25 CASTILIE en LEON/ZAMORA : Zamora - Montamarta

25 Naar Montamarta 18,3km ↑221m ↓161m

In El Moloja op het pleintje juist voor de herberg heb ik een lekkere zalmforel binnengespeeld aan pelgrimsprijs. 7,5 euro met een flesje wijn erbij. Tesamen met Al, Gilles en Arlette. We moesten voor 10 uur terug binnen zijn. We waren al om 9u30 terug binnen. Kris de Hollander lag al in zijn bed. Al moest nog iets aan zijn voeten regelen en vroeg of het licht even aan mocht. Neen dat zinde hem niet. Verdorie je bent toch pelgrim.  Zijn vrouw Marieke is nochtans een heel tof madammeke. Gelukkig staat hij niet als voorbeeld voor zijn natie.

Kort tripke vandaag. 20 km hooguit, nog zelfs niet. Triestige weg. Velden, akkers zover ge kunt zien. Zacht glooiend net of je continue bruggen over een autoweg moet nemen. Geen asfalt maar de reeds vertrouwde keien. Stappen, vooruit en zeker niet meer omkijken in die desolate monotonie van  overzichtloze velden, rode akkers en troosteloze wegen onder een vaalgrijze hemel. Een vergelijking met de mesetas op de camino Frances is zeer treffend. Eindeloos, aan je stappen komt geen eind. Je dagbestemming zie je al van op 15 km liggen. Je loopt er naartoe in de wetenschap dat het nog 4 uur zal duren vooraleer dat je er bent. Het is tergend.

'Holy Guacomoli' is zowat de lijfspreuk van Al. Vandaag weeral een hele boel mensen ontmoet. Valentin een Oostenrijker, Gus een Iers.  Sancho noem ik hem, waarschijnlijk heeft hij een andere naam, is een Spanjaard. Iemand die zich alles toeëigend. Gelukkig verstaat hij geen Vlaams want ik heb hem al aangesproken met 'boerke'. Pfffft hij verstaat het toch niet. Al heeft hem het warm water afgesloten omdat hij gewoonweg zijn beurt niet afwachtte om een douche te nemen en de vrouwendouche nam zodat Arlette zich eveneens niet kon douchen. Hahaha, Aqua frio was zijn opmerking toen hij zogezegd proper gewassen uit de douche kwam.

Ik heb geluk gehad deze nacht, de Gilles iets minder. Ik lag bovenaan in een stapelbed en had mijn tablet onder mijn kopkussen gelegd. Om 4 uur deze morgen is dienen tablet naar beneden gevallen recht op de Gilles zijnen toren en van daaruit naar de grond gebotst. Onze Fransman kozen er mee lachen. Ik trouwens ook want mijnen tablet, sorry die van mijn dochter, is nog heel.

Gil vertelde me dat Arlette deze morgen bij het verlaten van Zamora lastiggevallen werd door een exhibitionist. Gil heeft nog juist op tijd deze kerel  kunnen verschalken. Yep, op de camino kom je allerlei slag tegen. In Al Acebo was er zelfs een pelgrimdametje dat kloeg dat haar slipjes telkens van de wasdraad verdwenen.

Morgen moet ik noodgedwongen mijn reisschema aanpassen. Granja la Moreruela is enkel bereikbaar na een 10tal kilometer omweg. Met ne velo is dat niks maar te poot met een rugzak van 20 kilo piep je anders. Granja wordt geskipt en ik steek ineens door naar Tabara. Met de aanleg van de hoge snelheidsspoorweg verandert het tracé van de Camino de la Plata voortdurend. Morgen wordt het dus een 30 km langs de A631 rechtstreeks naar Tabara.

Wat is deze pelgrimsweg toch verschillend van mijn vorige. Hier op deze weg word je, zo je het al niet moest zijn, een pelgrim. Alles ver af van The Way, de overigens mooie film met Martin Sheen,  waar het hele pelgrimsgebeuren geromantiseerd wordt en toch vele mensen geïnspireerd heeft om de Jakobsweg aan te vatten. Geen completos in de film, geen blaren, geen zweet, geen 'niets' dat je urenlang tegenkomt,  Ik voel me een beetje bedot want de essentie, het alleen zijn met je eigen heb ik niet gevonden in die film.

Ik hoop dat de Via de la Plata nooit ten prooi valt aan de commerce zoals die op de Frances plaatsvindt. Dat pelgrims hier vloeken op de tekorten is misschien wel een voordeel. Geen bewegwijzering, geen schuilplaatsen tegen de moordende zon in Extramadura, manklopende bevoorrading vanwege de sluitingsuren, geen kroeg alle 5 km,  het nog even ontbreken van de 'toeregrinos' die met bussen de herbergen overspoelen. Dat het nog maar wegblijft. Deze camino is nog bijna zuiver, de zeldzame autopelgrims even buiten beschouwing gelaten.

Geen fotokes vandaag alhoewel ik er een heel deel kan uploaden maar bij gebrek aan wifi zal het voor één van de volgende dagen zijn. Onderweg ben ik een Spaanse man tegengekomen die op een heel infantiele manier de ark van Noë in zijnen hof heeft neergeplaveid. Kom maar binnen riep deze artiest. Plezant intermezzo. Fotokes genoeg getrokken van die man zijn artistiek talent.

 

Ben moe,

Jan