo'n temperatuur van wel boven de 20 graden. Ideaal voor Fabienne om honderden foto's te maken. Voor de gelegenheid moest ik even fotograaf spelen want ze had een Bretoense vlag bij waar ze mee gefotografeerd wou worden. Wel 50 fotokes moest ik met haar high tech camera maken van haar gedrapeerd met haar Keltische vlag uit Bretagne. En dat was nog niet alles. In de namiddag heeft ze me nog een interview afgenomen met een camera. Ze is immers journaliste van beroep. Wel een half uur lang. Ik hoop dat het nooit op de televisie wordt uitgezonden.

Het uploaden van de fotokes is weeral één grote miserie hier in het hospederia. Straks misschien in het één of ander bistrootje. Ik hoop dat het gaat lukken want er zitten er een paar mooie bij.

Tot morgen

Geen opmerkingen: