Voilà de keuze is gemaakt en het wordt de via Sanabrés. Nog tussen de 3 à 400 km af te leggen tot in Santiago.
- 25 km Granja de Moreruela - Tabara
- 23 km Tabara - Santa Marta de Tera
- 23 km Santa Marta de Tera - Villar de Farfon
- 26 km Villar de Farfon - San Salvador de Palazuela
- 21 km san Salvador de Palazuela - Puebla de Sanabria
- 30 km Puebla de Sanabria - Lubian
Ik heb me even verdiept in de ervaringen van andere pelgrims om een indruk te krijgen van wat er me te wachten staat op dit stuk Camino. Een kleine 130 km heb ik al uitgestippeld tot aan de grens met Galicië.
Wat weten die zoal te vertellen ? Een Fransman doet verhaal : Deze weg kenmerkt zich vooral door de grote overgang in de omgeving. Het eerste deel is erg warm en stofferig en wanneer je Galicië nadert, kleurt het landschap groener maar het wordt tevens een stuk vochtiger. Deze weg wordt niet zo druk bewandeld en je komt er steevast zombies tegen die zwartgeblakerd door de zon helemaal uit het diepe Zuiden zijn vertrokken. Verder doet m'n Franse cowriter zijn beklag over de vrolijkheid van deze pelgrims. Sommigen zijn in zichzelf gekeerd vanwege de eenzaamheid en anderen ontwikkelen dan weer een irritante spraakzaamheid. Waar hij dan wel over stoeft is het lekkere eten, de mooie historische dorpjes en de vriendelijke mensen. Goed zo !
Het voordeel van de via Sanabrés is dat je deze kan lopen in de zomer. Dit in tegenstelling tot het traject dat je in Andalusië en de Extremadura moet afleggen. Daar is het in putje zomer bloedheet.
Dat vraagt om nader onderzoek en een Amerikaanse pelgrim treedt wat meer in detail over de beslommeringen die je op deze weg kan tegenkomen. Deze brave man zet het allemaal mooi op een rijtje. Dat ga ik ook doen, gemakshalve uiteraard :-)
- Er wordt gezegd dat je minder albergues aantreft waardoor je soms afstanden tot bijna 40km moet afleggen.
Ik wil hem geloven, ik heb al de kaarten bezien.
- De gele pijlen, zo kenmerkend voor de pelgrimsweg zijn op bepaalde stukken niet zo doordacht aangebracht. Een kompas en wegenkaart is dan ook geen overbodige luxe.
Ja, dat is het altijd. Ik heb nu wel een GPS bij maar als die de geest laat kan je het schudden.
- Honden lijken een groter probleem te zijn. De loslopende honden die je hier meestal aantreft zijn werkhonden gericht op een taak. Namelijk het drijven en beschermen van vee. Dit in tegenstelling tot deze op de Camino Frances die socialer zijn omdat ze meer gewend zijn aan pelgrims die daar massaal op aanwezig zijn.
Ik beschik over zo'n apparaatje, een 'Dazer' genoemd die een hoogfrekwente toon uitstuurt en de honden afschrikt. Ja, dag Jan ! Sommigen worden er nog kwader van. Ik reken echter op mijne maat Ronny. Die zal me wel uitleg geven hoe je zoiets oplost. Op mijn vorige tocht heb ik daar nochtans weinig last van gehad.
- De Cocquillards ! Rovers en overvallers. Er zijn meldingen geweest van roversbenden die 's morgens de albergues binnenvallen en de pelgrims dwingen tot het afgeven van hun geld.
Ik heb het zelf niet ondervonden maar ik herinner mij de man in Gradignan die in Hendaye beroofd was van geld en rugzak. Je kan natuurlijk pech hebben maar datzelfde risico loop je ook wanneer je in gelijk welke stad over de straat loopt. Je moet er echter rekening mee houden.
- Op deze Camino tref je veel minder volk aan. Dat betekent meer eenzaamheid dus ook minder gezelschap.
Is dat dan niet een wezenlijk onderdeel van een pelgrimstocht ?
- Je treft weinig mensen aan die een andere taal spreken dan het Spaans. Met handgebaren kun je het wel redden maar een klein beetje notitie van het Spaans is handig.
- Je moet je wel voorzien op slapen in de openlucht. Het kan wel eens gebeuren dat de albergues 'completo' zijn door het gebrek aan meerdere albergues en de grote afstanden maar zo heb je noodgedwongen geen andere keuze. Vooral als je daar bovenop je tocht nog eens plant in het 'Heilig Jaar' kan je dit overkomen. Je voorziet je dus best van een slaapmatje en slaapzak want 's avonds in de bergen kan het erg frisjes zijn.
- Vanaf Galicië is er betere accommodatie aan albergues. Daar heb je dan weer het probleem dat deze camino overstelpt wordt met autocars en dagjestoeristen die de albergues inpalmen.
Ik huiver er een beetje van.
- Je kan soms kilometers uitsparen door langs de hoofdbanen te stappen beweert onze Amerikaan.
Inderdaad soms loop je 'off road' meermaals in gebogen lussen naar je bestemming toe. Maar dat mag de bedoeling niet zijn hé ?
- Het terrein van de via Sanabres is veel ruiger en uitdagender dan dit van de Camino Frances. Binnen deze 266 km lange strook zijn er diverse beklimmingen die kunnen rivaliseren met de etappe door de Pyreneën naar Roncesvalles of die van Villafranca naar O Cebreiro. Van Ourense naar Cea loop je als het ware op een trap van enkele kilometers. Op 6 km stijgt het pad 300 meter.
Mijn bron beklaagt hier zich niet over maar wijst er toch op dat het een stuk moeilijker is dan het stappen op een pad dat gedurig klimt en daalt.
Als ik dit toertje gestapt is sta ik aan de grens met Galicië. De eindsprint komt in zicht al. Voorlopig toch :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten