9 EXTRAMADURA/BADAJOZ : Villafranca de los Barros - Torremejia

9 Naar Torremejia 26,4km ↑242m ↓139m

Bij de terugkeer van de boodschappen was er nog een Frans koppel uit Toulouse ingescheept. Jacques en Marie-Agnes. In Villafranca had ik hen al gespot in de herberg. Marie-Agnes ging wat eten maken en het zou hen plezier doen moest ik mee willen aanschuiven. Met alle plezier. We kunnen weeral wat klappen. Marie-Agnes was nogal gepikeerd op de katholieke kerk. Dikwijls had ze in Afrika gezeten voor te gaan helpen bij de paters voor ontwikkelingswerk. De Comoren, Madagaskar, Niger, Soedan en waar nog niet allemaal. Hoe de kerk daar nog de mensen manipuleert, wel ik kon mijn oren niet geloven. Ook voor de nieuwe paus had ze niet veel lof. Jacques was een stiller type, deed aan kleinschalige landbouw, hij had maar 3 koeien. In Marie-Agnes zat er overduidelijk dynamiet.  Laat in de avond kwam er nog een pelgrimme binnengeduikeld. Ondertussen had ik de Jacques al tot 10 leren tellen in 't Vlaams en hem een paar keer 'Schild of vriend' laten zeggen. Hij zou 1302 niet overleefd hebben. Minzaam man die Jacques. Er was nog wat eten over dus kon Margarath meteen aan tafel gaan. Margareth komt uit San Antonio - Texas in de USA en had 3 jaar in Colorado gewoond. Nee, Lynn kende ze niet. In de vorige herberg had ik haar ook gezien en ik dacht dat ze een Spaanse was. Ze sprak Spaans maar evengoed Engels. Man, dat mens is zwaar. Dat moet voor haar meer een calvarieweg worden dan een pelgrimstocht. Ocharme ocharme toch dat mens. 68 is ze al, ik hoop dat ze het haalt zonder teveel gezondheidsproblemen. 't Was ondanks al dat vertaalwerk van 't Frans naar 't Engels en omgekeerd een fijne avond weeral. Sedert dat Kris uit de running is ben ik geen Nederlandssprekende pelgrims meer tegengekomen.
Vanmorgen was het Franse koppel er vroeg uit om met de bus naar Almendralejo te rijden en van daaruit de Camino op te nemen tot in Torremejia. Zo spaarden ze 17km uit aan eentonige weg. En dat zou het ook worden. Margaretha was ook wakker en ze overwoog om naar het Noorden te vliegen en de Frances te stappen. 't Was haar iets te hevig deze route. Wijs besluit want door haar zwaarlijvigheid zou ze wel eens vodden kunnen aangevangen hebben. Daar kan ze meer stops inbouwen. Deze etappe was intens zwaar. 28km waarvan 20km één lange rechte zandweg bezaaid met keien. Nergens maar dan ook nergens een plaatsje om even in de schaduw kunnen te schuilen. Ik waande me precies op een knikkerbaan. Pijn dat zoiets begint te doen aan je voeten. Ik heb er mijn eerste blaar bij gescoord. Eéntonig maar toch weeral mooie vergezichten. Langs wijngaarden waar de plukkers de oogst binnenhaalden. De tractors reden op en aan, een immense stofwolk over je heen strooiend. De zon was weer volop van de partij met haar kokend spelletje. Afzien dus maar en je mag dan de bedenking maken dat er misschien wel een masochistische elementje in zo'n pelgrimstocht zit maar het valt niet uit te leggen dat dit louterend werkt en dat je er na afloop zoveel voldoening uit put. Het maakt je een nieuwe mens. Ik overdrijf een beetje maar ik vind de juiste woorden er niet voor. Die vallen er misschien wel niet voor te vinden.
In de albergue zitten alle pelgrims van het eerste uur bijeen hier. Onderweg ben ik niemand tegengekomen. Vanavond is het één grote pelgrimstafel. Alles compleet ... slapen, ontbijt en vanavond die grote pelgrimstafel voor 20 Europese slechts. Nog even mijne poot verzorgen en dan ga ik even het stadje in. Bar El Gitano moet vermeden worden staat er in m'n hoekske. Ben eigenlijk wel eens benieuwd, zal Al vragen om even mee te gaan. Die Amerikanen hebben van niets schrik. Tot morgen.