Naar Fisterra 34 km ↑473m ↓412m
Càrlos Nuñez - Gabriel's Oboe
Dat zag er
niet goed uit het weer deze morgen. De ganse nacht had het gegoten. De Nelson
had wel een heel originele manier om zijn voeten droog te houden. Hij stak zijn
voeten in een plastiek zak en daarover trok hij zijn kousen aan. Hij vertrok
naar Muxia en van daaruit zou hij naar Lissabon stappen. Ik heb hem veel succes
gewenst. Toen ik vertrok was het nog steeds aan regenen. Toch moet je doorgaan
want met 34 km voor de boeg moet je niet treuzelen. Poncho, regenbroek en hopen
dat de voeten droog blijven. Valse hoop echter. Na een goeie 5km begon het te
stormen met tot aan het einde een slagregen die je gegarandeerd omtovert tot een
verzopen rat. In de heuvels kreeg je er dan nog eens een dik pak mist gratis
bij. Je zag geen 20 meter ver. De paden waren ondertussen in beken veranderd,
in de dalen werden het onvervalste modderpoelen. Niks om vrolijk van te worden.
Sint Jacob mag het me eens uitleggen. In de herberg van Don Blas, dat
wantsenparadijs, stond er nochtans een bordje 'Ik zal mijn engelen sturen om je
te beschermen'.
En toch,
toen ik Cée binnenwandelde en de baai zag liggen met de bootjes voelde ik me
weer verbonden met de weg. Ondanks de striemende regen en de windstoten die je
gezicht teisteren weet je waarvoor je stapt. De natuur voelen in lijf en leden.
Dat je al doorweekt bent van de regen, daar trek je je geen bal meer van aan.
Verder de kustlijn volgend en zien hoe de beukende golven te pletter slaan op
de rotsen versterkt alleen het geluksgevoel dat je overhoudt aan het volbrengen
van een zware tocht waarvoor je alleen maar aangewezen bent geweest op je 2
voeten die je stap voor stap naar je bestemming brachten. Het doel, de weg, dat
heb je al eerder bereikt, in harmonie met de natuur, de beproevingen en het
geluk deze gevoelens te kunnen delen met andere pelgrims.
Tegen een
uur of 5 kwam ik aan in de Albergue de la Junta. Ik kreeg er verdorie nog een
diploma bij. De Finisterre, een sjiek document dat ik kan inkaderen.
In de Albergue
hier heb ok kennis gemaakt met Tristan, een jonge Duitser van een jaar of 30.
Hij trakteert me zojuist op een pint zie. Hij liep de camino del Norte.
Sympathieke gast.
Morgen de finale
trip, naar Muxia. Ook een kanjer en de weerberichten klinken niet zo vrolijk.
Ik denk een hostalleke te nemen. Mijn handdoek ben ik vanmorgen vergeten, geen
erg die was niet meer proper te krijgen. Mijn bril ook al .... 't wordt tijd
dat ik naar huis kan gaan. In de Albergue geen wifi dus geen fotokes. Misschien
sebietekes in het restaurant.
Mijn
kodakske had de geest gegeven door het vocht. Geen beeld meer op het scherm
maar er werden wel fotokes gemaakt. Ben benieuwd hoe ze eruit zullen zien.
Ondertussen is het euvel hersteld met eventjes in de warmte te zitten. Mijn
bottienen drogen op een elektriek vuurke, mijn busticket daar zijn alle letters
en cijfers van uitgelopen, een Spanjaard heeft mijn kleren gewassen en in de
droogkast gestoken. Ik weet alleen niet te vragen hoe en wanneer ik ze
terugkrijg .... altijd een beetje avontuur zo een camino.
Tot morgen.
De zwanenzang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten