23 CASTILIE en LEON/ZAMORA : Calzada de Valdunciel - El Cubo de la Tierra del Vino

23 Naar El Cubo de la Tierra del Vino 20,6km ↑247m ↓207m

Het eten stelde niet veel voor daar in Calzada de Valdunciel. Onvriendelijke mensen in heel het dorp. Het was dan ook echt het hol van Pluto. De albergue was dan wel weer in orde. Al den Amerikaan had deze morgen voor het ontbijt gezorgd. Eitjes en spek. Arlette had wat youghurtjes achtergelaten dus deze morgen ben ik met een volle maag vertrokken voor de 20km naar El Cubo. Mottige weg, bijna de ganse weg naast de autosnelweg gelopen op een grindpad. De natuur heeft haar herfstkleed hier nog niet aangetrokken. Voor het eerst ben ik sparren tegengekomen. Ook loofbomen zijn hier geen zeldzaamheid. Eéntonig maar dat zet je dan weer in de juiste stemming om met jezelf bezig te zijn.  Stappen, stappen en stappen. Het brengt je ongewild naar je innerlijk. Remettre les horloges de ta vie. De wijzers van je levensklok bijstellen. De weg is je handleiding, je wordt er één mee. Elke stap brengt je dichter bij je bestemming maar het is niet je doel.

Wandelaar het zijn jouw voetsporen die je weg maken.
Jouw voetsporen, anders niets.
Wandelaar, er is geen weg.
De weg moet nog worden begaan.
Jouw weg maak jezelf.
En steeds wanneer je achterom kijkt,
Zie je het pad.
Dat je nooit eerder zult begaan.
Wandelaar, er is geen weg
Alleen een vluchtig spoor dat vergaat.

Even een poëtisch momentje. Dat mag ook al eens. Ondertussen leer je je medepelgrims beter kennen. Een heel intense babbel gehad met Al daarstraks op een bankje voor de herberg. Pintje erbij, een diep momentje. Mooie herberg trouwens die uitgebaat wordt door Fernando en Mercedes. Straks zal Mercedes voor ons koken. Al vertelde me dat zijn vrouw, toen hij nog met 3 kleine zoontjes zat, aan de heroïne verslaafd was geraakt. Het heeft ook haar vroegtijdige dood verklaard. Hij heeft haar moeten afgeven. Daarna is hij gaan werken voor de VA, de Veteraan Administration. Hij heeft in hospitalen gewerkt waar de invalide soldaten uit hun oorlogen werden opgevangen. Hij kan boeken schrijven over hun wedervaringen met de gruwel van een oorlog. Die Amerikanen weten maar al te goed dat hun buitenlands beleid niet deugd. Ook zij hebben hun bedenkingen en geven ondertussen al grif toe dat de status van wereldheersers die ze zichzelf willen aanmeten en tegelijkertijd willen bestendigen één grote illusie is.

Onderweg nog een leuke kerel tegengekomen. Stefan, een Duitser uit Berlijn. Hij is 2 dagen voor mij vertrokken. Blaren hebben hem 2 dagen oponthoud gekost.  Een hele open geest die jongen. Ik zal hem zeker nog tegenkomen.

Morgen wordt het nog eens een kanjer van rond de 30 paaltjes. Al is voldoende gerecupereerd van zijn shinsplint dus die zal ik morgenavond wel in Zamora terug tegenkomen. Onvoorstelbaar hoe mensen op deze camino door hun kader zakken. Ik heb geluk gehad. Ik heb gezien hoe de mensen hun voeten eruitzien wanneer ze niet naar hun lijf luisteren. Supergevaarlijk deze camino als je niet oplet. Het weer, nu weer de grote temperatuurverschillen, 's morgens bijna vrieskoude op deze 800 meter hoogte, 's middag boven de 20 graden. Afstanden de eenzaamheid onderweg die extra in de verf wordt gezet vanwege het gebrek aan bebouwing ..... kilometers en uren eenzaamheid, je valt automatisch terug op jezelf.

Morgen wordt het Zamora. Nog een 80km en in Granja La Moreruela verlaat ik de via de la Plata die verder doorloopt tot in Astoria. Dan zwier ik de via Sanabrès op. Galicië is dan niet ver meer. De pispot van Spanje. Ik ben blij dat ik warme kleren meesleur in mijn rugzak.

Tot morgen