39 GALICIA/A CORUNA : Ponte Ulla - Santiago de Compostela

39 Naar Santiago de Compostela  21km ↑604 m ↓637 m

1000 km.

De Sint Jacob was van zijn woord  met de rode loper uit te rollen. 't Was nu wel geen loper  maar met een warm zonneke om Santiago binnen te stappen was ik nog meer content. Nu mijn muis het heeft begeven wordt het helemaal een gesukkel om die tablet te gebruiken maar goed, er zijn veel ergere dingen.

Mooi weer dus en de goeie 20 km die nog resten waren zo gestapt. Ook vandaag toch nog wel een dikke 600 hoogtemeterkes bergop en bergaf gedeeld. Ook dat wordt je stilletjesaan gewoon. Ik denk dat het half twee was wanneer ik het plein opstapte. Daar liep ik Marieke en Kris tegen het lijf. Gunther was er ook, die waren gisteren nog doorgelopen tot in Outero en moesten vandaag dus een uurtje minder stappen. Mekaar eens goed vastgepakt en proficiat gewenst met het volbrengen van een pelgrimstocht. Dat behoort tot de geplogenheden in Santiago.

Marieke vertelde me dat er geen volk was aan het officio voor het uitreiken van mijn Compostela. Vlug er even langs gelopen, ik kende de weg nog. Op 1 2 3 had ik mijn Compostela.
Vandaag tijdens de wandeling moest Arlette wenen ocharme. Ik moest even stoppen want ze moest me iets bekennen. Verschillende keren had ze gedacht aan het stopzetten van haar tocht nadat Patrice, nr 3 in het trio Arlette - Gilles,  in Merida moest opgeven vanwege zijn kapot gelopen voeten. Aan Gilles kon ze zich niet optrekken, die liep elke tocht alsof het een marathon was en die kon ze niet volgen. In de duisternis had ze schrik en haar moraal was na het vertrek van de Patrice beneden zero. Daarom wilde ze haar dankbaarheid tegenover mij uitdrukken omdat ik haar een beetje heb opgevangen. Ik begreep het niet goed maar ze vertelde me dat wanneer ik er niet zou geweest zijn dat ze terug naar huis zou zijn gegaan. Ik heb van haar zelfs een klein kadootje gekregen.  't Mens was duidelijk gelukkig dat ze het gehaald heeft. Zij liep deze zware camino voor alle mensen die door een handicap niet meer konden stappen. Later op de dag is ze in de kathedraal nog een bougieke voor deze mensen gaan aansteken. Heb ik ook trouwens gedaan. 't Zijn geen echte bougiekes meer maar lampjes die oplichten in een kaarsje wanneer je er geld in stopt. Hoe meer je erin steekt, hoe langer ze branden. Het financieel belang van de kerk wordt gediend bij het verkopen van de voorspraak die verlangd wordt bij het ontsteken van een kaarsje.
Toch een heel ander gevoel dan enkele jaren geleden. Nu meer een gevoel van 'Is het dat ?  ' Het Plaza del Obradoiro voor de kathedraal was leeg, touregrinos met hopen, peregrinos waren er beduidend minder dan de vorige keer. Overal vuilnis op het plein, een stelling rond de kathedraal en de platte commercie die inspeelt op de volksdevotie waren misschien wel de oorzaken aan het ontbreken van de euforie. Toch ben ik fier op mezelf dat ik deze erg zware tocht  heb volbracht. Eerlijk volbracht, geen taxi's, autobussen, back pack zelf gedragen, regen of brandende zon ..... ultreia, steeds verder. Dat geeft je buiten de prachtige ervaring van het beleven van de weg, een enorme voldoening. Een beetje rondgetoerd op het plein en dan gaan boeken in het Hospedario San Martin Pirinio. Dat is een sterren hotel waar er ook eenvoudige kamers worden geboden aan de pelgrims voor 23 euro inclusief ontbijt. Ik blijf hier een dag langer om mijn terugkeer te regelen. Wat inkopen doen, een andere muis vinden enz.
Gisterenavond heb ik dan nog Fabienne ontmoet. Tok tok, om 10 uur klopte ze aan mijn deur. Iets gaan drinken en al wat bijgepraat. Straks voortbabbelen zie.

Een prachtige dag is weeral voorbij.