Ter informatie ... aangaande deze blog

Beste Bezoeker,

1) In de kolom "pagina's" hiernaast vind je een selectie aan foto's per regio en provincie. 

2) Ik heb alle berichten over de afzonderlijke wandelingen (de zogezegde oefenwandelingetjes) voorgaand aan mijn pelgrimstocht uit deze blog gefilterd. 
De uitgefilterde berichtjes heb ik in een nieuwe blog gestoken. Moest het je interesseren ...... hier is de link naar de nieuwe blog : 

Voetstappen in Vaderlandsche Bodem.  janswandelblog.blogspot.com

Tot schrijfs,  Jan

Ruta Xacobea : Geslaagd met onderscheiding !

Onderweg naar huis bekroop me het enge gevoel dat ik bij mijn vertrek m'n getuigschriftjes had vergeten in mijn rugzak te steken. Dat zou jammer geweest zijn. Het feit dat ik het niet kon checken onderweg omdat die zak in de bagageruimte van de bus zat maakte de onzekerheid enkel groter. Hoe langer je pelgrimeert, hoe meer je kwijtspeelt. Een petje, een T-shirt, een pochetje voor mijn fototoestel, een usb hubje, een handdoek,  2 brillen, een kous, een snoer voor GPS, 2 aanstekers, een SD kaart ... dus het zou me niet verwonderd hebben moest ik die getuigschriftjes in mijn haast om te vertrekken zou vergeten hebben. Gelukkig, ik had ze bij. Het was het eerste dat ik nakeek toen ik thuiskwam. Hier zijn ze :

De Compostela uitgereikt in het Officina del Peregrino in Santiago :

De Fisterra uitgereikt in de Albergue Municipale de la Xunta de Galicia :

De Muxia uitgereikt door het Concello de Muxia :

De Credencial van het Vlaamse Genootschap van Compostela.

en het stempelboekje :

Terug naar huis - Epiloog

De laatste dagen in Santiago heb ik de toerist uitgehangen. Wat in de souvenirwinkeltjes gesnuisterd, een paar 'Sint Jacobkes', miniatuurbeeldjes, gekocht voor de kinderen als aandenken en een T-shirtje met het opschrift :

EL DOLOR ES ALGO TEMPORAL

LA GLORIA ES PARA SIEMPRE

Een beetje de sukkelaar uithangen ja :-) ! 

Veel Amerikaanse pelgrims tegengekomen, ze hadden verdorie bijna heel het Hospederia San Martin Pirinio ingepalmd. Op dat 4de bovenverdiep zijn er wel 50 kamers waarvoor ze 23 euro vragen inclusief een uitgebreid ontbijt. Een aanrader voor elke pelgrim. Je mag er ook enkele dagen boeken, reserveren enkele dagen voorheen is wel de boodschap.

Buiten dat rondslenteren ben ik dan nog een beetje opgetrokken met Fabienne, mijn Bretoense pelgrimsvriendin. Ze was er een dag op uit getrokken om haar Keltische nieuwsgierigheid te bevredigen. Een avond ervoor was ze uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Marie, een pelgrimsvriendin die op haar verjaardag toekwam van de Camino Portuguese.

Een bezoekje aan Al in het ziekenhuis, daartoe voelde ik me verplicht. Hij kon al terug lachen met zijn toestand. Nu bekende hij dat de dokter hem thuis had afgeraden om de camino te lopen. Maar desondanks dat advies voelde hij zich goed. Misschien zou ik ook wel die raad in de wind geslagen hebben, ik mag er daarom niet over oordelen. Wat was er nu gebeurd ? Door het nemen van medicatie om zijn artritis te bestrijden zijn zijn beenderen geweldig bros geworden. Hij moet al met een barst hebben gelopen in zijn dijbeen. Juist boven zijn knie had dat been het begeven en gewoon in 2 stukken gebroken. Dat veroorzaakte natuurlijk die enorm gezwollen knie en die helse pijn. Gisteren werd hij geopereerd. Grote miserie om het thuisfront te bereiken want hij beschikte enkel over een IPad. Geen internet in het hospitaal, nochtans een universitair, geen telefoon op de kamer. Hij kon nog niet eens zijn familie bereiken. Terug in het hotel heb ik dan een berichtje met de toedracht en toestand naar zijn jongste zoon gestuurd. Adres gegeven, telefoonnummer van het hospitaal en de raad om hem via telegram, als dat nog bestaat, te laten weten dat hij op de hoogte is. Wel positief aan dat hospitaal is dat er een sociaal werker wordt bijgeroepen om de ganse repatriëring in gang te zetten. Ik hoop dat alles vlotjes verloopt want meer kon ik niet doen gezien ik gisterenmorgen naar huis terugkeerde.

Fabienne moest wenen ocharme toen ik vertrok. Ik haat afscheid nemen. Ik vertrok met een taxi nota bene, de laatste dagen verwen ik mezelf een beetje.

Net zoals de vorige keer was het een hele lange reis terug. Opnieuw kwam de camino van de vorige keer tot leven, 31 uren onderweg deze keer tot in Antwerpen en het besef dat ik dat toen allemaal te poot heb gelopen. Ik kan er nog steeds niet aan uit. Een immense afstand.

Opnieuw was het ganse reisgebeuren op zijn Spaans georganiseerd en hebben ze ondertussen niks bijgeleerd. Het bagageladen gebeurt in de grootste wanorde. Iedereen staat er op een hoop, de ene wil voorkruipen op de andere en gooit al zijn bagage in de autobuskoffer, de chauffeur maakt van zijn oren omdat die het overzicht, als het er al is, kwijtspeelt. Op de bus die je neemt staat dan wel bestemming Parijs maar die moet je dan toch nemen. Zonder duidelijke informatie, die er overduidelijk niet was, had je evengoed op een bus naar Zürich kunnen stappen. Deze bussen komen dan allemaal tesamen aan het Suco wegraustaurant tussen Plasencia en Burgos. Weeral dezelfde taferelen. ze openen hun bagagekoffer maar eerst om 9 uur nadat ze terugkomen van hun schaft in het restaurant. Jij moet dan je bagage nemen om over te stappen maar ondertussen staan er al anderen te dringen om hun bagage er in te gooien. Een chaos, ik begrijp niet dat ze dat wat ordentelijker kunnen organiseren. De chauffeurs spraken dan weer enkel Portugees wat weeral voor misverstanden met de reizigers meebracht. Soit, ik ben thuis geraakt. Waarom neem je dan geen vlieger? Wel een autobus maakt de overgang iets gemoedelijker. Je acclimatiseert iets beter. Je neemt er de chaos bij. 

Nog een mailtje gekregen van Monica, de pelgrimme-schrijfster die voorlas uit haar verhalen bij de pelgrimszegening in de kathedraal van Mechelen. Plezierig, doet deugd zo'n reactie. Ook wil ik Ed van der Aa bedanken voor zijn fijne reactie. In 't bijzonder voor het mooie stukje poëzie dat hij in een reactie achterliet.


VANAVOND MOET IK IN MUXIA ZIJN

Op weg naar Finisterre weet ik
vanavond moet ik in Muxía zijn
Mogelijk is zij daar
want zij is al voorbij het einde van de wereld

Vreemd om ergens aan te komen
waar je niet verder kunt
Vreemd om te zoeken naar iemand
die daarlangs gepasseerd is

Ed van der Aa

Dankjewel Ed.

Ook mijn dochter stuikt hier juist binnen zie met een mandje gerstenat als kado :-). Ik heb lang een goeie pint moeten missen. Ik ga er aan beginnen zie.

Ook zeg ik dank aan de lezers voor de getoonde interesse in mijn blog.

Vooraleer de microbe me terug te pakken krijgt ga ik blijven mijn wekelijkse toerkes hier een plaatsje geven. 

Hartelijke dank nogmaals

Jan. 

Een beetje de tijd doden met nog wat fotokes

Het is best leuk om even de tijd te nemen om het komen en gaan van de pelgrims hier aan de balie van het hospederia gade te slaan.
Pluimage van allerhande nationaliteiten waait hier binnen. Een bende Koreanen zit hier naast me te discussiëren. Hoe ze mekaar kunnen verstaan is me vooralsnog een groot raadsel. Soit, 't is een geanimeerde bezigheid dat pelgrimspotten aan een balie. Ook even de tijd genomen om, ondanks het kwakkelende internet, de fotokes van mijn vertrek uit Muxia en wat losse foto's hier van Santiago-City op te laden. Ik ga ze hier posten zie.
Fabienne is naar haar Keltische energiebron, die petrogliefen ... eerst had ik pirogliefen verstaan, met de bus vertrokken. Ik ga het rustig aan doen. Straks even laten bellen naar het hospitaal om wat nieuws over Al te vernemen. Misschien, hoop ik althans, kan ik een bezoekje brengen. Ik zit er toch wat mee in. Zo je tocht moeten afsluiten zet wel een domper op je prestatie.

Nog wat fotokes .

Van Muxia naar Santiago. The day after.

31 oktober en 01 november Muxia en Santiago

Om 14u30 zou er een bus vanuit Muxia Naar Santiago vertrekken. De bushalte was vlakbij mijn suite. Om de tijd te doden heb ik nog wat rondgeslenterd in Muxia. Even naar het kerkje Virgen de la Barca gaan kijken. 2 jaar geleden was dat helemaal uitgebrand en nu staat er al een heel nieuw kerkje, volledig heropgebouwd. Mooi, het staat vooraan de rots die de haventoegang naar Muxia markeert. 's Morgens ben ik Margareth uit San Antonio Texas nog tegengekomen met wie ik samen de Albergue in Torremejia deelde. Dat was in het begin van de camino. Ze was niet veel vermagerd maar ze bekende dan ook dat ze maar een kwart van elke etappe had gelopen, de rest had ze gepelgrimeerd met de taxi. Toch een gezellig weerzien met die dikke madam. En nog sjiek volk tegengekomen ... Sofieke uit Denemarken passeerde voorbij het terrasje waar ik op de bus wachtte. Zij liep nog voort, helemaal alleen naar Dumbria had ik verstaan. Toch een mooie foto genomen van een heel gelukkig meisje. Dan diende even later Zanda uit Litouwen zich aan. Een pelgrim vroeg of hij een fotootje van ons getweetjes moest trekken. Waarom niet ? 

Een goede 2 uur deed de bus erover om naar Santiago te rijden. Al de Amerikaan had 's morgens tevergeefs op mij gewacht om te ontbijten in het hospederia San Martin Pirinio in Santiago. Misverstand in de communicatie. Wel heb ik hier Chris en Marieke terug gezien. Kennis gemaakt met de broer en schoonzus van Chris, Martin en Yvonne. Zij kwamen broereman oppikken en via Porto reden ze dan naar hun Nederland. Hier ook klaarblijkelijk het lot dat ons samenhoudt. Misschien heeft Jacot er wel de hand in om me er nog eens op te wijzen dat ik me zo lelijk vergiste in de persoon van Chris. 

Ik heb Al niet meer gezien die dag. 's Avonds laat ben ik nog op zijn kamerdeur gaan kloppen maar vermits hij wat doof is heeft hij dit niet gehoord. Deze morgen lag er een briefje onder mijn deur met de melding dat hij onmogelijk kon komen ontbijten vanwege zijn knie waarin een opflakkering van artritis hem nog nauwelijks kon laten lopen. Ik vermoedde dat hij zich in de nacht had laten repatriëren. Vanmorgen ging ik aan de receptie vragen of hij het hospederia had verlaten. De receptionist vertelde me dat de room service bij hem was. Ik ben vlug gaan kijken. Al zat op zijn achterste in de gang. Zijn knie gezwollen, zo groot als een voetbal. Het had deze morgen 20 minuten geduurd om zich naar mijn kamer te begeven en dat briefje daar te leggen. Eens terug in zijn kamer was zijn knie uiteengespat en is hij ineengezakt. Ik trof hem zo aan. De ambulance was ondertussen al opgeroepen. Ik heb dan nog zijn spullen ingepakt en een pakketje met het nodige voor in het hospitaal en mijn telefoonnummer gegeven. Dit was 'his darkest camino' merkte hij nog op.

Vanmorgen dan naar de mis geweest. Yep, ik heb de botafumeira weer zien zwaaien. Indrukwekkend. In mijn vorige blog heb ik het ook nog beschreven. Kiekenvlees krijgt ge wanneer die wierrookpot zo van de ene nok in de kathedraal naar de andere nok zwiert over de hoofden van de kerkgangers heen.

Ook tegen Eitheiro, de jonge Japanees die ik in El Cubo ben tegengekomen, botste ik aan. Die kwam vandaag toe in Santiago. Fabienne had hem op haar 3 daags trippeke om haar camino te voltooien ook tegengekomen. Dappere gast, die liep nog door tot in Porto. Van daaruit liep hij naar Rome.

Heel mooi weer vandaag, zo'n temperatuur van wel boven de 20 graden. Ideaal voor Fabienne om honderden foto's te maken. Voor de gelegenheid moest ik even fotograaf spelen want ze had een Bretoense vlag bij waar ze mee gefotografeerd wou worden. Wel 50 fotokes moest ik met haar high tech camera maken van haar gedrapeerd met haar Keltische vlag uit Bretagne. En dat was nog niet alles. In de namiddag heeft ze me nog een interview afgenomen met een camera. Ze is immers journaliste van beroep. Wel een half uur lang. Ik hoop dat het nooit op de televisie wordt uitgezonden.

Het uploaden van de fotokes is weeral één grote miserie hier in het hospederia. Straks misschien in het één of ander bistrootje. Ik hoop dat het gaat lukken want er zitten er een paar mooie bij.

Tot morgen

Een afweging na afloop

Mijn tocht is afgelopen hier in Muxia. De kilometers zitten er op. Ik heb weeral zoveel bijgeleerd in een omgeving die het mondiale leven overstijgt. Wars van luxe en enig comfort, de laatste dagen in Muxia en Santiago buiten beschouwing gelaten, en enkel aangewezen zijn op jezelf, je voeten en je benen die je enigste hulpmiddelen zijn ... die moeten het doen en hopen maar dat ze het volhouden.

Het is een belevenis, een verrijking maar dan in de omgekeerde betekenis van het woord. Water uit de kraan tappen of een fonteintje onderweg om je dorst te lessen. Dagenlang met een stuk oudbakken brood rondzeulen voor het geval je zonder eten moest vallen en dan vaststellen dat zo'n oude korst nog smaakt op de koop toe. Zwoegen en zweten in de bergen, voelen dat er voeten aan je lijf hangen en die pijn doen als je 's avonds in een bed duikelt waarbij je enkele uren ervoor je je nog afvroeg of je dit bed zou kunnen vinden. Hitte in de vlakten, vrieskou op de hoogten, wind, regen, stormweer ... je zit midden in de natuur. Heel je hebben en houden sleur je mee in een rugzak want meer heb je niet.

Als je tocht dan afgelopen is, overvalt er je een onbeschrijfelijke voldoening. Je hebt het gehaald terwijl er zo velen jammer genoeg hebben afgehaakt. Verkeerde inschatting, fysieke problemen, te weinig doorzettingsvermogen of een foute mindset ? Het zijn allemaal factoren die je tocht kunnen kelderen.

Een vergelijk met mijn vorige tocht is moeilijk te maken. Daar liep ik alleen van thuis tot aan de Pyreneeën, genoeg tijd om tot jezelf te komen. Op deze tocht ontbrak me dat in zekere mate. Toen duurde het bijna 2 maanden toen ik de eerste pelgrim tegenkwam. Nu, in Sevilla zat je er onmiddellijk tussen. Niet zoveel als in St. Jean de Port weliswaar maar ze waren er wel. Ik heb maar een goede week alleen met mezelf kunnen zijn. Daarna worden er automatisch banden gesmeed met je medepelgrims. Al, Arlette, Gilles, Patrick en nog menig andere. Voor al dan niet van korte duur.

Bij de tocht zelf wil ik enkele kanttekeningen maken. De via de la Plata brengt beduidend minder zaad in het bakje dan de Franse route.  Ik wil de inspanningen van de pelgrims op de Franse route niet geringschatten maar de omgeving op deze route wordt zo commercieel uitgebuit dat je je er nog moeilijk een pelgrim op voelt. Op de via de la Plata des te meer. Je bent er echt op jezelf aangewezen, geen stops, geen winkels, lange afstanden, zware tochten en een gans ander levensritme, dit van de Spanjaard volgend. Laat eten, 's middag winkels gesloten, taalproblemen enz.

Een spijtig gebeuren is de aanleg van spoorinfrastructuur ten behoeve van de hoge snelheidstrein Madrid - Galicië. Hostels die begrijpelijkerwijze door de spoorwegarbeiders worden bezet maar dit ten koste van de slaapgelegenheid voor de pelgrims. Daartengevolge van ook de vele omwegen die je moet maken om op de originele camino te kunnen blijven. Nog spijtiger is het dat er ganse bergen worden afgebroken, fauna en flora belaagd worden met dynamiet om de tunnels te graven en dat het uitzicht op een ongerepte natuur onherroepelijk verloren gaat. 

Toch ben ik er in geslaagd om mezelf te ontmoeten. Vooral na de kleine ontgoocheling bij het binnenstappen van Santiago had ik nood aan een boost. De etappes naar Fisterra en Muxia waren van een uitzonderlijke schoonheid. De stortregen onderweg naar Fisterra was daarbij van geen tel. Dicht tegen je fysieke grenzen kunnen aanbotsen daar kwam het voor mij op aan.  De 4 zeer zware en lange etappes als afsluiter, die kwamen voor mij dus nu uiterst gelegen. Na de 1000 km die ik er tenslotte al had opzitten gaven deze etappes me een enorme mentale boost. Deze etappes na de aankomst in Santiago hebben mijn Camino doen slagen op moreel vlak. Op de Franse route had ik dit bereikt toen de Pyreneeën in zicht kwamen, nu bij de aanblik van die woest beukende oceaan op het strand en de rotsen van Galicië was mijn doel bereikt.

Het was geen gemakkelijke pelgrimstocht, Oh nee, maar toch eentje naar tevredenheid. Toch een bedenking, als je de via de la Plata plant als een vakantietochtje dan kom je waarschijnlijk bedrogen uit. Deze tocht is meer gericht op pelgrims of wandelaars die niet aan hun proefstuk toe zijn. In realiteit tref je dan ook overwegend mensen aan op deze weg die ooit al eens een camino gelopen hebben.

Ik ben dankbaar dat ik deze tocht tot een goed einde heb gebracht. Dankbaar ook dat deze me weer zoveel nieuwe inzichten heeft opgeleverd.

Een betere therapie voor je ziel vind je nergens.

43 GALICIA/A CORUNA : Fisterra - Finisterre - Muxia

43 Naar Muxia 35 km ↑612m ↓608m

Voilà, de laatste trip zit er op. Gisterenavond duikelde Chris en Marieke nog de herberg binnen om hun Finisterre te verkrijgen. Chris bood al direct aan om iets te gaan drinken maar ik moest nog eten. Schuif dan maar mee aan tafel, een hele fles wijn die je bij een menu krijgt krijg ik toch niet op. Chris en Marieke hadden al gegeten maar daar maakte de restaurantuitbater geen punt van. Toch nog afgesloten met 2 pinten 1906 van Estrella. Goed spul en je krijgt tenminste een bijpassend glas. Maar om aan onze bieren te kunnen tippen moet er nog veel regen vallen hier in Galicië. Bed in om 10 uur en om 2 uur werd ik wakker van het gepiep en geknars van de buurman zijn stapelbed. Met één oog open moest ik vaststellen dat dat stapelbed werd gebruikt als liefdesnest .... jonge gast, jong grietje, een tekening moet ik er niet bijmaken. Ik heb die éne open oog maar terug dichtgeknepen. Make love, not war is nog steeds de boodschap. 

Vanmorgen er vroeg uit want het zou een zware dag worden. Mijn bottienen waren vrij behoorlijk opgedroogd op dat electrisch olievuurtje. Mijn kleren nog altijd nat, gelukkig had ik nog wat droge kleren bij.

Vroeg weg om naar de vuurtoren van Finisterre te stappen, een kleine 3 km van Fisterra. Aan de vuurtoren heb ik opnieuw Chris en Marieke tegen het lijf gelopen. Blijkbaar mijn lot. Imposant gevoel als je daar aan het einde van de wereld staat. De Romeinen en later in de Middeleeuwen werd er zo over gedacht. Dit was de laatste stop op de pelgrimstocht. De pelgrims gingen daar hun kleren verbranden en konden dan een nieuw leven beginnen. Ik denk dat die gewoonte eerder ontstaan is uit de behoefte om alle luizen en vlooien uit te schakelen. Die pelgrims van weleer moeten er niet uitgezien hebben.  Ik trouwens ook niet na dat regenweer van gisteren. Maar 1 douche voor heel de herberg, ik heb overgeslagen. Met die regen zijn er toch geen vliegen :-) 

Geen idee dat ook de weg Fisterra - Muxia ook met schelpen en de gele pijlen bewegwijzerd was. Ik had zelf een tripje uitgetekend, de kortste weg wat toch nog een 28 km bedroeg maar de bewoners

floten me telkens terug. Ik heb dan maar de pijlen gevolgd, iets langer maar Oh zo mooi langs die kustlijn waar de golven metershoog over de stranden rollen. Nog voor ze de vloedlijn bereiken zie je de golven al breken zo een 300 meter in zee. Prachtig, ik heb me op mijn kont gezet aan een baai om dat natuurgeweld te bekijken. De Costa de Morte, de doden of weduwenkust. Als je de zee hier zo ziet tekeer gaan hebben ze die benaming niet uit hun duim gezogen. Gelukkig heeft het vandaag niet geregend. Vanmorgen was het zelfs mooi weer. In de namiddag trok de wind weer aan tot stormkracht en legde meerdere bomen plat. Gelukkig in de rug

Tegen 6 uur was ik aan de hostel. Ik heb me verwend, ik zit hier bijna in een suite. 40 euro dat wel maar ik wil mijn camino even in volle rust afsluiten. Mijn kleren fatsoenlijk te drogen hangen, droge sportschoenen kopen, lang douchen en morgen uitslapen. In de Albergue vlieg je om 8 uur gewoonlijk buiten.. 

Prachtige dag dus als afsluiter. Morgen en overmorgen maak ik een evaluatie van mijn tocht, dat laat ik wel in mijn blog verschijnen. Morgen om 15u30de bus naar Santiago, Al heeft me al gemaild dat hij toegekomen is en Bougieman Gus tegen het lijf was gelopen. De fotokes van gisteren zet ik gelijk op deze pagina
Ik ga stilletjes inpakken. Een epiloog komt er nog.

Naar Fisterra

Naar Finisterre en Muxia.

Een bedankje voor

Deze morgen ben ik uit Fisterra naar het eindpunt van mijn Camino gestapt. Dat is de vuurtoren van Finisterre, het einde van de aarde, het meest westelijke puntje van Europa. Daar verbrandden de pelgrims vroeger hun pelgrimsplunje, het begin van een nieuw leven symboliserend.
Ik kan er een punt achterzetten. Het nagerechtje, de etappe naar Muxia die ik vandaag heb gelopen draag ik op aan al degenen die me gesteund hebben, een reactie achtergelaten hebben, een mailtje of een smske gestuurd, een aanmoediging gegeven, een simpele 'like' op FB of op welke manier dan ook. Ik moet bekennen, ijdelheid is een zonde en toch is het mijn ijdelheid die gestreeld werd bij het krijgen van zoveel sympathie. Zoiets geeft je vleugels. Hartelijke dank aan allen.

In het bijzonder dank aan mijn vrouw en kinderen die met mijn afwezigheid ook een stuk pelgrimsweg hebben moeten afleggen.

De pelgrimsvrienden die ik heb mogen ontmoeten en waarmee ik de weg heb gedeeld ben ik eveneens dankbaar.... Chris uit Brugge, Chris en Marijke uit Nijmegen, Arlette Lyon en Valois en Gilles Brives la Gaillarde in la Douce France, Ria uit Dalerveen NL, Al uit Oregon, Juan alias 'Happy Happy' uit Sevilla en zijn spitsbroeder José, Israël uit Málaga, Charley en Brandon uit Ierland, Gunther uit Frankfurt, Christina uit Paderborn, Patrice uit Lyon. Marie-Agnes, Jacques, Gus, Sofie, Zanda en Nelson en nog zovele andere pelgrims die m'n tocht veraangenaamden door hun lach, een helpende hand of een verhaal.

Eén woordje.            G R A C I A S

42 GALICIA/A CORUNA / Oliveiroa - Fisterra

Naar Fisterra 34 km ↑473m ↓412m

Càrlos Nuñez - Gabriel's Oboe

Dat zag er niet goed uit het weer deze morgen. De ganse nacht had het gegoten. De Nelson had wel een heel originele manier om zijn voeten droog te houden. Hij stak zijn voeten in een plastiek zak en daarover trok hij zijn kousen aan. Hij vertrok naar Muxia en van daaruit zou hij naar Lissabon stappen. Ik heb hem veel succes gewenst. Toen ik vertrok was het nog steeds aan regenen. Toch moet je doorgaan want met 34 km voor de boeg moet je niet treuzelen. Poncho, regenbroek en hopen dat de voeten droog blijven. Valse hoop echter. Na een goeie 5km begon het te stormen met tot aan het einde een slagregen die je gegarandeerd omtovert tot een verzopen rat. In de heuvels kreeg je er dan nog eens een dik pak mist gratis bij. Je zag geen 20 meter ver. De paden waren ondertussen in beken veranderd, in de dalen werden het onvervalste modderpoelen. Niks om vrolijk van te worden. Sint Jacob mag het me eens uitleggen. In de herberg van Don Blas, dat wantsenparadijs, stond er nochtans een bordje 'Ik zal mijn engelen sturen om je te beschermen'.

En toch, toen ik Cée binnenwandelde en de baai zag liggen met de bootjes voelde ik me weer verbonden met de weg. Ondanks de striemende regen en de windstoten die je gezicht teisteren weet je waarvoor je stapt. De natuur voelen in lijf en leden. Dat je al doorweekt bent van de regen, daar trek je je geen bal meer van aan. Verder de kustlijn volgend en zien hoe de beukende golven te pletter slaan op de rotsen versterkt alleen het geluksgevoel dat je overhoudt aan het volbrengen van een zware tocht waarvoor je alleen maar aangewezen bent geweest op je 2 voeten die je stap voor stap naar je bestemming brachten. Het doel, de weg, dat heb je al eerder bereikt, in harmonie met de natuur, de beproevingen en het geluk deze gevoelens te kunnen delen met andere pelgrims.

Tegen een uur of 5 kwam ik aan in de Albergue de la Junta. Ik kreeg er verdorie nog een diploma bij. De Finisterre, een sjiek document dat ik kan inkaderen.

In de Albergue hier heb ok kennis gemaakt met Tristan, een jonge Duitser van een jaar of 30. Hij trakteert me zojuist op een pint zie. Hij liep de camino del Norte. Sympathieke gast.

Morgen de finale trip, naar Muxia. Ook een kanjer en de weerberichten klinken niet zo vrolijk. Ik denk een hostalleke te nemen. Mijn handdoek ben ik vanmorgen vergeten, geen erg die was niet meer proper te krijgen. Mijn bril ook al .... 't wordt tijd dat ik naar huis kan gaan. In de Albergue geen wifi dus geen fotokes. Misschien sebietekes in het restaurant.

Mijn kodakske had de geest gegeven door het vocht. Geen beeld meer op het scherm maar er werden wel fotokes gemaakt. Ben benieuwd hoe ze eruit zullen zien. Ondertussen is het euvel hersteld met eventjes in de warmte te zitten. Mijn bottienen drogen op een elektriek vuurke, mijn busticket daar zijn alle letters en cijfers van uitgelopen, een Spanjaard heeft mijn kleren gewassen en in de droogkast gestoken. Ik weet alleen niet te vragen hoe en wanneer ik ze terugkrijg .... altijd een beetje avontuur zo een camino.

Tot morgen. De zwanenzang.

41 GALICIA/A CORUNA : Negreira - Oliveiroa

41 Naar Oliveiroa  34 km ↑520m ↓347m

Deze morgen was ik al om 8 uur op de baan om naar Oliveiroa te stappen. Sinds gisteren allemaal nieuwe gezichten onderweg. Ik heb de indruk dat er veel jonge Spanjaarden tussen zitten om reden van hun exploot op hun curriculum vitae te kunnen plaatsen in de hoop een betere indruk te maken bij een sollicitatie naar job. Soit, het mag best vermeld worden. Een diploma uit een kroeg slaat minder aan.

Tof dat de vrienden van het thuisfront me op de hoogte houden. De Catsjoe heeft me via zijn baasje de groeten gedaan. Ondertussen is ze terug gaan wandelen en zo te lezen bevalt de kersverse stapvriend, de Michel, haar wel. Tof dat er weer een positief punt gescoord werd.

Wat een drieste dag zeg. Een hemelspan vol duistere wolken, een asgrauwe kleur waar je tegenaan kijkt zover de einder reikt. In de voormiddag miezerregen afgewisseld met een stevige regenbui en in de namiddag zwelde heel die natte ellende aan tot een heuse storm met rukwinden waar bij ik meerdere keren van mijn sokkel werd geblazen.

Rustig aan gedaan niettegenstaande. Op tijd even rusten, een bushokje waar er meer afval in en rond lag dan je op de Hoge Maay in Antwerpen op een berg ziet liggen heb ik even, bij gebrek aan een afdak, als eetkamer gebezigd. Tussen de middag dan even een koffietje gaan slurpen in een cafeetje in Santa Marina. Een vader met zijn dochter uit Denemarken liep er ook even binnen. Zij hadden samen met hun hondeke, een soort poedel, ook naar Santiago gelopen. Het beestje heeft het goed gedaan. Ik heb een fotootje getrokken van dat dappere beestje met zijn baasjes.

Arlette liet me weten dat ze veilig thuis was geraakt in Lyon. Gunther is ook veilig geland in Frankfurt, den Al is nog steeds onderweg naar Santiago en zit in Bandeira.

De herberg hier is een sjiek en proper spel. Je zou het niet verwachten in zo een godvergeten oord waar ik nu zit. Naast de Albergue is er een restaurant, eveneens van de uitbaters en daar ga ik seffens wat eten. Annick meende uit mijn blog op te maken dat ik het stilletjesaan genoeg vind. Dat is ook zo, het stappen gaat me nog goed af, de lange etappes niet te na gesproken, maar het triestige weer, al die nieuwe gezichten maken het ineens zo vreemd voor me. Nog 2 dagen doorbijten en 't zit er op. Dan neem ik vanuit Muxia de bus naar Santiago waar ik noodgedwongen nog tot dinsdag moet wachten vooraleer ik een bus kan nemen. In Santiago zal ik den Al nog wel tegen het lijf lopen. Fabienne zit er ook nog en die had gevraagd om naar een mysterieuze ruïne van de Kelten te gaan zien. 50 km van Santiago, ik weet het nog niet. Een pint met den Al zie ik eventjes meer zitten.

Ik denk dat ik eens ga eten. Vroeg erin want morgen is het weer een forse wandeling. Het weer daarentegen zal weer lamentabel zijn zo blijkt uit de weerberichten.

Hasta mañana.

40 GALICIA/A CORUNA : Santiago de Compostela - Negreira

40 Naar Negreira 22 km ↑561m ↓656m

Een heel desolaat gevoel toen ik vanmorgen vertrok vanuit Santiago. Moeilijk te omschrijven, 't is net of ik pas aan mijn Camino begin. Alle vrienden, nu vrienden kan je het niet noemen maar toch mensen waarmee je een band hebt opgebouwd, moet je even achterlaten. Ik zit nu in een herberg in Negreiro en opnieuw dienen er zich nieuwe ontmoetingen aan. Aan het tafeltje in de herberg waar ik mijn blog tik zit Zanda, een jong meisje uit Litouwen, Sofie al even jong uit Denemarken en Nelson uit Brazilië. 't Klikt al goed. Ik mocht al direct meedrinken met hen. Zien er toffe jonge mensen uit. Zo blijft je jong hé :-). Ik heb een zakje jappekes mee op tafel gelegd.
Smerige dag vandaag. Regen en regen. Geen stortbuien maar toch genoeg om er doornat van te worden. Arlette was al ongerust. Vanuit de bus op weg naar Lyon stuurde ze me al een smske of ik niet te nat was geworden. Vandemorgen was het weeral bleiten toen ik vertrok ocharme toch dat mens.
Terug hetzelfde scenario, geen winkels, bars gedurende 30 km dus het worden nu 3 lange supertrippen met veel hoogtemeters. Maar we zijn het ondertussen al gewoon. Daarna is het liedje uit. Met het weekend van Allerheiligen en Allerzielen rijden er geen bussen dus moet ik 3 dagen in Santiago rondhangen. Den Al zal al wel toegekomen zijn in Santiago. Kan ik er nog eens een pintje mee gaan drinken. Van bier gesproken, Estrella 1906 mag er best wel zijn. Ik ben er bijna zeker van dat hij één van de dagen aan mijn deur staat. Al houdt van bier, hij stond er zelfs mee in de douche. Daarstraks al in slaap gevallen, was moe. Daarjuist nog een pizza gaan eten en die ligt op mijn maag. Ik ga slapen nu. Beetje kort mijn blog maar ik ga het hier bij houden.

In Santiago de Compostela.

Santiago de Compostela

Vandaag een dagje rust. Een uitgebreid ontbijt viel me hier in 't hospederia te beurt. Nog eens geprobeerd wat fotootjes up te loaden maar het gaat tergend traag en na 5 minuten verbreekt de verbinding. Het is vrij somber hier in Santiago. Grauwe lucht, het regent. Deze morgen ben ik met Fabienne naar het infocentrum van Santiago geweest voor de busrit naar huis. Zij moest info hebben over de rit naar Cea vanwaar ze haar camino terug opneemt. Een nieuwe muis gaan kopen ook al. Onderweg ben ik de vrolijke Juan alias Happy Happy nog tegengekomen. Een hartelijke vent, lawaaierig zoals alle Spanjaarden maar met een hart van goud. Israël was ook van de partij. Een prettig weerzien weeral. Binnenkort voor goed afscheid nemen, een raar gevoel.
Mijn ticket retour is binnen. 137 euro. Ik kreeg begot 10% korting omdat ik 60 plusser ben. Nog een raarder gevoel.
Mijn etappes voor morgen staan op punt. 't Zijn er serieuze, 4 etappes waarvan er 3 ruim over de 30km. Dat zal wel gaan zeker ?
De fotokes zal ik morgen in Negreira opladen, het lukt me hier toch niet.
De proficiatten en likes op Facebook zijn ondertussen al niet meer te tellen. Iedereen een gemeende dankjewel daarvoor. Dat vind ik plezant, het geeft je moed en voldoening.
Alleen zal ik niet zijn op weg naar Finisterre. De Zwitsers vertrekken morgen ook. Kris en Marieke zijn vandaag al doorgestapt. Hoe raar het gevoel gisteren ook was, het weerzien met de verschillende pelgrims was hartverwarmend. Kersten de lange Duitser heb ik vanmorgen terug ontmoet. Het was geleden van in Zafra waar ik hem de laatste keer met zijn Marijke heb gezien. Hij herkende me eerst niet meer. Poncho, baard, vermagerd maar toen hij me herkende werd hij eventjes emotioneel. Ne vent van 2 meter en oneffen centimeters. Ik sta met hem op een fotootje. Zijn Marijke kon de camino niet uitlopen omdat ze eerder terug moest om te gaan werken. Ria, de lieve dame uit Drenthe liep ik ook al tegen het lijf hier in het hospederia. Ze moest mijn adres hebben nadat ze het hare had gegeven. Als ik het Pieterpad ga lopen tussen Steen en Coevorden mag ik bij haar komen logeren. Gilles, daar moet ik ook nog langskomen in Brives en Gaillarde voor een wandeling met logement. Arlette, die schat van een madammeke had weeral tranen in haar ogen bij het afscheid. Als ik ooit in de Puy de Velais ga stappen of er langs komen zou ze het me nooit vergeven vergeven moest ik haar deur voorbijlopen. Al die ga ik nog terug tegenkomen wanneer ik vanuit Muxia terug naar Santiago kom. Al blijft hier tot de 6de vooraleer hij terug naar Oregon vliegt. Fabienne gaat onderweg haar Camino in de geburen van Cea een studie maken van Keltische symbolen en magische stenen, als ik het goed verstaan heb zei ze zoiets in de aard van pirogliefen. Runetekens denk ik. Heel spiritueel bezig is ze tussen een brede waaier van magie, Keltische symbolen, kunst, alchemie en le chemin.
Morgenvroeg als ze wakker zijn en ik nog niet vertrokken ben dan zal dat uitwaaien worden. ' t Gemis steekt nu al de kop op.
Slapen nu, morgen er vroeg uit om de voeten in de richting te zetten van Negreira. 't Zal nat worden morgen. Tot morgen.

39 GALICIA/A CORUNA : Ponte Ulla - Santiago de Compostela

39 Naar Santiago de Compostela  21km ↑604 m ↓637 m

1000 km.

De Sint Jacob was van zijn woord  met de rode loper uit te rollen. 't Was nu wel geen loper  maar met een warm zonneke om Santiago binnen te stappen was ik nog meer content. Nu mijn muis het heeft begeven wordt het helemaal een gesukkel om die tablet te gebruiken maar goed, er zijn veel ergere dingen.

Mooi weer dus en de goeie 20 km die nog resten waren zo gestapt. Ook vandaag toch nog wel een dikke 600 hoogtemeterkes bergop en bergaf gedeeld. Ook dat wordt je stilletjesaan gewoon. Ik denk dat het half twee was wanneer ik het plein opstapte. Daar liep ik Marieke en Kris tegen het lijf. Gunther was er ook, die waren gisteren nog doorgelopen tot in Outero en moesten vandaag dus een uurtje minder stappen. Mekaar eens goed vastgepakt en proficiat gewenst met het volbrengen van een pelgrimstocht. Dat behoort tot de geplogenheden in Santiago.

Marieke vertelde me dat er geen volk was aan het officio voor het uitreiken van mijn Compostela. Vlug er even langs gelopen, ik kende de weg nog. Op 1 2 3 had ik mijn Compostela.
Vandaag tijdens de wandeling moest Arlette wenen ocharme. Ik moest even stoppen want ze moest me iets bekennen. Verschillende keren had ze gedacht aan het stopzetten van haar tocht nadat Patrice, nr 3 in het trio Arlette - Gilles,  in Merida moest opgeven vanwege zijn kapot gelopen voeten. Aan Gilles kon ze zich niet optrekken, die liep elke tocht alsof het een marathon was en die kon ze niet volgen. In de duisternis had ze schrik en haar moraal was na het vertrek van de Patrice beneden zero. Daarom wilde ze haar dankbaarheid tegenover mij uitdrukken omdat ik haar een beetje heb opgevangen. Ik begreep het niet goed maar ze vertelde me dat wanneer ik er niet zou geweest zijn dat ze terug naar huis zou zijn gegaan. Ik heb van haar zelfs een klein kadootje gekregen.  't Mens was duidelijk gelukkig dat ze het gehaald heeft. Zij liep deze zware camino voor alle mensen die door een handicap niet meer konden stappen. Later op de dag is ze in de kathedraal nog een bougieke voor deze mensen gaan aansteken. Heb ik ook trouwens gedaan. 't Zijn geen echte bougiekes meer maar lampjes die oplichten in een kaarsje wanneer je er geld in stopt. Hoe meer je erin steekt, hoe langer ze branden. Het financieel belang van de kerk wordt gediend bij het verkopen van de voorspraak die verlangd wordt bij het ontsteken van een kaarsje.
Toch een heel ander gevoel dan enkele jaren geleden. Nu meer een gevoel van 'Is het dat ?  ' Het Plaza del Obradoiro voor de kathedraal was leeg, touregrinos met hopen, peregrinos waren er beduidend minder dan de vorige keer. Overal vuilnis op het plein, een stelling rond de kathedraal en de platte commercie die inspeelt op de volksdevotie waren misschien wel de oorzaken aan het ontbreken van de euforie. Toch ben ik fier op mezelf dat ik deze erg zware tocht  heb volbracht. Eerlijk volbracht, geen taxi's, autobussen, back pack zelf gedragen, regen of brandende zon ..... ultreia, steeds verder. Dat geeft je buiten de prachtige ervaring van het beleven van de weg, een enorme voldoening. Een beetje rondgetoerd op het plein en dan gaan boeken in het Hospedario San Martin Pirinio. Dat is een sterren hotel waar er ook eenvoudige kamers worden geboden aan de pelgrims voor 23 euro inclusief ontbijt. Ik blijf hier een dag langer om mijn terugkeer te regelen. Wat inkopen doen, een andere muis vinden enz.
Gisterenavond heb ik dan nog Fabienne ontmoet. Tok tok, om 10 uur klopte ze aan mijn deur. Iets gaan drinken en al wat bijgepraat. Straks voortbabbelen zie.

Een prachtige dag is weeral voorbij.

 
 

38 GALICIA/A CORUNA : A Laxe - Ponte Ulla

Naar Ponte Ulla 29 km ↑490m ↓569m

Zover staan we dan , aan de vooravond van het binnenwandelen van Santiago de Compostela. Ineens realiseer je dat 'le plat consistent' bijna opgesoupeerd is. Een heel andere gevoelswaarde dan 3 jaar geleden. Ik kan me nu nog niet wagen aan een evaluatie, 't liedje is immers nog niet uit en het dessert Finisterre en Muxia moet nog opgediend worden. Toch wil ik bekennen dat ik mijn thuis mis, tijd genoeg gehad om die naar waarde te schatten. Nu lijkt deze uitspraak precies of ik dat voorheen al niet gedaan zou hebben. Nee nee. Maar ik zal blij zijn als ik thuis zal zijn. Alleen is het me nog niet duidelijk wanneer dit juist zal zijn. Voor morgen en overmorgen heb ik een pelgrimsrefuge geboekt in Santiago. Ik denk daar aan te komen tegen 3 uur. Spullen wegbergen in de herberg, proper maken, andere sandalen gaan kopen want de oude die ik bij heb zijn finaal kapot vanwege de slechte wegen hier. Jaja zelfs buiten de camino loop je hier op vermassacreerde paadjes. Daarna mijn Compostela gaan afhalen en misschien een bezoekje brengen aan het genootschap der Nederlanden.
Misschien tref ik morgen mijn Bretoense stapvriendin. Alleszins heeft ze me de refugio doorgegeven waar ze logeert. Ze vliegt morgen op Porto en daarna met Bla Bla, covoiturage in't Frans komt ze naar Santiago afgezakt. Geen idee hoe laat ze er zal zijn. Maandag vertrekt ze naar Ourense met de bus vanwaar ze haar camino terug opneemt, daar waar ze in het voorjaar gestruikeld was en dientengevolge moest opgeven.

Maandag ga ik naar de mis, morgen zondag zal het daarvoor te laat zijn en dinsdag hup terug de bottienen aan richting Atlantische oceaan.

Vandaag was het een kwakkeldag. Geen mooi weer meer maar geheel overtrokken met een gestage malse regenbuien op je klarrejassen. Niet overdreven maar toch deed je er best aan om je poncho aan te trekken zo je wilde voorkomen dat heel je kleerkast inclusief garderobe die je op je rug meesleurt drijfnat werd.

Veel geklommen en gedaald weer. De 3 etappes die vanmorgen nog restten waren goed voor 960 hoogtemeters. Die loop ik in 2 dagen dus ik denk vandaag toch een goeie 600 hoogtemeters. Jongens, je houdt het niet voor mogelijk maar op de duur loop je bergop zonder het nauwelijks te beseffen. Niet op de stukjes waar je aan 30% en meer klimt natuurlijk maar op ogenschijnlijk platte wegen. Klimmen dalen klimmen dalen, het houdt niet op.

Een afdaling van 350 meter naar Ponte Ulla over een goeie kilometer zal ik morgen zeker voelen aan de kuiten en de billekes. Ook aan de forsbollen want je remt je voortdurend af op je vooruitgestoken wandelstokken. 

Kris de Hollander had even een zwarte bladzijde in zijn caminoverhaal. Z'n twee tenen deden gisteren zo'n pijn dat hij twijfelde of hij het zou halen. Gehannes met tapen van de voeten, aanpassen zooltjes brachten gisteren geen baat. Vandaag heeft hij dan hulp moeten zoeken in een verpleegpost omdat de pijn niet meer te harden was. Zijn grote teen en wijsteen waren erg gekneusd. Op de medische post vertelde men echter dat hij mocht voortstappen. Dappere kerel, ik begin hem hoe langer hoe meer te appreciëren. Onderweg daarstraks ging hij nog druiven pikken, lees plukken, en deelde hij ze uit. Beetje uit schuldgevoel over het onterecht uiten van mijn eerste indruk ben ik hem en Marike gisteren mijn waardering gaan betuigen dat hij deel uitmaakt van mijn camino. Dit is dus rechtgezet, als je fout bent moet je dit toegeven. Punt.

Heel mooie route vandaag. Jammer dat ze zo vermoeiend zijn. De horreo's die je op je weg tegenkomt zijn soms regelrechte juweeltjes. Palmbomen in alle maten, ik had ze meer zuidelijker verwacht, net zoals de cactussen. En dan ook weer die vergezichten over die groengekleurde valleien, de eucalyptuswouden die zo lekker ruiken, bloemen die in deze herfsmaand hier nog volop in de bloei staan, honden die je toegesneld komen, vriendelijke mensen die je begroeten.  'Buenos dia's' en 'buen viaje' moeten ze al duizenden keer gezegd hebben tegen de pelgrims die hun deur passeerden en toch krijg je nog steeds met een gemeende lach en knik dit toegewenst.

Lieve mensen ook hier in Galicië. Gewoon bij een koffietje in een bar in Bandeiro kreeg ik gratis voor niets een middagmaal met kaas en charcuterie. Ik moest enkel 1 Euroke betalen voor mijn café con leche. Waar vind je deze attitude nog bij ons.

Voor vandaag heb ik een pensionneke opgezocht. Voor 12 euro heb ik een bed in een proper kamertje. Met nog eens 9 euro bij te leggen kreeg ik een avondmaal, geschreven met hoofdletters. Een kippensoep getrokken op bouillon van schapenknoken, een vleesschotel bestaande uit een dikke braadworst, een biefstuk en 2 fameuze koteletten. Daar nog eens die beroemde pepertjes bij en wat frietjes, een toreke crème glace ... en een straf koffieke. In dat pensionneke kon ik op mijn gemakske mijn reservatie maken voor de overnachting in Santiago. Was nodig met als die TGV arbeiders. Vlug erbij zijn of je kan het schudden met een slaapplaats. Ik ga slapen zie .... morgen 20km, Jacobuske, rolt uwe loper maar uit. Als Je er niets mee inzit, liefst de rode, net zoals de vorige keer  :-)

Internet gaat hier nog minder vlug vooruit dan bonenknopen. Fotokes zullen misschien voor morgen zijn. Ach, het landschap verandert haar schoonheid niet. 

37 GALICIA/PONTEVEDRA : Cea - A Laxe

37 Naar A Laxe 33km ↑749m ↓790m

Heel wat kalmer was het gisterenavond met die Spanjaarden. Ik heb ze niet gehoord. Goed geslapen ook maar om 4 uur was ik al wakker en een lamp die op de gang brandde hield me wakker. Opstaan dan maar en stilletjes de spullen bijeenrapen en in de zithoek in de rugzak stapelen. Voor vandaag was het nog maar eens een zware rit. Een goeie 33 km met meer dan 800 hoogtemeters. Ik ga niet beweren dat het vanzelf ging maar veel minder last gehad dan eergisteren. Ik denk dat wat slaaptekort de boosdoener heeft geweest voor dat dipje. Het gaat opperbest terug. Vermoeide voeten maar dat valt te verklaren. Die rugzak begint door te wegen op de duur.

Kris en Marieke en Gunther de Duitser ben ik onderweg terug tegengekomen. Ik moet bekennen dat ik nogal wat kort door de bocht ben gegaan na dat akkevietje in Zamora met Al. Ik heb hen nu leren kennen als een fijn stel. Heel empathisch met de medepelgrims. Wat betreft de touregrinos houden ze er dezelfde mening op na zoals ik. Daarjuist heeft hij nog kastanjes, die hij onderweg had opgeraapt staan poffen voor iedereen.

Van die Spanjaarden ben ik verlost. Die zijn gestopt in Castro Dozon na 15 km, ik ben nog 18 km verder doorgelopen. De kans is klein dat ze me nog inhalen tenzij ze weer een bus nemen.

Ik ben een beetje benieuwd voor zondag. Naar het schijnt begint het Keltisch nieuwjaar. De mensen in Galicië, net zoals in Bretagne houden hun tradities hoog. Ik heb ook gelezen dat ze nog erg bijgelovig zijn en het bestaan van heksen onderdeel is van hun cultuur.

Ook vandaag was het nog mooi weer maar in de namiddag hebben de donderwolken de mooie blauwe lucht ingepalmd. Morgen gaat het zeker regenen. Beetje grappig wel, de Extramadura de braadpan van Europa, Galicië de pispot van Europa. 2 uitersten in nog geen maand tijd. En toch, ik vind Galicië het mooiste stukje van Spanje. Ongelooflijk, de landschappen zijn een streling voor het oog. Nu de herfst hier zijn intrede heeft gedaan .... paddenstoelen, varens, vallende bladeren, goudtinten in de bomen, oker, eucalyptus, smoor van haardvuur versmolten met  het parfum van Mexicaanse appelsienbomen .... stop ermee Jan, 't is te overweldigend om het te kunnen beschrijven.

Als alles naar wens verloopt ben ik terug thuis zo tussen de eerste en tweede week van November. Alles zal er zo een beetje van afhangen hoe de etappes naar Finisterre en Muxia verlopen. 't Zal alleszins weer een emomomentje worden als je na meer dan 1000 km, helemaal vanuit het uiterste putteke in 't zuiden aankomt aan de meest Noordwestelijke punt aan de Atlantische oceaan.

Ik loop vooruit. Stap voor stap anders lukt het niet.

Tot morgen

900 km. Bijna daar, even bezinnen

Wandelen haalt de haast uit je hoofd.

Het maakt je open.

Je gaat op in het landschap en dat schept mogelijkheden tot verdieping.

Je tempo verandert.

Je zintuigen gaan anders waarnemen, je krijgt weer oog voor het wonder van de schepping en jouw verbondenheid daarmee.

Er komt meer of er komt weer stilte…

Ruimte voor rust, maar misschien ook wel onrust of angst voor de leegte.

Mogelijk loop je tegen je eigen fysieke grenzen aan.

Er gebeurt in ieder geval wat met je. Wandelen brengt je vanuit je hoofd weer in je lijf.
Door je aandacht te richten op je voeten en je voeten met aandacht op Moeder Aarde neer te zetten, raak je als vanzelf uit je hoofd.

Je komt ‘automatisch’ in je lijf. 
Dat ‘gaat’ nu eenmaal zo !

36 GALICIA/OURENSE : Ourense - Cea

36 Naar Cea  22,4km ↑711m ↓362m

Gisterenavond rond een uur of 11 is de Gillis nog in een Franse koleire geschoten omdat die Spaanse touregrinos, ondertussen al aangezweld tot een groepje van 10, het te bont maakten in de herberg. Die mannen kunnen kunnen niet praten maar roepen tegen elkaar. Ze houden gewoon heen rekening met de pelgrims die moe zijn en willen slapen. Zelf reizen ze de helft van tijd met de autobus en hun rugzak laten ze brengen naar de volgende herberg met een taxi. Geen wonder dat ze 's avonds nog zo veel praat hebben, ze zijn gewoonweg niet moe. Ik ben benieuwd voor vanavond, ze vallen hier zojuist ook weer binnen. Als ze deze avond weer zoveel praat hebben vrees ik dat de Gilles er op gaat kloppen deze keer.

Om 8 uur moest iedereen de herberg verlaten. Nog even aan de overkant een tostado met confituur gaan eten en op weg. Het ging opnieuw zoals het hoort. Uitgerust en alle stramme spieren waren verdwenen. De laatste kilometers heb ik gisteren gelopen zoals als een topzwaar  getuigd zeilschip oploeft. Een beetje oververmoeid, 't is nu verdwenen.

Weeral een prachtige dag vandaag. In mijn hemdeke kunnen lopen de hele dag. Pittig toerke van een kleine 23 km. Er was een platter alternatief langs de autoweg maar dat is voor de voddeventen :-) . Veel klimmen en dalen weeral via het echte caminopad maar dat levert dan ook een zoveel mooiere wandeling op. Kleine dorpjes waar je doorloopt, holle wegen, oerbossen waarbij je niet zou verschieten moest je zowaar een neanderthaler tegen het lijf zou lopen. Prachtig met die bomen in de meest grillige vormen. Arlette heeft me onderweg, het tijdje dat ze met me meeliep vanwege haar schrik in den donkere alle bloemen uitgelegd die we tegenkwamen. Bougainvilles, mimosa, magnolia, hortensia's en noem maar op. Ze zou graag nog eens naar Holland gaan om er de bloemenparade mee te maken. Gezellig madammeke Arlette. Met haar 68 jaar stapt ze verdorie nog rapper dan ik. En maar tateren, alle vedetten uit de Paris Match zijn aan bod gekomen. Al de foto's van haar idolen die ooit op haar meisjeskamer de muren versierden passeerden in haar getater.   

De hospitalero hier in Cea komt rechtstreeks uit een westernfilm. Cowboyhoed, zwarte lange jekker, pokerface ... nog een paar holsters met een colt ontbraken er nog aan. 6 euro voor een bed, een hoeslakentje en een overtrek. Ik ga vroeg slapen vandaag. Morgen naar A Laxe, een trip van 32km maar het klimmen wordt nu minder. Maar vooraleer ik er in kruip nog eens pulpo gaan eten in het dorpje hier. Moet ervan profiteren, in Haasdonk kun je zoiets niet vinden in het restaurant.

Tot morgen.

35 GALICIA/OURENSE : Villar de Barrio - Ourense

35 Naar Ourense 38 km ↑494m ↓862m

Prachtig weer hier in Galicië. Vandaag heb ik nog eens in korte mouwkes kunnen lopen. Ik was er blij om. Lange trip vandaag. 38 km van Vilar de Barros naar Ourense, de hoofdstad van de gelijknamige provincie in Galicië. Ik logeer hier in een gerenoveerd klooster dat tot herberg werd hervormd. Netjes maar ook weer katholieke kadaverdiscipline. Bottienen daar, 10 uur binnen en licht uit en morgenvroeg om 8 uur vlieg je buiten. Schikken naar de regels dan maar.

Was een erg zware dag. Mijn spieren deden nog wat zeer van gisteren en dan vandaag zeker 30 km op asfalt en beton gelopen en in de eerste 15 km weer serieus bergop en bergaf. Op de duur voel je je rugzak tot in de toppekes van je tenen doorwegen. Ben er dan toch heelhuids geraakt. Arlette heeft me Franse granulés gegeven om onder je tong te leggen om de spieren te ontzuren en te ontspannen. Iets strafs blijkbaar want ik ben precies een nieuwe. Al een uurke geslapen ook al. Geen moeite gehad om in slaap te vallen.

Weeral mooie vergezichten en voor het eerst heb ik de beroemde eucalyptusbomen gespot. Dit dan wel op de spaarzame stukjes bos waar ik doorheen moest. Ook nu weer zag je de stad Ourense met haar 110000 inwoners van op 10 km afstand in de diepte liggen. Er komt geen eind zand de weg dan. Ourense ligt maar op 110 meter hoogte dus dat wordt morgen naar Cea weeral een klim naar 550 meter of zoiets. Gelukkig maar een goeie 22 km.

Seffens duikel ik eens even de stad binnen om zo'n inktviskraam te versieren. Erg lekker zo'n pulpo op een houten plankje. Jammer dat er hier 's avonds zo laat wordt gegeten. Als alles goed gaat ben ik zondag in Santiago. Begin november kan ik dan de bus naar huis nemen.

't Is me gelukt, eindelijk een goed pintje gevonden in Spanje. Belgisch op de koop toe ... De verboden vrucht ... Arlette trakteerde. Smaken dat dat deed. Daarna, driewerf hoera ... een pulpo a la plancha kunnen binnenspelen. Alle miserie van de dag in een oogwenk vergeten. Lekker dat dat was !

Morgen naar Cea. Happy happy Juan nog tegengekomen. Hij logeerde in de thermen van Ourense. Er zijn hier warmwaterbronnen van 70°C. Fijne kerel, hij staat al op mijn FB.

Daar stuikt hier zojuist een pelgrim binnen. Halfdood, iemand moest zijn rugzak naar boven dragen. Hij ligt daar te hijgen op zijn bed. Compleet uitgeput. Als dat zo blijft zal er een dokter aan te pas moeten komen. Gilles die al een stuk of 5 keer de camino heeft gelopen wist me terloops te vertellen dat dit één van de zwaarste is die hij ooit heeft gelopen. Tegelijkertijd vertelde hij me ook van de 2 pelgrims die het loodje hadden gelegd op hun Camino. Één heeft hij gevonden die dood tegen een boom stond. Een andere die hij naar een dokter had gebracht en waarvan hij 's anderendaags hoorde dat hij de geest had gegeven. 't Is vrij zwaar en het zou onwijs zijn om er aan te beginnen zonder enige voorbereiding.  Ik heb het eerlijk gezegd ook een beetje onderschat. 't Was me nog niet opgevallen maar Gillis, de caminoroutiné, maakte me er attent op dat er geen enkele fietser meer te bespeuren is die de via Sanabrès volgt. Allen zijn ze in Granja la Moreruela doorgereden naar Astoria om aan te sluiten op de camino Frances. 't Moet dan toch zijn dat deze weg hen afschrikt.

Genoeg doemgedachten. Ik voel me nog opperbest. Zeker ni ok mijn benen eens heb ingesmeerd met ons Annick haar wonderzalf. Dat fysiek dipje van vandaag is morgen weeral zo vergeten. 10 km voorbij Ourense mag ik mijn krijtjes nog eens bovenhalen. Dan tikken we er nog eens 900 af. 't Avanceert goed denk ik.

Fotokes zullen voor morgen zijn. Hoe netjes de herberg ook is, wifi behoort niet tot het profane.

Tot morgen.