Vandaag zijn we met het ontvangen van de pelgrimszegen in de St. Rombouts van Mechelen weeral een klein stukje dichter gekomen bij de aftrap . Een hele hoop symboliek. Dat alleszins maar toch, het heeft iets. Vele mensen voor wie het pelgrimsgebeuren onbekend terrein is zullen dit steevast als een melig gebeuren klasseren. Niks is minder waar, althans volgens mij.
Tegen 11 uur dan stilletjes afgezakt naar de Toren waar de Mechelaars hun spotnaam 'De Maneblussers' aan hebben overgehouden : De majestueuze St. Rombouts. De kathedraal heeft een prachtig interieur met kostelijke schilderijen, houtsnijwerk, retabelen, heiligenbeelden en noem maar op. Je moet er echter wel van houden. Cultureel ergfoed wordt zoiets al eens genoemd. We mogen fier zijn op het patrimonium in de Lage Landen. Ietske minder uiteraard dan wel op de manier waarop die rijkdom werd vergaard.
Dit Godshuis was voor de gelegenheid mooi versierd met de vaandels en vlaggen van het Vlaamse Genootschap van Compostela. Een toegewijd pelgrimskoor stond klaar om het geheel met gepaste muziek te begeleiden. Neen, het werd geen mis maar een mooie ceremonie waarbij de volle aandacht ging naar de honderden aanwezige pelgrims die dit jaar nog zullen vertrekken.
De voordrachten die er gegeven werden waren inhoudelijk waardevol. En wat ik persoonlijk er erg in apprecieerde : Katholiek gemoralizeer heb ik niet gehoord. Dat het zich in een katholiek decor afspeelt, awel dat hoort er nu éénmaal bij wil je het kunnen kaderen. Het is een niet te negeren aspect geweest in de ontwikkeling van onze westerse beschaving.
Enkele sprekers kwamen er aan bod. Alle toespraken hadden veel oog voor spiritualiteit maar zeker niet zo dat het religieuze daarin de hoofdtoon bepaalde. Maar goed, vele mensen die vertrekken vanuit een religieus gegeven werden ook niet in de kou gelaten.
Een erg waardevolle bijdrage aan het gebeuren kwam van Monica Vanleke. Een feelgood schrijfster zoals ze zichzelf noemt maar eveneens ook lid van het gezelschap en pelgrimme.
In een boeiende voordracht, met interactie naar het publiek, schetste ze het verhaal van Dorothy op zoek naar de Wizzard of Oz. Heel subliem bracht ze de raaklijnen met het pelgrimsgegeven in beeld. Het gele pad ... de gele pijlen ... de zoektocht naar haar verdwenen huis in Texas met de hulp van de Tovenaar... de zoektocht naar jezelf .... Tegelijkertijd in haar betoog een link makend naar haar boek : 'Pelgrimstocht op hoge hakken'. Ik zal het wel eens lezen.
https://monicavanleke.wordpress.com/20haa13/03/18/welkom/
Dan volgde uiteraard de zegening. Ze waren met z'n vieren om deze te geven. In tegenstelling tot de vorige keer heb ik nu de zegen gekregen van een madame. 't Is zo eens iets anders. Met een 'Buen Camino' en 'Ge gaat het warm krijgen daar op die Zilverroute' besloot ze haar mooie zegenpreekje. Ik hoop maar dat het geen bezwering is :-). Nee hoor, echt mensen waar een voelbare bezieling vanuit gaat.
Traditioneel krijg je dan buiten een spiritueel getint dagboekje ook je St. Jacobsschelp mee en het takkenbosje dat staat voor de verbondenheid met degenen die je achterlaat.
Jongens zeg, ik denk dat de schelpen dit jaar veel eten hebben gevonden in de zee. Zo'n grote en zware schelp dat ik heb meegekregen. Ik heb ze gewogen 100 gram op de kop. M'n vorige woog er maar 59 !
Na de ceremonie moesten we terug richting salons uit waar een broodjesbuffet werd opgediend voor degenen die zich daarvoor ingeschreven hadden. Verzorgd, lekker, mooi en aan tafel kon je zo eens met gedachten wisselen met de andere vertrekkers. Veel gebabbeld, ook met Hugo, en alhoewel alle aanwezigen daar tot voor kort nog volledig onbekenden waren ervaarde ik meteen ook de openhartigheid die je vond bij de diverse ontmoetingen met vreemden tijdens je tocht.
Na het buffet kwam Dees, een sympathieke gepensionneerde pater Salesiaan van Don Bosco nog vertellen over zijn pelgrimstochten samen met zijn tweelingbroer Kris. Boeiend, iets meer kerkelijk en mystiek gesausd, dat wel, maar toch vooral ook zeer verrijkend. Hier ook weeral enkele nieuwe inzichten opgedaan.
Na deze uiteenzetting van Pater Pelgrim werd het tijd om af ronden. Met wat kan je zoiets beter regelen dan met een 'Gouden Carolus' op de Grote Markt ? 't Is niet bij éne gebleven.
't Was dus een heel fijne dag en ik beschik opnieuw over een ijkpunt. Het samenkomen met die honderden pelgrims die dit jaar nog vertrekken maken het ineens zeer tastbaar.
Pelgrim,
Hoe vergaat je reis ?
op de weg die je hebt gekozen
Om op zoek te gaan naar het waarom de winden sterven
En waar alle verhalen naartoe gaan.
Elke dag wordt geboren uit de vorige
Dat had je kunnen weten
Je kunt niet veranderen wat voorbij is
Maar wel de richting die je uitgaat
De ene weg leidt naar diamanten,
De andere naar het goud
Nog een andere leidt je alleen
naar al hetgeen jou ooit gezegd werd
Diep in je hart stel je jezelf de vraag
Welke van deze is de juiste ?
De weg die nergens naartoe leidt ?
Of degene die je op weg zet naar jezelf ?
Zal je het antwoord vinden ?
In alles hetgeen je zegt en doet
Zal je ooit het antwoord kunnen vinden
In je zelf ?
Ieder hart is een pelgrim,
Ieders hart wil het weten
De reden waarom de winden sterven
En waarheen de verhalen gaan.
Pelgrim, op uw reis
Kan je ver gaan,
Pelgrim, maar het is een heel lange weg
Om erachter te komen wie je bent ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten