34 Naar Vilar de Barrio 19,3km ↑620m ↓433m
Deze morgen
was ik vroeg wakker en kon ik adieu gaan zeggen aan Juan. Die vertrok zeer vroeg
naar Xambia en moest wat kilometers inhalen omdat zijn maten hem zaterdag in
Santiago opwachten. Ik denk zondag of maandag in Santiago aan te komen. Het zal
niet van de poes zijn. Alle dagen nog zo tussen de 400 en 600 hoogtemeters en
nog meer afdalingen. Die zijn eigenlijk het zwaarste omdat je met je rugzak als
het ware naar beneden wordt gezogen en je constant moet afremmen. Ik voel het
wel. Ikzelf verkoos om te stoppen na 23 km in Villar de Barrio. Een klim van
600 meter de eerste 5 km vandaag zou er te veel aan geweest zijn om 32 km te
stappen, zeker na die afmattende toer van gisteren en eergisteren. 't Zijn
allemaal trippen nu voor U tegen te zeggen. Ik voel het aan mijn benen en als
er mensen zijn die moesten denken dat het pad met klinkertjes is gelegd,
eventueel afgeboord met een siertegeltje, wel ze hebben het verkeerd voor. Ik
kan me niet herinneren dat er op de Franse route zo'n geaccidenteerd paden liggen. En die
was ook serieus zwaar. Geen gezeur, na zo'n zware tocht ben je blij dat je een
bed kunt vinden.
Zo jammer
dat heel Galicië, de camino, de bergen helemaal verscheurd wordt door de aanleg
van die hogesnelheidsporen voor de TGV. Tunnels worden geboord, heuvelbebossing
wordt systematisch afgebrand, explosieven worden gebruikt om die spoorlijn aan
te leggen. Tegelijkertijd worden er autowegen aangelegd terwijl de wegen door
de oude dorpskernen schreeuwen om vernieuwd te worden. Dorpjes waar ik doorloop
tellen meer bouwvallige krotten dan er inwoners zijn en zijn op sterven na dood.
Ik snap niet hoe zo een hoge snelheidstrein hier verandering in zal brengen.
Laat ons hopen van wel.
Goede
herberg gisteren. Netjes onderhouden door de pompiers van Laza. Mooi parcours
ook vandaag. Berg op, en wanneer je denkt ... ik ben boven, komt er een bochtje
en kun je opnieuw een klim beginnen. Naar 1050 meter ging het vandaag. Op kilometer
12 kwam ik Christine tegen, een Duitse die de camino Portuguese liep. Ook zij
kwam gisterenavond laat aan in de herberg. Iets verder ben ik dan gestopt aan
een icoon op de camino de la Plata, een kroeg in Albergueria genaamd El Rincon.
Heel de kroeg hangt vol St. Jacobsschelpen. Geen vierkante centimeter van het
interieur is nog vrij. Als je binnenkomt moet je je naam in een dagboek
schrijven en in een schelp. Die schelp krijgt dan ook nog een plaatsje ergens aan
de een of andere muur. Misschien wel op zijn zolder. In de kroeg een babbel
gedaan met Christine, de Duitse. Zij komt uit Kampke ergens ten zuiden van München,
een alpendorp aan de Oostenrijkse grens. Dappere dame, er alleen op uit, 4 kinderen
en een kleinkind. Op haar Camino in Portugal werd ze 3 keer aangerand. 1 keer daarbij
werd ze bijna gewurgd. En toch niet opgeven. Morgen van Ourense uit neemt ze de
bus naar Santiago, vrijdag moet ze opnieuw gaan werken. 't Deed me plezier dat
ik een fotoke moest trekken van haar. Verder had ik vandaag compagnie van
Arlette. Als ik ooit nog eens vertrek moet ik vanuit de Puy en Velais vertrekken
dan loopt ze met me mee. Logeren mag ik ook al bij haar thuis. Ze heeft daar in
de Puy jarenlang een pelgrimsgite gerund voor de Santiagogangers die daar hun
tocht begonnen. Leuk gezelschap, ik ken al heer al leven.
25 oktober
komt mijn Bretonse pelgrimsvriendin aan in Santiago. Als het me lukt om er dan
te zijn kan ik haar treffen. Moeilijk op voorhand te zeggen. De etappes zijn er
te zwaar voor om een strikt schema te handhaven en ook : 't Is geen wedstrijd.
Vanuit Santiago loop ik dan nog door naar Fisterra, het einde van de wereld
dachten de Romeinen. Muxia aan de Costa del Morte, ook de weduwenkust genoemd, mag
ik ook niet overslaan.
Voor vandaag
heb ik geluk gehad en kan ik met Gilles en Arlette voor een prikje in een Casa
overnachten. Een gezellig weekendhuisje te midden van horreo's aan de rand van
het dorpje waar ik deze nacht verblijf. Horreo's zijn de gekende graanschuurtjes
in de voortuinen waar de muizen niet in kunnen kruipen. Casa Adelino om
precies te zijn.We gaan vanavond nog eens samen kokkerellen. Pasta, soep en een fleske wijn. Zalig, het maakt het alleen maar moeilijker om een pelgrimstocht te definiëren. Vakantie ? nee .... Een reis ? nee ... Te verwoorden ? nee !
Tot morgen
:-)
De fotokes van gisteren :
De fotokes van vandaag :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten