Ruta Xacobea : Geslaagd met onderscheiding !

Onderweg naar huis bekroop me het enge gevoel dat ik bij mijn vertrek m'n getuigschriftjes had vergeten in mijn rugzak te steken. Dat zou jammer geweest zijn. Het feit dat ik het niet kon checken onderweg omdat die zak in de bagageruimte van de bus zat maakte de onzekerheid enkel groter. Hoe langer je pelgrimeert, hoe meer je kwijtspeelt. Een petje, een T-shirt, een pochetje voor mijn fototoestel, een usb hubje, een handdoek,  2 brillen, een kous, een snoer voor GPS, 2 aanstekers, een SD kaart ... dus het zou me niet verwonderd hebben moest ik die getuigschriftjes in mijn haast om te vertrekken zou vergeten hebben. Gelukkig, ik had ze bij. Het was het eerste dat ik nakeek toen ik thuiskwam. Hier zijn ze :

De Compostela uitgereikt in het Officina del Peregrino in Santiago :

De Fisterra uitgereikt in de Albergue Municipale de la Xunta de Galicia :

De Muxia uitgereikt door het Concello de Muxia :

De Credencial van het Vlaamse Genootschap van Compostela.

en het stempelboekje :

Terug naar huis - Epiloog

De laatste dagen in Santiago heb ik de toerist uitgehangen. Wat in de souvenirwinkeltjes gesnuisterd, een paar 'Sint Jacobkes', miniatuurbeeldjes, gekocht voor de kinderen als aandenken en een T-shirtje met het opschrift :

EL DOLOR ES ALGO TEMPORAL

LA GLORIA ES PARA SIEMPRE

Een beetje de sukkelaar uithangen ja :-) ! 

Veel Amerikaanse pelgrims tegengekomen, ze hadden verdorie bijna heel het Hospederia San Martin Pirinio ingepalmd. Op dat 4de bovenverdiep zijn er wel 50 kamers waarvoor ze 23 euro vragen inclusief een uitgebreid ontbijt. Een aanrader voor elke pelgrim. Je mag er ook enkele dagen boeken, reserveren enkele dagen voorheen is wel de boodschap.

Buiten dat rondslenteren ben ik dan nog een beetje opgetrokken met Fabienne, mijn Bretoense pelgrimsvriendin. Ze was er een dag op uit getrokken om haar Keltische nieuwsgierigheid te bevredigen. Een avond ervoor was ze uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Marie, een pelgrimsvriendin die op haar verjaardag toekwam van de Camino Portuguese.

Een bezoekje aan Al in het ziekenhuis, daartoe voelde ik me verplicht. Hij kon al terug lachen met zijn toestand. Nu bekende hij dat de dokter hem thuis had afgeraden om de camino te lopen. Maar desondanks dat advies voelde hij zich goed. Misschien zou ik ook wel die raad in de wind geslagen hebben, ik mag er daarom niet over oordelen. Wat was er nu gebeurd ? Door het nemen van medicatie om zijn artritis te bestrijden zijn zijn beenderen geweldig bros geworden. Hij moet al met een barst hebben gelopen in zijn dijbeen. Juist boven zijn knie had dat been het begeven en gewoon in 2 stukken gebroken. Dat veroorzaakte natuurlijk die enorm gezwollen knie en die helse pijn. Gisteren werd hij geopereerd. Grote miserie om het thuisfront te bereiken want hij beschikte enkel over een IPad. Geen internet in het hospitaal, nochtans een universitair, geen telefoon op de kamer. Hij kon nog niet eens zijn familie bereiken. Terug in het hotel heb ik dan een berichtje met de toedracht en toestand naar zijn jongste zoon gestuurd. Adres gegeven, telefoonnummer van het hospitaal en de raad om hem via telegram, als dat nog bestaat, te laten weten dat hij op de hoogte is. Wel positief aan dat hospitaal is dat er een sociaal werker wordt bijgeroepen om de ganse repatriëring in gang te zetten. Ik hoop dat alles vlotjes verloopt want meer kon ik niet doen gezien ik gisterenmorgen naar huis terugkeerde.

Fabienne moest wenen ocharme toen ik vertrok. Ik haat afscheid nemen. Ik vertrok met een taxi nota bene, de laatste dagen verwen ik mezelf een beetje.

Net zoals de vorige keer was het een hele lange reis terug. Opnieuw kwam de camino van de vorige keer tot leven, 31 uren onderweg deze keer tot in Antwerpen en het besef dat ik dat toen allemaal te poot heb gelopen. Ik kan er nog steeds niet aan uit. Een immense afstand.

Opnieuw was het ganse reisgebeuren op zijn Spaans georganiseerd en hebben ze ondertussen niks bijgeleerd. Het bagageladen gebeurt in de grootste wanorde. Iedereen staat er op een hoop, de ene wil voorkruipen op de andere en gooit al zijn bagage in de autobuskoffer, de chauffeur maakt van zijn oren omdat die het overzicht, als het er al is, kwijtspeelt. Op de bus die je neemt staat dan wel bestemming Parijs maar die moet je dan toch nemen. Zonder duidelijke informatie, die er overduidelijk niet was, had je evengoed op een bus naar Zürich kunnen stappen. Deze bussen komen dan allemaal tesamen aan het Suco wegraustaurant tussen Plasencia en Burgos. Weeral dezelfde taferelen. ze openen hun bagagekoffer maar eerst om 9 uur nadat ze terugkomen van hun schaft in het restaurant. Jij moet dan je bagage nemen om over te stappen maar ondertussen staan er al anderen te dringen om hun bagage er in te gooien. Een chaos, ik begrijp niet dat ze dat wat ordentelijker kunnen organiseren. De chauffeurs spraken dan weer enkel Portugees wat weeral voor misverstanden met de reizigers meebracht. Soit, ik ben thuis geraakt. Waarom neem je dan geen vlieger? Wel een autobus maakt de overgang iets gemoedelijker. Je acclimatiseert iets beter. Je neemt er de chaos bij. 

Nog een mailtje gekregen van Monica, de pelgrimme-schrijfster die voorlas uit haar verhalen bij de pelgrimszegening in de kathedraal van Mechelen. Plezierig, doet deugd zo'n reactie. Ook wil ik Ed van der Aa bedanken voor zijn fijne reactie. In 't bijzonder voor het mooie stukje poëzie dat hij in een reactie achterliet.


VANAVOND MOET IK IN MUXIA ZIJN

Op weg naar Finisterre weet ik
vanavond moet ik in Muxía zijn
Mogelijk is zij daar
want zij is al voorbij het einde van de wereld

Vreemd om ergens aan te komen
waar je niet verder kunt
Vreemd om te zoeken naar iemand
die daarlangs gepasseerd is

Ed van der Aa

Dankjewel Ed.

Ook mijn dochter stuikt hier juist binnen zie met een mandje gerstenat als kado :-). Ik heb lang een goeie pint moeten missen. Ik ga er aan beginnen zie.

Ook zeg ik dank aan de lezers voor de getoonde interesse in mijn blog.

Vooraleer de microbe me terug te pakken krijgt ga ik blijven mijn wekelijkse toerkes hier een plaatsje geven. 

Hartelijke dank nogmaals

Jan. 

Een beetje de tijd doden met nog wat fotokes

Het is best leuk om even de tijd te nemen om het komen en gaan van de pelgrims hier aan de balie van het hospederia gade te slaan.
Pluimage van allerhande nationaliteiten waait hier binnen. Een bende Koreanen zit hier naast me te discussiëren. Hoe ze mekaar kunnen verstaan is me vooralsnog een groot raadsel. Soit, 't is een geanimeerde bezigheid dat pelgrimspotten aan een balie. Ook even de tijd genomen om, ondanks het kwakkelende internet, de fotokes van mijn vertrek uit Muxia en wat losse foto's hier van Santiago-City op te laden. Ik ga ze hier posten zie.
Fabienne is naar haar Keltische energiebron, die petrogliefen ... eerst had ik pirogliefen verstaan, met de bus vertrokken. Ik ga het rustig aan doen. Straks even laten bellen naar het hospitaal om wat nieuws over Al te vernemen. Misschien, hoop ik althans, kan ik een bezoekje brengen. Ik zit er toch wat mee in. Zo je tocht moeten afsluiten zet wel een domper op je prestatie.

Nog wat fotokes .

Van Muxia naar Santiago. The day after.

31 oktober en 01 november Muxia en Santiago

Om 14u30 zou er een bus vanuit Muxia Naar Santiago vertrekken. De bushalte was vlakbij mijn suite. Om de tijd te doden heb ik nog wat rondgeslenterd in Muxia. Even naar het kerkje Virgen de la Barca gaan kijken. 2 jaar geleden was dat helemaal uitgebrand en nu staat er al een heel nieuw kerkje, volledig heropgebouwd. Mooi, het staat vooraan de rots die de haventoegang naar Muxia markeert. 's Morgens ben ik Margareth uit San Antonio Texas nog tegengekomen met wie ik samen de Albergue in Torremejia deelde. Dat was in het begin van de camino. Ze was niet veel vermagerd maar ze bekende dan ook dat ze maar een kwart van elke etappe had gelopen, de rest had ze gepelgrimeerd met de taxi. Toch een gezellig weerzien met die dikke madam. En nog sjiek volk tegengekomen ... Sofieke uit Denemarken passeerde voorbij het terrasje waar ik op de bus wachtte. Zij liep nog voort, helemaal alleen naar Dumbria had ik verstaan. Toch een mooie foto genomen van een heel gelukkig meisje. Dan diende even later Zanda uit Litouwen zich aan. Een pelgrim vroeg of hij een fotootje van ons getweetjes moest trekken. Waarom niet ? 

Een goede 2 uur deed de bus erover om naar Santiago te rijden. Al de Amerikaan had 's morgens tevergeefs op mij gewacht om te ontbijten in het hospederia San Martin Pirinio in Santiago. Misverstand in de communicatie. Wel heb ik hier Chris en Marieke terug gezien. Kennis gemaakt met de broer en schoonzus van Chris, Martin en Yvonne. Zij kwamen broereman oppikken en via Porto reden ze dan naar hun Nederland. Hier ook klaarblijkelijk het lot dat ons samenhoudt. Misschien heeft Jacot er wel de hand in om me er nog eens op te wijzen dat ik me zo lelijk vergiste in de persoon van Chris. 

Ik heb Al niet meer gezien die dag. 's Avonds laat ben ik nog op zijn kamerdeur gaan kloppen maar vermits hij wat doof is heeft hij dit niet gehoord. Deze morgen lag er een briefje onder mijn deur met de melding dat hij onmogelijk kon komen ontbijten vanwege zijn knie waarin een opflakkering van artritis hem nog nauwelijks kon laten lopen. Ik vermoedde dat hij zich in de nacht had laten repatriëren. Vanmorgen ging ik aan de receptie vragen of hij het hospederia had verlaten. De receptionist vertelde me dat de room service bij hem was. Ik ben vlug gaan kijken. Al zat op zijn achterste in de gang. Zijn knie gezwollen, zo groot als een voetbal. Het had deze morgen 20 minuten geduurd om zich naar mijn kamer te begeven en dat briefje daar te leggen. Eens terug in zijn kamer was zijn knie uiteengespat en is hij ineengezakt. Ik trof hem zo aan. De ambulance was ondertussen al opgeroepen. Ik heb dan nog zijn spullen ingepakt en een pakketje met het nodige voor in het hospitaal en mijn telefoonnummer gegeven. Dit was 'his darkest camino' merkte hij nog op.

Vanmorgen dan naar de mis geweest. Yep, ik heb de botafumeira weer zien zwaaien. Indrukwekkend. In mijn vorige blog heb ik het ook nog beschreven. Kiekenvlees krijgt ge wanneer die wierrookpot zo van de ene nok in de kathedraal naar de andere nok zwiert over de hoofden van de kerkgangers heen.

Ook tegen Eitheiro, de jonge Japanees die ik in El Cubo ben tegengekomen, botste ik aan. Die kwam vandaag toe in Santiago. Fabienne had hem op haar 3 daags trippeke om haar camino te voltooien ook tegengekomen. Dappere gast, die liep nog door tot in Porto. Van daaruit liep hij naar Rome.

Heel mooi weer vandaag, zo'n temperatuur van wel boven de 20 graden. Ideaal voor Fabienne om honderden foto's te maken. Voor de gelegenheid moest ik even fotograaf spelen want ze had een Bretoense vlag bij waar ze mee gefotografeerd wou worden. Wel 50 fotokes moest ik met haar high tech camera maken van haar gedrapeerd met haar Keltische vlag uit Bretagne. En dat was nog niet alles. In de namiddag heeft ze me nog een interview afgenomen met een camera. Ze is immers journaliste van beroep. Wel een half uur lang. Ik hoop dat het nooit op de televisie wordt uitgezonden.

Het uploaden van de fotokes is weeral één grote miserie hier in het hospederia. Straks misschien in het één of ander bistrootje. Ik hoop dat het gaat lukken want er zitten er een paar mooie bij.

Tot morgen

Een afweging na afloop

Mijn tocht is afgelopen hier in Muxia. De kilometers zitten er op. Ik heb weeral zoveel bijgeleerd in een omgeving die het mondiale leven overstijgt. Wars van luxe en enig comfort, de laatste dagen in Muxia en Santiago buiten beschouwing gelaten, en enkel aangewezen zijn op jezelf, je voeten en je benen die je enigste hulpmiddelen zijn ... die moeten het doen en hopen maar dat ze het volhouden.

Het is een belevenis, een verrijking maar dan in de omgekeerde betekenis van het woord. Water uit de kraan tappen of een fonteintje onderweg om je dorst te lessen. Dagenlang met een stuk oudbakken brood rondzeulen voor het geval je zonder eten moest vallen en dan vaststellen dat zo'n oude korst nog smaakt op de koop toe. Zwoegen en zweten in de bergen, voelen dat er voeten aan je lijf hangen en die pijn doen als je 's avonds in een bed duikelt waarbij je enkele uren ervoor je je nog afvroeg of je dit bed zou kunnen vinden. Hitte in de vlakten, vrieskou op de hoogten, wind, regen, stormweer ... je zit midden in de natuur. Heel je hebben en houden sleur je mee in een rugzak want meer heb je niet.

Als je tocht dan afgelopen is, overvalt er je een onbeschrijfelijke voldoening. Je hebt het gehaald terwijl er zo velen jammer genoeg hebben afgehaakt. Verkeerde inschatting, fysieke problemen, te weinig doorzettingsvermogen of een foute mindset ? Het zijn allemaal factoren die je tocht kunnen kelderen.

Een vergelijk met mijn vorige tocht is moeilijk te maken. Daar liep ik alleen van thuis tot aan de Pyreneeën, genoeg tijd om tot jezelf te komen. Op deze tocht ontbrak me dat in zekere mate. Toen duurde het bijna 2 maanden toen ik de eerste pelgrim tegenkwam. Nu, in Sevilla zat je er onmiddellijk tussen. Niet zoveel als in St. Jean de Port weliswaar maar ze waren er wel. Ik heb maar een goede week alleen met mezelf kunnen zijn. Daarna worden er automatisch banden gesmeed met je medepelgrims. Al, Arlette, Gilles, Patrick en nog menig andere. Voor al dan niet van korte duur.

Bij de tocht zelf wil ik enkele kanttekeningen maken. De via de la Plata brengt beduidend minder zaad in het bakje dan de Franse route.  Ik wil de inspanningen van de pelgrims op de Franse route niet geringschatten maar de omgeving op deze route wordt zo commercieel uitgebuit dat je je er nog moeilijk een pelgrim op voelt. Op de via de la Plata des te meer. Je bent er echt op jezelf aangewezen, geen stops, geen winkels, lange afstanden, zware tochten en een gans ander levensritme, dit van de Spanjaard volgend. Laat eten, 's middag winkels gesloten, taalproblemen enz.

Een spijtig gebeuren is de aanleg van spoorinfrastructuur ten behoeve van de hoge snelheidstrein Madrid - Galicië. Hostels die begrijpelijkerwijze door de spoorwegarbeiders worden bezet maar dit ten koste van de slaapgelegenheid voor de pelgrims. Daartengevolge van ook de vele omwegen die je moet maken om op de originele camino te kunnen blijven. Nog spijtiger is het dat er ganse bergen worden afgebroken, fauna en flora belaagd worden met dynamiet om de tunnels te graven en dat het uitzicht op een ongerepte natuur onherroepelijk verloren gaat. 

Toch ben ik er in geslaagd om mezelf te ontmoeten. Vooral na de kleine ontgoocheling bij het binnenstappen van Santiago had ik nood aan een boost. De etappes naar Fisterra en Muxia waren van een uitzonderlijke schoonheid. De stortregen onderweg naar Fisterra was daarbij van geen tel. Dicht tegen je fysieke grenzen kunnen aanbotsen daar kwam het voor mij op aan.  De 4 zeer zware en lange etappes als afsluiter, die kwamen voor mij dus nu uiterst gelegen. Na de 1000 km die ik er tenslotte al had opzitten gaven deze etappes me een enorme mentale boost. Deze etappes na de aankomst in Santiago hebben mijn Camino doen slagen op moreel vlak. Op de Franse route had ik dit bereikt toen de Pyreneeën in zicht kwamen, nu bij de aanblik van die woest beukende oceaan op het strand en de rotsen van Galicië was mijn doel bereikt.

Het was geen gemakkelijke pelgrimstocht, Oh nee, maar toch eentje naar tevredenheid. Toch een bedenking, als je de via de la Plata plant als een vakantietochtje dan kom je waarschijnlijk bedrogen uit. Deze tocht is meer gericht op pelgrims of wandelaars die niet aan hun proefstuk toe zijn. In realiteit tref je dan ook overwegend mensen aan op deze weg die ooit al eens een camino gelopen hebben.

Ik ben dankbaar dat ik deze tocht tot een goed einde heb gebracht. Dankbaar ook dat deze me weer zoveel nieuwe inzichten heeft opgeleverd.

Een betere therapie voor je ziel vind je nergens.