26 Naar Tabara 31km ↑380m ↓332m
En daar was
ie weer onze Kris. In Tabara godbetert. Mijn Franse medepelgrims hebben het niet hoog op met die man na het voorvalletje met dat licht. Ik hoop dat de mening kan bijgesteld worden. Nee het klikt niet zo vlot met die man.
Een hele weg
asfalt, 30 km aan een stuk. Als zoiets je overkomt aan het begin van je tocht
dan lig je strijk. Nee, niet met een klein rugzakske maar met 20kg ga je er
onder door. Straf eigenlijk, slechts na een 14tal dagen, als je door de
pijnperiode heen bent stap je als ging het vanzelf. Grote korrel zout erbij
natuurlijk.
De herberg
in Montamarta was netjes. Dit in tegenstelling tot wat onze Amerikaan zijn
boekske vermeldde. Een nieuwe herberg, 20 plaatsen keukentje en wasplaats,
douche, zitplaats ipv een 'Dump' wat zijn boekje vermeldde. Internet Zo zie
je maar dat je niet kunt afgaan wat er in je informatie staat. Ondertussen al geleerd
dat je uit alle vaatjes moet tappen. De informatie van de bewoners, voor zover
je hen kunt verstaan, zijn een dankbaar aanvullen bij de soms tegenstrijdige
informatie die je vind in de boekskes. Puzzelwerk die via de la Plata, zoveel
is zeker.
De
schoenmaker die een bottien uitvindt die automatisch de kiezelsteentjes
verwijderd uit je bottienen terwijl je aan het stappen bent krijgt van mij een
standbeeld op de sokkel van de triomfboog in Cappara, het icoon van de via de
la Plata. Jongens, meisjes elke kilometer kan je je schoenen uitkieperen en zit
er genoeg bagger in om een volkstuintje mee te beginnen. Geen geklaag hoor, 't
was asfalt vandaag maar naast het asfalt ligt er grove kiezel die al eens in je
schoenen terecht komt en sowieso wordt je na een tijdje verplicht om de
steentjes uit je schoenen uit te kieperen. Bij het naderen van Tabara, joepie
terug bergen in zicht. Ze lagen weliswaar nog te kreunen onder een meedogenloze
stapel grauwe regenwolken maar het zicht is alleszins betoverend. Voorheen die
monotone vlakten, geen mens geen ziel, een desolaat schouwspel kortom. Zojuist
een lieve mail ontvangen van Ed de neef van Luc en Linda die het boek schreef over de via de la Plata en dat ik kon inkijken. Ik ben gecharmeerd. Ed heeft de zilverroute gelopen in het voorjaar. Moet beslist mooier zijn geweest met al het
ontluikende groen. Nu is het een vrij verschraald gebied. Dor, de meren staan
droog, de bodems in de arroyos, de beken zitten vol groeven van de droogte.
Water zal je er niet vinden. Nochtans deze nacht heeft het heel hard geregend.
Bij het vertrek deze morgen is het opgehouden maar de wandelpaden waren
herschapen in modderbaden.
Een 10tal
kilometerkes voor Tabara ben ik een pintje gaan drinken met den Al. Daar zijn
we Gus tegengekomen. De Ier die bij Señora Carmen in't slaap viel terwijl hij
zijn soep aan 't uitlepelen was. Net zoals bij mij moet er op die mens een
scharreke zitten. Een krasje ter verduidelijking voor mijn Nederlandse vrienden.
Komt hij gewoon die kroeg buiten en gooit ineens in volle kolère zijn back pack
op de grond, begint er te vloeken, zwiert alles uit zijn rugzak op de grond. Ik
veronderstel dat hij in de kroeg per ongeluk zijn informatieboekje had
weggemoffeld in zijn rugzak waardoor hij het niet onmiddellijk vond. Na het
terugvinden van zijn boekske, nog wat vloeken, laadde hij terug zijn rugzak
bijeen .... dag Jan, dag Al alsof er niks gebeurd was.
25 euro
vandaag in hotel El Roble. Avondeten incluis. Erwten met bacon, frieten... ze
komen me stillekesaan de oren uit, met
cordon bleu en een ijskreempje om het Algemeen Nederlands nog maar eens te
dienen. Morgen naar Santa Maria de Terra of de Croya. Ben wat moe, ik ga van
mijn hotelleke genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten