19 CASTILIE en LEON/SALAMANCA : Montomayor - Fuenterroble de Salvatierra

19 Naar Fuenterroble de Salvatierra 32,8km ↑325m ↓223m

Wow, ik denk dat ik de hele nacht ga moeten schrijven. Een heel intense dag beleefd. Gisterenavond nog samen met Gilles, Arlette, den Al en Charley den Ier gaan eten. Den Al zijn pet was kapot en op zoek naar een nieuwe heeft hij een vrouwenklak gevonden met een klep waarop je kan biljarten. Om zijnen bril droog te houden. Simpel maar lekker stukske vis binnengespeeld in het restaurant. Vandaag was het een zware dag. Om 6 uur kwam de vuilkar al een grondcontainer lichten vlak voor de herberg. Heel de herberg wakker. Samen gestapt met Al en Charley tot in Valverde. Daar zouden ze overnachten en een taxi nemen. Eerst een koffieke genomen en een bocadillo in de plaatselijke bar om van hen afscheid te nemen. Truuken van de foor van die barhouder. Hij was tevens de hospitalero van de plaatselijke herberg maar omdat het maandag was deed hij zijn herberg niet open. Een onwel ruikend commerceke met een plaatselijke zigeuner leverde meer op. Die speelde taxi. Ondertussen had hij mijn pelgrimsvrienden wijsgemaakt dat er in Valverde geen eten tevinden was, niets te drinken zodat ze met die zigeuner noodgedwongen naar Fuenteroble moesten rijden. Ik kon meerijden, maar ik heb vriendelijk bedankt, zelfs mijn rugzak moesten ze niet meenemen. Die 15 km die ik nog moest afleggen tot die 1000 meter hoogte hebben me intens goed gedaan. 't Ging diep en ook weer even die diepe ervaring met de weg meegemaakt. Zot moogt ge me verklaren maar het zijn sensaties die je niet onder woorden kunt brengen. Eerlijk spelen, diep gaan, jezelf tegenkomen alleen met de weg die stap voor stap onder je voeten wegglijdt. Een muziekje in de IPod, de regen die met bakken op je afdonderd, de wind die in je poncho je bijna omverblaast in die bergen, net een spinnaker maar waarin je geen reven kunt steken, een knoop meer want je gaat voor de wind, je voeten  die branden van het klimmen, je kleren die van de regen aan je lijf plakken maar je gaat door. Niemand om je heen, urenlang bergop geleidelijk weliswaar maar je voelt het, je bent alleen, je kan roepen niemand hoort je, je gaat diep en dan krijg je dat emomoment waar je zo naar verlangt, je zou kunnen bleiten in je eentje maar zoiets doe je niet ook al ziet niemand het , de bevrediging is compleet. Verklaar me zot maar dat is wat het pelgrimeren zo verslavend maakt.

Aangekomen in de herberg van Don Blas, een pastoor die zich inzet voor de minderbedeelden kreeg ik een warm onthaal. M'n pelgrimsvrienden waren al een tijdje aangekomen door die taxirit. Donativo. Minder bedeelden door de maatschappij worden eveneens opgevangen in de herberg. Zij maakten het eten klaar. Lekker gegeten. José de hospitalero vroeg voor het eten eventjes de aandacht. Het eten dat jullie krijgen komt van de giften van de pelgrims die jullie voorgingen. Ook het ontbijt dat we jullie geven. Wat we hebben, delen we en neem deze boodschap mee. Een Spaanse pelgrim met zijn zoon is hier ook geherbergd. Heel zijn familie was hier op bezoek en ook mee aan de dis. Ze hadden ook eten meegebracht voor iedereen. Delen ! Tijdens het eten zong de hospitalera het alomgekende ultreïa e sus eis lied. Kippenvel kreeg je ervan. Onbeschrijflijk.

Den Al voelt zich niet in zijn telloor. Hij heeft een aparte kamer gekregen, een gift van een Amerikaanse pastoor die hier ooit eens op bezoek is geweest. Hij had liever op de grote zaal gelegen. Ik moet afsluiten, 't wordt te laat en anders hou ik de mensen wakker. Morgen wordt het ontbijt ook aangeboden. FF niet naar de fouten kijken, ik moet vlug zijn nu. Morgen weer een kanjer naar 1200 meter. ' t Gaat goed, voeten, moreel, spirit ...alles voorlopig nog opperbest.

Bye the Way .... bye bye Extramadura ik heb je in m'n zak en nu door de provincie Salamanca in Castille e Leon. Prachtig hoor, betoverende vergezichten, adembenemende natuur... Ik voel me happy !