* Kers op de pelgrimstaart : Santiago - Finisterre - Muxia

Santiago de Compostela zal de eindbestemming zijn voor velen die op pelgrimstocht vertrekken. Toch, zijn er enkelen onder hen die vanuit Santiago nog verder willen trekken naar de Atlantische oceaan tot in Finisterre, nu Fisterra genaamd, of het einde van de wereld. Ook Muxia, een 30 km verderop noordwaarts, deelt in deze ambitie. Beide Galicische dorpjes betwisten de eer om de titel 'het uiteinde van de wereld' te mogen voeren. In Finisterre gold de traditie dat Santiagopelgrims er hun plunje verbrandden bij hun aankomst. Het ritueel symboliseerde de afstand die de pelgrim nam van zijn vroegere leven en het herboren worden met een propere levenslei. Ik vermoed echter dat, vroeger jaren, hun kleren zo hard stonken en vol luizen en wantsen zaten dat dit de meest voor de hand liggende werkwijze moet geweest zijn om een beetje proper aan hun nieuw leven te kunnen beginnen. Het is niet voor niets dat in de kathedraal van Santiago het beruchte wierrookvat, de botafumeiro, door het kathedraalschip werd gezwierd om de stankwalm van de aanwezige pelgrims te onderdrukken. 

Met mijn vorige trip stond Finisterre ook op het menu. Een hele tijd na afloop van mijn tocht vond ik het jammer dat ik in Santiago was gestopt. Ik vond toen dat het na 2300 km stappen welletjes was geweest en verlangde naar huis. Nu ben ik enigszins blij dat ik het niet heb gelopen. 't Geeft me nu de gelegenheid  om de draad terug op te nemen. Santiago - Fisterra - Muxia is een wandeling van ongeveer 130 km. Tot in Finisterre zijn er onderweg genoeg albergues maar het stukje Finisterre naar Muxia, 30 km, zal ik het moeten stellen met enkel hostals in Lires. Zoniet wordt deze etappe nog een afsluiter van formaat. We zien wel als het zo ver mag komen. 

In alle geval beloven deze laatste 5 of 6 trajectjes de moeite waard te zijn. De volksverhalen rond oude verfomfaaide feeksen en de natuurkrachten blijven zelfs nu nog aktueel daar op het einde van de wereld. Finis Terrae, een mystieke plaats waarnaar de melkweg je de weg wees. Een oord onder de zon die duidelijk gelinkt kan worden aan een Keltisch verleden met ceremonieën op stranden van een platte aarde. Een doordeweekse Spanjetoerist zal dit groene ruige deel van Spanje nauwelijks met de mediterrane costa's kunnen vereenzelvigen. Een beetje geïnspireerd door het prachtig gedocumenteerde reisverhaal van Helmut uit Nederland zie ik het al helemaal zitten.

Een ander paar mouwen zijn de beschikbare stapkaarten. Ik heb me laten wijsmaken dat het zeer moeilijk is om deugdelijke stapkaarten van het Spaanse binnenland te geraken. Stafkaarten worden er nog door de militaire overheid beheerd dus enige commerciële activiteit hierrond valt niet te veel te verwachten. Hetzelfde met stapgidsen voor de ganse via de la Plata. Met deze van de Camino Francès wordt met gemak het ganse plein voor de Santiagokathedraal geplaveid. In meerdere lagen zelfs zo nodig. Enkel in het Duits moet er een degelijk naslagwerk zijn maar ik zoek wel voort. In de winkel van het genootschap in Mechelen zal er wel hier of daar iets uit de hoek komen. Dat zoekwerk op zich is al een heel deel van het plezier.