WELKOM BESTE BLOGLEZER.

Ik vind het fijn dat je hier even binnenwipt. Heel erg bedankt voor je getoonde interesse. 
Gezellig zo ! We gaan een stukje vervolg brouwen aan mijn vorige blog waarin ik mijn reisverslag beschreef van mijn tocht naar Santiago. Deze heb ik 2 jaar geleden gelopen over de via Scaldis in België, aansluitend op de via Touronensis door gans Frankrijk tot aan de Spaanse Pyreneën. Het sluitstuk in Spanje tot in Santiago de Compostela : de Camino Frances, een 800 km lange eeuwenoude pelgrimsroute waarin je in de voetsporen loopt van duizenden voorganger-pelgrims werd de kers op de pelgrimstaart. Een linkje naar deze blog vindt je ook hiernaast links in het kolommetje.
Opnieuw een camino ? Ik, en ik niet alleen stelden me deze vraag : " Was 1 keer dan niet genoeg Jan ? ". Wel op deze vraag moet ik zowel met een ja als een nee antwoord geven. Ik ga het toch maar eens proberen uit te leggen. 

Ja ! Omdat de intenties die ik met deze pelgrimstocht voor ogen had volledig heb kunnen volbrengen. 
Santiago bereiken na 2300 km was echt niet het doel. Het doel was de weg zelf. De weg die je met jezelf aflegt om jezelf tegen het lijf te lopen. Een weg ook waar enkel je schaduw je reisgezel is. Een schaduw die je nooit kan voorbijlopen en je confronteert met je beperkingen. Daar ging het om. Mezelf ontmoeten en dat is me nog helemaal gelukt ook. 

Ik maak me alleszins geen illusies om een zelfde ervaring te willen nastreven. Neen, de spirituele diepgang en fysieke voldoening die ik op mijn eerste tocht heb gekend valt naar mijn gevoel nog moeilijk te evenaren.. Daar had ik een duidelijk motief : Even dank betuigen aan een gezegend leven zonder zorgen en tegenslag. Nu ligt het even anders.  Toch waag ik het er op want de fijne herinneringen en levenslessen die ik heb gekend en geleerd waren ontegensprekelijk oorzaak aan de evenwichtige balans in mijn diepste wezen die ik heb gevonden. De talrijke ontmoetingen die ik heb gehad blijven me dierbaar en de herinneringen eraan kan ik blijvend koesteren. Ik laat dan ook al deze pelgrims die hebben bijgedragen tot dit resultaat in mijn gedachten met me meestappen. Laat dit dan voor mij duidelijk één van de motieven zijn. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat zulk een tocht je aan inzicht oplevert over je eigen persoontje. Je houdt er als het ware een gebruiksaanwijzing over jezelf aan over. 't Wordt tijd dat ik deze 'manual' nog eens opensla. 

Een Bretoense pelgrimsvriendin, Fabienne Bodan, levert bijdragen aan het voor globetrotters gerenommeerde tijdschrift 'Les Voyageurs du Nouveau Monde'. Ze publiceerde er een intervieuw met me in met ondermeer de vraag of mijn tocht me een andere kijk op het leven had gegeven. Ik geef die passage in copy/paste even mee. 't Is in de taal van Molière !

Comment vois-tu la vie désormais ? 
Je ne crois pas que cette expérience ait fondamentalement changé ma vie. Cependant, j' ai pris conscience de ma propre valeur, et je n'ai plus besoin de reconnaissance. Cela me met à l'abri des flatteries de personnes peu sincères. J'ai appris que le hasard n'existe pas, qu'une solution se présente toujours lorsque l'on se sent en péril, que les gens qu l'on rencontre et apprécie sont toujours plus ou moins un miroir de soi-même. De même que ce qui nous irrite chez les autres. J'ai compris également que relativiser est la meilleure manière d'être heureux.

Het kwam er zo een beetje op neer dat die tocht me bijgebracht had dat ik eigenlijk van niemand nog een inschatting hoefde te krijgen van mijn zelfwaarde. Het stelde me in staat om de vleierij van niet oprechte mensen te herkennen. Verder werd het me ineens duidelijk dat je je enkel aangetrokken kunt voelen tot, en vervolgens optrekken met mensen die een spiegel van jezelf zijn.

Ook heb ik geleerd dat hetgeen  je irriteert aan anderen doorgaans je eigen zwakheden zijn die je in hen aantreft. Beetje spiritueler getint werd er me tegelijkertijd bijgebracht dat toeval niet bestaat. Pffft, 't is eigenlijk voer voor een gans congres aan psychologen. Woorden zijn gewoonweg ontoereikend om dit te omschrijven.
Ach, en moest het artikel je misschien interesseren dan geef ik hier eventjes de link mee :

http://www.voyageursdunouveaumonde.com/article-pelerins-de-compostelle-portraits-4-119738243.html

Nee ! 1 keer was niet genoeg ....... en  dat wil ik dan ook met volle overtuiging herhalen : ‘Nee, dat is het niet’. Het is een vraag die je met een beetje nuance kan herleiden naar : "Waarom vertrek je nu eigenlijk ?". Een bevredigend antwoord hierop zal ik je zoals elke andere pelgrim schuldig moeten blijven. Het meest rationele antwoord maar tegelijkertijd ook het meest vage antwoord is : "Omdat ik moet, ik kan niet anders". Elke pelgrim zal dit nietszeggend antwoord als een waarheid aanvoelen. Je kan het niet in woorden vatten, je kan het maar enkel aanvoelen.
In m’n buik zit er een zeepbel met honger naar avontuur, ontmoetingen, de natuur om je heen, de basics zonder komfort en luxe. Je terug de rol van een landloper aanmeten en je gelukkig voelen met het karige dat je op het moment bezit en deelt met andere pelgrims. Je goed voelen zonder luxe, in de onderweg aangeleerde wetenschap dat de luxe en het komfort dat je ontbeert geen voorwaarden zijn tot je geluk. Erg toepasselijk : 'Less is more' is een Engels gezegde dat hier absoluut eer doet aan haar waarheidsgehalte. Alles wat je thuis achterlaat is lekker meegenomen op je tocht. En hiermee bedoel ik niet alleen de louter materiële zaken. 
Die bel wordt alsmaar groter en groter en borrelt stilletjes aan naar boven. Op een bepaald moment zit die bel zo hoog dat slikken niet meer helpt. Dan moet je het besluit nemen …. Ik vertrek. Zo simpel is het, een andere uitleg valt er niet te formuleren.
Wel, ook met deze blog zou ik graag mijn wedervaren willen toevertrouwen aan het electronisch papier. Ik wil ook een beetje dezelfde lijn volgen zoals in mijn vorige. Een beetje zwans, luchtig en met de knipoog. De voorbereiding thuis met al de oefenuitstapjes, de aftelling naar het vertrek en dan uiteindelijk het pelgrimsverslag onderweg. 

Ultreïa et Suseïa ! ..... Vooruit ! En verder ! Rechtdoor !

Sometimes I need some time on my own
Sometimes I need some time all alone
Everybody needs some time
On their own
Don't you know you need some time all alone
(November rain - Guns 'n Roses)