Terug naar huis - Epiloog

De laatste dagen in Santiago heb ik de toerist uitgehangen. Wat in de souvenirwinkeltjes gesnuisterd, een paar 'Sint Jacobkes', miniatuurbeeldjes, gekocht voor de kinderen als aandenken en een T-shirtje met het opschrift :

EL DOLOR ES ALGO TEMPORAL

LA GLORIA ES PARA SIEMPRE

Een beetje de sukkelaar uithangen ja :-) ! 

Veel Amerikaanse pelgrims tegengekomen, ze hadden verdorie bijna heel het Hospederia San Martin Pirinio ingepalmd. Op dat 4de bovenverdiep zijn er wel 50 kamers waarvoor ze 23 euro vragen inclusief een uitgebreid ontbijt. Een aanrader voor elke pelgrim. Je mag er ook enkele dagen boeken, reserveren enkele dagen voorheen is wel de boodschap.

Buiten dat rondslenteren ben ik dan nog een beetje opgetrokken met Fabienne, mijn Bretoense pelgrimsvriendin. Ze was er een dag op uit getrokken om haar Keltische nieuwsgierigheid te bevredigen. Een avond ervoor was ze uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Marie, een pelgrimsvriendin die op haar verjaardag toekwam van de Camino Portuguese.

Een bezoekje aan Al in het ziekenhuis, daartoe voelde ik me verplicht. Hij kon al terug lachen met zijn toestand. Nu bekende hij dat de dokter hem thuis had afgeraden om de camino te lopen. Maar desondanks dat advies voelde hij zich goed. Misschien zou ik ook wel die raad in de wind geslagen hebben, ik mag er daarom niet over oordelen. Wat was er nu gebeurd ? Door het nemen van medicatie om zijn artritis te bestrijden zijn zijn beenderen geweldig bros geworden. Hij moet al met een barst hebben gelopen in zijn dijbeen. Juist boven zijn knie had dat been het begeven en gewoon in 2 stukken gebroken. Dat veroorzaakte natuurlijk die enorm gezwollen knie en die helse pijn. Gisteren werd hij geopereerd. Grote miserie om het thuisfront te bereiken want hij beschikte enkel over een IPad. Geen internet in het hospitaal, nochtans een universitair, geen telefoon op de kamer. Hij kon nog niet eens zijn familie bereiken. Terug in het hotel heb ik dan een berichtje met de toedracht en toestand naar zijn jongste zoon gestuurd. Adres gegeven, telefoonnummer van het hospitaal en de raad om hem via telegram, als dat nog bestaat, te laten weten dat hij op de hoogte is. Wel positief aan dat hospitaal is dat er een sociaal werker wordt bijgeroepen om de ganse repatriëring in gang te zetten. Ik hoop dat alles vlotjes verloopt want meer kon ik niet doen gezien ik gisterenmorgen naar huis terugkeerde.

Fabienne moest wenen ocharme toen ik vertrok. Ik haat afscheid nemen. Ik vertrok met een taxi nota bene, de laatste dagen verwen ik mezelf een beetje.

Net zoals de vorige keer was het een hele lange reis terug. Opnieuw kwam de camino van de vorige keer tot leven, 31 uren onderweg deze keer tot in Antwerpen en het besef dat ik dat toen allemaal te poot heb gelopen. Ik kan er nog steeds niet aan uit. Een immense afstand.

Opnieuw was het ganse reisgebeuren op zijn Spaans georganiseerd en hebben ze ondertussen niks bijgeleerd. Het bagageladen gebeurt in de grootste wanorde. Iedereen staat er op een hoop, de ene wil voorkruipen op de andere en gooit al zijn bagage in de autobuskoffer, de chauffeur maakt van zijn oren omdat die het overzicht, als het er al is, kwijtspeelt. Op de bus die je neemt staat dan wel bestemming Parijs maar die moet je dan toch nemen. Zonder duidelijke informatie, die er overduidelijk niet was, had je evengoed op een bus naar Zürich kunnen stappen. Deze bussen komen dan allemaal tesamen aan het Suco wegraustaurant tussen Plasencia en Burgos. Weeral dezelfde taferelen. ze openen hun bagagekoffer maar eerst om 9 uur nadat ze terugkomen van hun schaft in het restaurant. Jij moet dan je bagage nemen om over te stappen maar ondertussen staan er al anderen te dringen om hun bagage er in te gooien. Een chaos, ik begrijp niet dat ze dat wat ordentelijker kunnen organiseren. De chauffeurs spraken dan weer enkel Portugees wat weeral voor misverstanden met de reizigers meebracht. Soit, ik ben thuis geraakt. Waarom neem je dan geen vlieger? Wel een autobus maakt de overgang iets gemoedelijker. Je acclimatiseert iets beter. Je neemt er de chaos bij. 

Nog een mailtje gekregen van Monica, de pelgrimme-schrijfster die voorlas uit haar verhalen bij de pelgrimszegening in de kathedraal van Mechelen. Plezierig, doet deugd zo'n reactie. Ook wil ik Ed van der Aa bedanken voor zijn fijne reactie. In 't bijzonder voor het mooie stukje poëzie dat hij in een reactie achterliet.


VANAVOND MOET IK IN MUXIA ZIJN

Op weg naar Finisterre weet ik
vanavond moet ik in Muxía zijn
Mogelijk is zij daar
want zij is al voorbij het einde van de wereld

Vreemd om ergens aan te komen
waar je niet verder kunt
Vreemd om te zoeken naar iemand
die daarlangs gepasseerd is

Ed van der Aa

Dankjewel Ed.

Ook mijn dochter stuikt hier juist binnen zie met een mandje gerstenat als kado :-). Ik heb lang een goeie pint moeten missen. Ik ga er aan beginnen zie.

Ook zeg ik dank aan de lezers voor de getoonde interesse in mijn blog.

Vooraleer de microbe me terug te pakken krijgt ga ik blijven mijn wekelijkse toerkes hier een plaatsje geven. 

Hartelijke dank nogmaals

Jan.