31 Naar Lubian 32 km ↑917m ↓806m
Gisterenavond
ben ik nog even naar de top geklauterd van El Macho, het kasteel dat Puebla
haar skyline geeft. Ik denk een stuk of 300 trappen die ik naar omhoog ben
gestesseld. Adembenemend zicht op Puebla de Sanabria. De Tera rivier in de
diepte, de brug, de groene heuvels, de vallei. Het wordt mooier en mooier de
trip. Nadien, tegen 7 uur heeft Al de Amerikaan en Arlette, het mollig madammeke
uit Lion het avondeten klaargemaakt in de herberg. Die zat ondertussen stampvol.
Allemaal Pelgrims die na ons waren binnengevallen. Precies duiven die binnenvallen
na hun vlucht op Quièvrain. Valentin de Oostenrijker uit Karintië, Stefan de Duitser
uit Berlijn, Juan die zijn spitsbroeder José nu moet missen, een Amsterdams
madammeke met 5 Spaanse vrienden, Israël maar die was er al vroeger, Paul uit
Californië die rond 9 uur binnenduikelde en nog een paar sjarels.
Lekker
gegeten gisterenavond, Stefan is mee aan tafel gekomen, Happy happy Juan ook
nog, ik had teveel gekocht en kreeg het niet op. Weggooien is zonde. Al had de
soep gemaakt wat zich vertaalde bij hem in een heel winderige nacht. Hij sliep
in het bed naast mij. Arlette had pasta gemaakt, zo goed en zo kwaad de
beschikbare alimentaire producten het hier toelaten. Lekker, gezellig, het
groepsgevoel. Juan heeft nog gans de afwas gedaan.
Toch is er
een groot verschil met mijn vorige pelgrimstocht. De meeste pelgrims die ik
ontmoet zijn niet aan hun proefstuk toe. Velen hebben al de camino Frances gelopen
en ze kennen het klappen van de zweep. Vroeg opstaan om zo vlug mogelijk als
eerste aan te komen in de herberg om je van een bed te verzekeren is één van de
truuken. Er zijn er nog andere maar ik zwojg want dan val ik in herhaling.
Deze morgen
heb ik dan afscheid genomen van Al. Hij had een kadootje voor me gekocht. Een
klakske begot. Subiet ga ik iets posten om hem te bedanken voor het aangename
gezelschap. Even moeilijk weeral, loslaten van een mens waarvan je enkele weken
ervoor geeneens het bestaan van kon vermoeden en waar je dan toch zoveel mee
gedeeld hebt. De appels, nootjes, pintjes, het lachen met de grappen, de
tegenslagen in je leven maar ook je vreugde. Misschien kom ik hem in Santiago
nog tegen. Eerst op 6 november vliegt hij terug naar Portland Oregano. Weeral
een gemis maar weeral zoveel kennis rijker over een andere cultuur.
Heel vroeg
vertrokken deze morgen. Het was nog pikkedonker. Gelukkig heb ik een GPSke want
de bewegwijzering met gele pijlen, de flechas amarillas zijn door apen aangebracht
volgens mij. Dan ontbreken ze, dan sturen ze je naar stukken waar je kilometers
omweg moet maken. Mensen die de weg uit een boekske halen zijn eraan voor de
moeite. Hier worden snelwegen aangelegd, tunnels gebouwd, sporen aangelegd voor
hoge snelheidstreinen, de camino wijzigt voortdurend. Neemt niet weg dat het
een heel mooie trip was. Zwaar, no pain no glory is een steeds wederkerend
gezegde op een pelgrimstocht. De eerste 10 km waren doenbaar. Even gestopt om een koffie te
slurpen en de vriendelijke cafémadam vertelde me dat het ronduit gevaarlijk was
om nu de bergen in te trekken. De regen die met bakken naar beneden werd gekieperd
maakte een doortocht onmogelijk. Je zou verongelukken op de gladde rotspartijen
en geen steek voor je ogen zien. Ze raadde me aan, nee ze smeekte bijna om de
carretera te volgen tot aan de top. Dan luister je natuurlijk. Al bij al viel
het nog mee. Op zo'n 1000 meter stopte het met die stortbuien en klaarde het
een beetje op. Ideaal om een paar mooie fotootjes te trekken van de prachtige
omgeving. Zo mooi, de berghellingen met die herfsttinten beschilderd, de
valleien, de bergbeekjes die naast je naar beneden razen, de watervalletjes, de
plassen en keien waar je je een weg moet door banen. De reuzevarens die je pad afzomen,
de holle wegen met takken die een dak boven je kop weven, het uitzicht op de
bergen die je met hun 2000 meter hoogte je maar een kleine garnaal in de
schepping laten voelen. Wat een voorrecht toch om dit allemaal te kunnen en te mogen
bezichtigen !
35 kilometers
aan één stuk, op het koffietje na, uitgelopen. Ik voel nu wel mijn voeten. Een beetje bang om geen slaapplaats te vinden. Eieren voor
mijn centen gekozen en in de casa rural een onderkomen voor de nacht gezocht. Slaapkamerke
alleen, 25 euro, omdat het zaterdag is. Geen douche genomen gisteren bij die
lieve toverheks want die stonden buiten achteraan haren hof. Ik heb mijn schade
al ingehaald, ik heb er vandaag al 2 genomen. Pluspunt, bij de parafernalia
zoals het zeepke, het strikje rond de handdoeken en het echantillonneke
douchegel lag er een kammeke. Ik kan mijn baard nu tenminste kammen. Die groeit
rapper dan het haar op mijne kop.
Deze avond
gaan eten. Pelgrimsmenuke aan 10 euro. Russische salade, stukje kabeljauw en
een flan-ke. Kennis gemaakt met Paul, een gast uit Californië. De ene Amerikaan
is weg, een andere komt er bij. Speciale tiep, heeft met de velo de ganse
Amazoneloop afgerotst vanuit Peru tot aan de delta in Brazilië. Nu loopt hij de
camino om spaans te leren. In België heeft hij ook al onze wegen verkend met de
velo. Ik ga hem vast nog tegenkomen.
Eigenlijk
zou ik heel moe moeten zijn, een beetje dan toch wel na die klimpartij op de Padernelopas.
8 km stijgen tot 1400 meter en bijna 1000 hoogtemeters met evenveel afdalingen kruipt niet in je koude kleren. Mijn voeten tintelen
nog altijd een heel klein beetje :-). Morgen een nieuwe dag waar de muizen nog niet hebben aangezeten.
Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten