20 Naar San Pedro de Rozados 27,9km ↑400m ↓391m
Ik zat
gisteren in een heel sfeervolle herberg gelogeerd. Een beetje te sfeervol want
het was een ideale broedplaats voor bedwantsen. Hout overal en schilderijen,
prullerijen overal. Warm ook want er brandde een houtstoofke in de slaapzaal.
Supergevaarlijk. Eerder werd er met de veiligheidsregels nogal een beetje
nonchalant omgesprongen. Elektriciteit was er wel maar de bedrading was uit
Dezekes tijd. Veel bricolage tot in het sanitair toe. Soit, ik werd er goed
ontvangen en vanmorgen kreeg ik er nog een gratis ontbijt. Alles donativo.
Vanmorgen ben ik Theo nog eens tegengekomen. Theo is een landgenoot die ik
eergisteren ben tegengekomen in Montemayor. Hij komt uit Sint Truiden. Eerder op
de dag had ik hem al zien voorbijfietsen en dacht verdorie dat het een madam
was. Theo heeft via een reisbureau zijn santiagotrip laten uitwerken. Die
zorgden overal voor slapen maar hij moest er 2000 euro voor neertellen. Verder
is deze via de la Plata helemaal niet geschikt voor het fietspelgrimeren. Dat
reisbureau heeft hem exact dezelfde route als de voetpelgrims meegegeven. Op de
koop toe vroegen ze nog eens 900 euro voor het transport van de bagage. Ik denk
dat hij zich dik in de luren heeft laten leggen. Vanmorgen toen ik al een goeie
kilometer vertrokken was kwam ik tot de vaststelling dat ik met andere
wandelstokken was vertrokken. Zelfde merk maar ik merkte het wanneer ik er mee
begon te stappen, de rubberdoppekes ontbraken en ze waren veel te hoog
ingesteld. Terug naar de herberg maar geen stokken meer te binden. Iemand had
de mijne genomen en was al vertrokken. Zucht, iets verder kwam ik de Franse
autopelgrimme tegen en die zei dat haar zuster juist dezelfde had maar die was
al met de auto doorgereden naar Salamanca.
Ze heeft haar dan toch kunnen bereiken en die heeft mijn stokken
teruggebracht. Ik steek mijn stokken niet meer in de paraplubak. Ze gaan me
niet meer hebben liggen.
In de regen
vertrokken, iets minder dan gisteren maar nog steeds die gure wind. Een gestage
klim was het naar de Pico Dueña op 1196 meter over hobbelige rotswanden waar je
je nek over breekt als je niet oplet. Gelukkig had ik m'n stokken terug. Niet
te doen anders. De Poco Dueña is het hoogste punt van de via de la Plata naar
Astorga toe. Binnenkort verlaat ik de via de la Plata en sla af naar de via
Sanabrès. Daar kom ik nog hoger bergen tegen. Op het hoogste punt staat er het
Santiagokruis, een beetje te vergelijken met het Cruz de Ferro op de Camino
Frances. Vandaaruit ging het dan geleidelijk, bijwijlen fors, naar beneden toe
tussen graas en weilanden. Immense vlaktes waar je je eigen verloren in waant.
De brug over de arroyo de los Mendigo lag er maar werkeloos bij over de
opgedroogde rivierbedding. In de winter verandert deze arroyo, wat beek
betekent, in een kolkende rivier. De Gilles, de Fransman werd er aangevallen
door een adder. Met een kei heeft hij het beest uitgeschakeld. Er zijn toch
ander manieren hé.
Het gaat nog
altijd goed en als het tempo wat begint te zakken zet ik op mijn IPod de
'Marseillaise' op. Prima muziek om het tempo terug wat aan te zwengelen. Met Al
zijn been gaat het wat beter. 't Schijnt shinsplint te zijn wat hij heeft.
Charley de Ier zijn voeten zijn naar de knoppen. Zijn hele voetzool is één
blaar gevuld met bloed. Het verwonderd me dat hij vandaag de etappe heeft
kunnen uitlopen. Dat hij maar beter de bus neemt tot in Salamanca of een taxi.
Hij was toch zinnens om maar tot daar te lopen omdat hij thuis moest zijn voor
de rugbywedstrijd Frankrijk - Ierland.
Morgen lopen
we Salamanca binnen. Dan moet ik nog eens mijn krijtjes bovenhalen voor mijn
500Km. Ik zal dan juist in de helft zitten Sevilla - Santiago. Wat gaat het
vlug maar toch nog een mooi stuk voor de boeg om van de weg te kunnen genieten.
1 opmerking:
Jammer dat we alweer op de helft van je 'boek' zijn aangekomen.
Een reactie posten