41 GALICIA/A CORUNA : Negreira - Oliveiroa

41 Naar Oliveiroa  34 km ↑520m ↓347m

Deze morgen was ik al om 8 uur op de baan om naar Oliveiroa te stappen. Sinds gisteren allemaal nieuwe gezichten onderweg. Ik heb de indruk dat er veel jonge Spanjaarden tussen zitten om reden van hun exploot op hun curriculum vitae te kunnen plaatsen in de hoop een betere indruk te maken bij een sollicitatie naar job. Soit, het mag best vermeld worden. Een diploma uit een kroeg slaat minder aan.

Tof dat de vrienden van het thuisfront me op de hoogte houden. De Catsjoe heeft me via zijn baasje de groeten gedaan. Ondertussen is ze terug gaan wandelen en zo te lezen bevalt de kersverse stapvriend, de Michel, haar wel. Tof dat er weer een positief punt gescoord werd.

Wat een drieste dag zeg. Een hemelspan vol duistere wolken, een asgrauwe kleur waar je tegenaan kijkt zover de einder reikt. In de voormiddag miezerregen afgewisseld met een stevige regenbui en in de namiddag zwelde heel die natte ellende aan tot een heuse storm met rukwinden waar bij ik meerdere keren van mijn sokkel werd geblazen.

Rustig aan gedaan niettegenstaande. Op tijd even rusten, een bushokje waar er meer afval in en rond lag dan je op de Hoge Maay in Antwerpen op een berg ziet liggen heb ik even, bij gebrek aan een afdak, als eetkamer gebezigd. Tussen de middag dan even een koffietje gaan slurpen in een cafeetje in Santa Marina. Een vader met zijn dochter uit Denemarken liep er ook even binnen. Zij hadden samen met hun hondeke, een soort poedel, ook naar Santiago gelopen. Het beestje heeft het goed gedaan. Ik heb een fotootje getrokken van dat dappere beestje met zijn baasjes.

Arlette liet me weten dat ze veilig thuis was geraakt in Lyon. Gunther is ook veilig geland in Frankfurt, den Al is nog steeds onderweg naar Santiago en zit in Bandeira.

De herberg hier is een sjiek en proper spel. Je zou het niet verwachten in zo een godvergeten oord waar ik nu zit. Naast de Albergue is er een restaurant, eveneens van de uitbaters en daar ga ik seffens wat eten. Annick meende uit mijn blog op te maken dat ik het stilletjesaan genoeg vind. Dat is ook zo, het stappen gaat me nog goed af, de lange etappes niet te na gesproken, maar het triestige weer, al die nieuwe gezichten maken het ineens zo vreemd voor me. Nog 2 dagen doorbijten en 't zit er op. Dan neem ik vanuit Muxia de bus naar Santiago waar ik noodgedwongen nog tot dinsdag moet wachten vooraleer ik een bus kan nemen. In Santiago zal ik den Al nog wel tegen het lijf lopen. Fabienne zit er ook nog en die had gevraagd om naar een mysterieuze ruïne van de Kelten te gaan zien. 50 km van Santiago, ik weet het nog niet. Een pint met den Al zie ik eventjes meer zitten.

Ik denk dat ik eens ga eten. Vroeg erin want morgen is het weer een forse wandeling. Het weer daarentegen zal weer lamentabel zijn zo blijkt uit de weerberichten.

Hasta mañana.