14 EXTRAMADURA/CACERES : Casar de Cacères - Cañaveral

14 Naar Canaveral 33km ↑349m ↓461m

We zijn weeral een dag verder zie. Momenteel staat er 341 km op m'n tellerke. Gisterenavond dan nog even samen een afscheidsdinertje met Marie-Agnes en de Jacques. Veel stellen die goedkope menu's niet voor maar je hebt iets te eten. Geen oog dicht gedaan deze nacht. De kerkklok bleef de ganse nacht het uur slaan. Niet 1 maar 2 keer sloeg die lawaaimaker het uur. Verder zaten er voor de herberg nog een hoop jonge gasten nog met veel kabaal te voetballen tot een uur of één. Om het lolleke compleet te maken lag mijn bed op een halve meter van de WC en lapte mijn maag op van de vettige frieten die ze je hier in je oren proppen. Voor de rest proberen schaapjes te tellen. Evenwel zonder succes. Soit, ik was zo moe als een hond deze morgen en dat met 34 kilometer voor de boeg. De golden retriever die gisteren meeliep de laatste 5km was vanmorgen nergens meer te bespeuren. Jammer, het was even een leuke metgezel. De eerste stop in Embalse de Alcantara op 23 km moest ik cancellen vanwege volledig opgeëist voor de mannen van de TGV lijn die tussen Madrid en Portugal wordt gebouwd. Heeft nog een omweg van 2 km opgeleverd op de koop toe. Dan maar verder gestapt tot in Cañaveral een 11 km verder. Voor de eerste keer heb ik een kilometer op een matrasje gelopen. Ik moest aan de fortlak denken in onze sparrenbossen. De grond veerde terug waar je je voeten neerzette. Bij nader inzien bleek het om een dikke laag schapekeutels te gaan. Geweldig plezant stappen. Zacht glooiend met hier en daar, niet overdreven, een forse klim. De laatste 10 km waren over de rijweg. 'Du goudron' zou mijne Franse medepelgrims anno 2012 gezegd hebben. Al de knoken in je voeten beginnen geweldig pijn te doen.  Hier steeg de temperatuur weer vlot naar 37°C. Om 16 uur kwam ik in de hostel aan. Zo muug as nen hongd.

In Cañaveral heeft Al gisterenavond nog gereserveerd. 't Is een Hostel. Netjes maar wel 18 euro met ontbijt. Dat is voor een pelgrim een hele hoop geld :-). Jongens mijn voeten doen zeer vandaag. Nog een blaar in de maak. Ik ga er vroeg in liggen denk ik.

Onderweg me afgevraagd waarom ik me zo fors van die arme sukkelaar wil distantiëren. De mens doet nochtans geen vlieg kwaad. Ik denk dat het een ongecontroleerde angst is die opgewekt wordt. Angst om alles te verliezen en zo in de marge van de maatschappij te belanden. Vandaag heb ik Al en Charlie van me laten weglopen. Geen kwestie van de asociale uit te willen hangen maar je doet wat je wilt. Je rust zolang je wilt, je bepaalt je eigen ritme. Die Iers loopt aan 6 km per uur beweert hij. Kan zijn maar daar doe ik niet aan mee met 20 kg op je bult. De soldaten van Napoleon marcheerden aan die snelheid naar Rusland. Nee, doe ik niet aan mee. Je beleeft de weg anders als je alleen bent.  Oeps juist het briefje ingevuld boor het avondeten. Sopa Catalan, Calamares en een youghurtje. Morgen terug een kanjer van 30 kilometer. Al is naar de winkel geweest. Hij brengt altijd een appel voor me mee. Nu geeft hij me juist een stuk zeep kado... 2 in de verpakking, ik dacht dat ik al begon te stinken :-)

 

13 EXTRAMADURA/CACERES Valdesalor - Casar de Cacères

13 Naar Casar de Cacères 23km ↑366m ↓375m

Steeds maar voorbarige conclusies maken. Ikzelf en ook anderen maken er zich schuldig aan. Salvador de zwerver blijkt een pelgrim te zijn die zonder één rode duit de pelgrimsweg loopt. Gisterenavond hadden we hem doorgestuurd naar de hospitalero, een uur later kwam hij terug, de hospitalero droeg zijn rugzak, gaf hem een kruis en ging weer weg. Marie-Agnes en Jacques, het Franse koppel uit Toulouse die mij eerder ook al eens aan hun tafel hadden uitgenodigd hadden deze keer deze sukkelaar ook aan hun tafel gevraagd. 't Is verdomde dubbel. Een Spaans koppeltje hier in de albergue van Casar zijn gaan lopen. Hij stinkt, ziet er niet uit, loopt te bedelen ...hoe kunnen we onze vooroordelen in godsnaam terzijde terzijde leggen ?

Vandaag was het een goed stukske. Niet te warm, beetje wind. Soms al eens een lange klim maar best doenbaar. De omgeving was minder. Één lange tocht door een schraal en verdord landschap. Dan was het gisteren iets mooier. Een kalfje zien geboren worden, een paar steenarenden zien foerageren over de vlakten, nog mooie panorama's en voor de rest het ondertussen vertrouwde decor van steen- en kurkeiken in een verdord landschap.

Ondertussen komt de familiariteit tussen m'n medepelgrims wat een beetje meer op de voorgrond. Daarmee boet je onvermijdelijk een beetje aan je zelfstandigheid in. Ik wou dat het anders was maar ik neem de tijd als raadgever. De 5 andere pelgrims waar ik tot hiertoe elke avond heb mee samengehokt in de albergue hebben een heel andere instelling dan ik. Zo vroeg mogelijk opstaan, kilometers malen om zo vroeg mogelijk in de herberg aan te komen. Al 2 keer heb ik een tocht met onze Amerikaan gedaan en 't is fijn om gezelschap te hebben en behulpzaam te zijn voor mekaar maar onderweg is het de aandacht die je voor jezelf moet opbrengen belangrijker.  Prima kerel maar voor mij telt de weg. Of ik er nu 6 of 10 uur over doe, 't kan me geen bal schelen. De anderen maken er meer zorgen over. Ik mag me geen zorgen maken over de anderen, punt.

Ondertussen zit ik hier te tokkelen in de zaal van de albergue. Die zwerver zit hier 2 stoelen naast me, te niksen en me te beloeren en ik zou hem willen vragen om weg te gaan maar op welke grond kan ik deze vraag rechtvaardigen ?

Voor morgen heb ik tegenslag. De hostel in Embalse de Alcantar is gesloten. Moet ik nog een 12 km extra lopen om slapen te vinden. Al heeft ergens een hotelletje kunnen boeken in Canaveral. Marie-Agnes en Jacques keren terug naar huis. Nog 4 blijven er over .... en hier in Cáceres is er één bijgekomen. Charlie, een Iers. Toffe vent, althans de eerste indruk. Ook ne laagvlieger naar zijne klap te horen ... 6km per uur. Ik snap niet wat de meerwaarde er van is op een pelgrimsweg. Pfffft, ik vind dat ik er nogal een beetje negatief tegenaan ga nu. 't Zou niet mogen want Marie-Agnes en de Jacques hadden ons gezelschap uitgenodigd om de avondmaaltijd samen te delen in het pelgrimsrestaurant. Fijne en gezellige avond samen doorgebracht. Ik trakteer de eerste Vlaming of Hollander die ik tegenkom op een fles Champagne. Al 14 dagen moet ik niet anders doen dan Frans of Engels klappen, en nog vertalen van 't één naar 't ander en omgekeerd op de koop toe. Les petit Belges durven die Fransmannen dan nog zeggen :-) . Tegen dat ik terug thuiskom kan ik geen Vlaams meer.   Ze hadden verdomme een schapenkaas als voorgerecht gekocht, erg lekker maar die ligt nu op mijn maag te dansen. Niettegenstaande de zware maag die ik er aan overhou was het een mooie geste van m'n tijdelijke medepelgrims Toulousenaars. Ik kruip erin nu. Morgen wordt het een heel heel zware dag. Haha Linda, die kaas .... ik lees juist je berichtje :-). En Chris, tof dat je terecht bent en dat het ondertussen beter gaat, txs voor je reactie en aanmoediging !!!   Chris Matroos ... txs voor de fijne reacties :-) De fotokes van gisteren zijn nog aan het opladen. Die van vandaag zal voor morgen worden, 't gaat echt traag hoor !

12 EXTRAMADURA/CACERES : Alcuéscar - Valdesalor

12 Naar Valdesalor 25,3km ↑66,5m ↓128m

Vanmorgen om 8u30 mochten we maar eerst buiten van de paters. Dan kwam die hospitalero, pépé de deur opendoen. Eigenlijk geen toeren, stel je voor dat er eens brand uitbreekt, dan zullen ze weten wat er aan de hand is. Ik had die hospitalero al eens eerder gezien. Na lang nadenken viel mijn frank ! Hij trok als 2 druppels water op Luitenant Colombo. Ook zo'n scheel oog waarmee hij je van onder tot boven bemonsterd. Soit, ik heb eten gekregen en slapen alhoewel ik wel 3 keer uit mijn bed geweest ben om naar de pot te spurten. Soep met noedels in zo groot als een tennisbal en nu kom ik 's avonds in de herberg steeds dezelfde mensen tegen. Noedels helemaal wak gekookt en geen smaak. Viskroketten en chips die je normaal als aperitief opeet. Ik kan me geen desertje herinneren. Hoeft ook niet, eten was genoeg. Niet ondankbaar zijn Jan. Al de Amerikaan zweerde bij zijn vrijheidsbeeld dat hij nooit nog in een klooster een voet binnen zet. In dat klooster zat er ook een zwerver. Hij ging bij iedereen bedelen en Colombo waarschuwde ons om niets waardevol achter te laten. Geen probleem gehad. Daarjuist kwam hij de albergue hier in Valdesalor voorbijgelopen maar we hebben hem doorgestuurd naar de hospitalero een straatje verder. De sukkelaar had geen 6 euro om zijn overnachting te bekostigen. Triest maar als je eens geeft geraak je er niet meer van af. Half acht de baan op en het was nog flink donker. Een hele lengtegraad zal het bijna schillen met ons thuis. Zware wolken, bliksemflitsen gaven een apocalyptisch beeld van de Extramadura. Iets later viel er een malse maar hevig regenbui. De eerste keer dat ik de poncho heb bovengehaald. Mijne maat de Ronny heeft hem goed geprepareerd ! Perfect waterdicht. Eens de regen ophield viel er een zwoele warmte op je lijf en leden. Dreigende trechterwolken bleven boven de dorpjes hangen maar de regen was voorbij. Goed doorgestapt, 't waren er verdorie bijna 30 af te haspelen en weeral grotendeels op die dikke keien. Geen lachertje weeral maar 't gaat al stukken beter. De eerste 12 dagen zijn achter de rug, de voeten en de rug zijn gezet.   Nu kom ik 's avonds in de herberg steeds dezelfde mensen tegen. Al, Arlette, mezelf ben ik ook al een paar tegengekomen, Gillis, Jacques en Marie-Agnes. De eerste Romeinse mijlpaal tegengekomen. Al was er ook juist in de geburen. Fotoke van hem genomen. Al stapt veel rapper, ik heb er geen probleem mee dat hij een stukje meestapt maar na een lange tocht voel je toch dat je beter je eigen ritme aanhoudt. Ik heb het mijne gevonden. Ik profiteer even om iedereen een merci te zeggen die me wat steun geeft, via fb, mail, sms of wat dan ook. Van Cnn heb ik nog niets gehoord. Morgen ga ik mijn 300ste kilometer in. Naar casar de Cáceres. Geen idee hoe ver ? Ik heb mijn bottienen juist ingevet, we gaan vliegen zene. Fotokes morgen , geen wifi hier.

11 EXTRAMADURA/CACERES : Aljucèn - Alcuèscar

11 Naar Alcuescar 19,5km ↑311m ↓135m

't Was een rustige avond. Samen met de andere pelgrims gegeten, het was goed. Rond 10 uur het bed in en vroeg eruit deze morgen om naar Alcuescar te stappen. Een goeie 20 km die ik in een keer heb uitgelopen om de zon voor te zijn. Prachtig stukje pelgrimsweg. Deels over keien, deels over zandwegen. Ik kom meer groen tegen nu en dan is er ook wat meer schaduw waar je je toch enigszins in kunt verschuilen voor die kokende zon die ongenadig op je inbrandt. Het landschap ligt bezaaid met immense rotsblokken en dat geeft het weer een nieuwe dimensie. De perfecte biotoop voor Fred Flintstone, Bedrock City. En we maken vooruitgang. Zojuist de provinciegrens Extramadura Badajoz overgestoken naar Extramadura Cáceres. Het wordt er niet frisser op. Nu liggen er een aantal vrij gemakkelijke tripjes voor de boeg. Wel veel kilometers maar zachte stijgingen en afdalingen. De trip naar Alcuescar was één geleidelijke klim naar 600 meter hoogte. De albergue voor vandaag is een speciale. Een klooster begot. Op hetzelfde terrein is er een gesticht gebouwd voor mentaal gehandicapten. De hospitalero die zich pépé laat noemen is geen gewone, hij sprak gelukkig Frans. Om 1 uur moest je verzamelen voor de kloosterpoort voor zijn uitleg, die deed hij maar één keer. Avondeten en slapen zijn donativo. Tussen 14u30 en 16u30 ging de deur op slot en kon je niet binnen of buiten. Ik ben nog juist kunnen ontsnappen. Om 21u vanavond gaat ook weer alles op slot. Om 18u55 moet je dan weeral verzamelen voor het avondeten. Hij wees de kamer aan waar we moesten slapen. Een kale cel met alleen maar een vensterke in. Onderwijl liet hij het Franse gezelschap pelgrims weten dat hij een kort lontje had, ik denk dat het een mislukte Jezuïet moet zijn die pépé. De pastoors die hier normaal wonen zijn er zondags niet anders konden we misschien nog wel naar de mis gaan. Vroeg gaan slapen dan maar en om 4 uur eruit om naar de maaneclyps te gaan kijken. Dat gebeurt maar eens in de 500 jaar en de maan gaat hierbij helemaal rood kleuren. Marie Agnes  beweert dat zo'n maaneclips altijd de voorbode is van grote religieuze veranderingen. Ze zou wel eens gelijk kunnen hebben met al die vluchtelingen. Ik heb al een ontsnappingsplan klaar om te kunnen gaan loeren want alles gaat hier op slot. Komt er hier zo ineens zo een gast in een karreke voor mijne neus gereden. Ik zit hier op een bankske in de voorhof. Aan z'n uitleg kan ik opmaken dat hij niet wil doorrijden voioraleer ik hem sigaretten heb gegeven. Zuster Verpleegster is hem ondertussen komen weghalen. Allez, nu kan ik nog ineens niet meer binnen en moet ik hier op dat bankske blijven zitten. Ik denk dat ik maar eens een etablissement ga opzoeken waar er wifi is. Die jezuïeten hier zeggen dat ze er geen hebben maar ik zie duidelijk dat er draadloos netwerk aanwezig is. Liegen mag volgens de regel van Ignatius  van Loyola als het Gods zaak dient. Nu ander slecht nieuws nog. Althans voor de Albergues municipale voor de pelgrims. Ik heb het nieuws opgevangen dat de Spaanse regering overweegt om deze ter beschikking te stellen van de vluchtelingen. Religieuze veranderingen ... 't is al begonnen zie :-). Morgen naar Caesar de Cáceres. 27 tsjoepen zegt het boekske.

10 EXTRAMADURA/BADAJOZ : Torremejia - Aljucèn

10 Naar Aljucèn 31,5km ↑336m ↓337m

Merida - Aljucèn

En voilà zie. Dit tochtje zit er ook weer op. Een kort en gemakkelijk stukje. Maar 16km, geen al te zware hellingen, op 't gemakje dus. Met Christina de Duitse juffrouw was het heel aangenaam om kennis te maken. Een heel open boek en erg zelfredzaam. Een ganse dag lachen en grappen. Samen met Al, zij en nog een andere Duitser, Peter,  hebben we een pizza gaan eten in Merida. Wat een leven zeg in die stad. Om 10 uur zat heel het pleintje vol. Overdag zo dood als een pier, 's avonds volle ambiance. Kinderen, oudjes heel het stadje was op het pleintje terug te vinden. Peter de Duitser had die dag 45 km gelopen. Hij deed de camino mozarabe in omgekeerde zin. Onderweg hadden zijn bottienen de geest gegeven en heeft hij op z'n sleffers voortgelopen. Zijn voeten zaten helemaal onder het bloed. 45 km is gekkenwerk. Je moet naar je lijf blijven luisteren of je hebt vodden. Christina is deze morgen al om 5 uur vertrokken. Haar jakobsweg eindigde in Merida. Van daaruit reisde ze per bus naar Málaga, ik denk dat Peter is meegereisd want deze morgen was hij al pleite.  In Málaga ging ze nog wat shoppen en dan naar huis. Haar moeder was wreed ongerust, ik zou het ook zijn moest mijn dochter zoiets in haar eentje ondernemen. Al had schrik om de gele pijlen niet te vinden die hem de stad uit moesten leiden en daarom vroeg hij me om vandaag samen te stappen op mijn gps. Geen probleen voor mij maar dat moet niet alle dagen zijn. Is ook zijn opzet niet. Om 12 uur waren we al in Aljucèn. Onderweg veel gebabbeld over de sociale voorzieningen in de VS. Je mag gerust zijn, we hebben het in onze contreien nog zo slecht niet. Mooie trip vandaag. Een heel stuk langs de boord van een schitterend meer gewandeld. Ook weer hele partijen aan akkers tegengekomen waar de kurkeiken op groeiden. 't Is hier geweldig schoon in de Extramadura.  Aangekomen in Aljucèn hebben we even gerust in de lokale kroeg, de uitbater was de hospitalero van de herberg. Pintje gepakt, stempeltje gekregen en we werden bedolven onder de tapas. Gratis voor niets. Daarna vlug naar het winkeltje want om 1 uur gaat hier alles potdicht tot maandagmorgen. 2 broodjes, een lokale kruidige  worst, een stukje Manchegokaas en ik heb weeral wat te bikken voor een paar dagen. Gillis de Fransman die ik eerder zo'n stoeffer vond valt verdorie heel goed mee. Ook hij heeft geen goed woord over over zijn landgenoten die taxihoppen. Dat ze in hunnen hof gaan wandelen was zijn verdict. Het is me dan ook opgevallen dat die foefelaars, jaja 't zijn dezelfde en al van bij het begin heb ik ze vermeld, bij aankomst in een albergue nog de meeste pretentie hebben. Eerder aangekomen pelgrims moeten van slaapplaats verwisselen opdat ze een kamer voor hen alleen willen, met de nodige hoge woorden erbij jegens de hospitaleros. Ze zoeken  dan ook maar alleen pelgrimsherbergen op wanneer er niks anders te vinden is. Bah, om van te kotsen.
Morgen wordt het Alcuescar. 25 kilometertjes en ik heb in Merida goede zalf gekocht voor de voetjes. Dat gaat vanzelf gaan. Subiet proberen om nog even mijn mijn fotootjes op te laden. Geen wifi hier maar wel in de kroeg van de hospitalero hier in het dorp. Leep gezien van die gast :-)

 

 

 

Torremejia - Merida

De herberg in Torremejia was super. Lekker gegeten, een viske en een ensalada. Normaal gezien zou ik ineens naar Aljucèn zijn doorgestapt maar ik wilde een beetje mijn voeten sparen. Merida bovendien is een stadje waarvan het de moeite loont om er eens kennis mee te maken. Kort tripje dus vandaag van rond de 17 km. 't Zijn er dan toch nog 20 geworden omdat ik de herberg gewoon voorbij ben gelopen omdat de informatie in het boekje fout was. Wat wel juist was dat er vermeld stond dat het een onvriendelijke hospitalero was. Daar hadden ze gelijk in. Zo 'n boertige knul. Hij rijdt hier juist door zie op z'n miniveloke. Hij was een beetje kwaad omdat hij niet opgebeld werd bij mijn aankomst. Ik heb geen gsm vertelde ik hem :-) .  Ik kon mijn oren niet geloven, Gilles de Fransman wandelt met een gps met een thermometer in. Gisteren was het 43°C in de zon. Ondertussen hebben we een tof meisje ontmoet. Ze heet Christina. Ze komt uit Paderborn in Duitsland. 25 jaar is het schaapke en ze was vereerd door het feit dat ik een fotoke wilde trekken van haar Santiagotattoo op haar voet. Patrice, de andere Fransman stopt zijn tocht. Hij heeft zijn voeten finaal kapot gelopen. Straks krijg ik van hem een speciaal tubeke zalf voor de blaren, hij heeft het zelf niet meer nodig. Ik heb het eerlijk gezegd toch een beetje onderschat deze pelgrimsweg. Subiet ga ik de stad in. Stukske eten met Al en Christina en dan nog wat boodschappen doen voor morgen. Geen wifi deze keer in deze barak. Fotokes zullen voor later zijn. Morgen loop ik het mooiste stuk van de ganse Extremadura. Een goeie 15 km maar. Dat lopen op die zandwegen bezaaid met keien is een echte marteling. Constant moet je je voeten bijsturen om de pijn van die keien bij een misstap te corrigeren. Dat is verschrikkelijk vermoeiend. Alhoewel ik alleen loop ben ik toch wel blij wat klap te hebben 's avonds. Je leert zoveel bij van andere culturen. Tot hier toe ben ik al best tevreden met mijn keuze op de via de la Plata te laten vallen. Ultreia e Suseia, steeds verder. Morgen 2de deel.

 

9 EXTRAMADURA/BADAJOZ : Villafranca de los Barros - Torremejia

9 Naar Torremejia 26,4km ↑242m ↓139m

Bij de terugkeer van de boodschappen was er nog een Frans koppel uit Toulouse ingescheept. Jacques en Marie-Agnes. In Villafranca had ik hen al gespot in de herberg. Marie-Agnes ging wat eten maken en het zou hen plezier doen moest ik mee willen aanschuiven. Met alle plezier. We kunnen weeral wat klappen. Marie-Agnes was nogal gepikeerd op de katholieke kerk. Dikwijls had ze in Afrika gezeten voor te gaan helpen bij de paters voor ontwikkelingswerk. De Comoren, Madagaskar, Niger, Soedan en waar nog niet allemaal. Hoe de kerk daar nog de mensen manipuleert, wel ik kon mijn oren niet geloven. Ook voor de nieuwe paus had ze niet veel lof. Jacques was een stiller type, deed aan kleinschalige landbouw, hij had maar 3 koeien. In Marie-Agnes zat er overduidelijk dynamiet.  Laat in de avond kwam er nog een pelgrimme binnengeduikeld. Ondertussen had ik de Jacques al tot 10 leren tellen in 't Vlaams en hem een paar keer 'Schild of vriend' laten zeggen. Hij zou 1302 niet overleefd hebben. Minzaam man die Jacques. Er was nog wat eten over dus kon Margarath meteen aan tafel gaan. Margareth komt uit San Antonio - Texas in de USA en had 3 jaar in Colorado gewoond. Nee, Lynn kende ze niet. In de vorige herberg had ik haar ook gezien en ik dacht dat ze een Spaanse was. Ze sprak Spaans maar evengoed Engels. Man, dat mens is zwaar. Dat moet voor haar meer een calvarieweg worden dan een pelgrimstocht. Ocharme ocharme toch dat mens. 68 is ze al, ik hoop dat ze het haalt zonder teveel gezondheidsproblemen. 't Was ondanks al dat vertaalwerk van 't Frans naar 't Engels en omgekeerd een fijne avond weeral. Sedert dat Kris uit de running is ben ik geen Nederlandssprekende pelgrims meer tegengekomen.
Vanmorgen was het Franse koppel er vroeg uit om met de bus naar Almendralejo te rijden en van daaruit de Camino op te nemen tot in Torremejia. Zo spaarden ze 17km uit aan eentonige weg. En dat zou het ook worden. Margaretha was ook wakker en ze overwoog om naar het Noorden te vliegen en de Frances te stappen. 't Was haar iets te hevig deze route. Wijs besluit want door haar zwaarlijvigheid zou ze wel eens vodden kunnen aangevangen hebben. Daar kan ze meer stops inbouwen. Deze etappe was intens zwaar. 28km waarvan 20km één lange rechte zandweg bezaaid met keien. Nergens maar dan ook nergens een plaatsje om even in de schaduw kunnen te schuilen. Ik waande me precies op een knikkerbaan. Pijn dat zoiets begint te doen aan je voeten. Ik heb er mijn eerste blaar bij gescoord. Eéntonig maar toch weeral mooie vergezichten. Langs wijngaarden waar de plukkers de oogst binnenhaalden. De tractors reden op en aan, een immense stofwolk over je heen strooiend. De zon was weer volop van de partij met haar kokend spelletje. Afzien dus maar en je mag dan de bedenking maken dat er misschien wel een masochistische elementje in zo'n pelgrimstocht zit maar het valt niet uit te leggen dat dit louterend werkt en dat je er na afloop zoveel voldoening uit put. Het maakt je een nieuwe mens. Ik overdrijf een beetje maar ik vind de juiste woorden er niet voor. Die vallen er misschien wel niet voor te vinden.
In de albergue zitten alle pelgrims van het eerste uur bijeen hier. Onderweg ben ik niemand tegengekomen. Vanavond is het één grote pelgrimstafel. Alles compleet ... slapen, ontbijt en vanavond die grote pelgrimstafel voor 20 Europese slechts. Nog even mijne poot verzorgen en dan ga ik even het stadje in. Bar El Gitano moet vermeden worden staat er in m'n hoekske. Ben eigenlijk wel eens benieuwd, zal Al vragen om even mee te gaan. Die Amerikanen hebben van niets schrik. Tot morgen.

8 EXTRAMADURA/BADAJOZ : Zafra - Villafranca de los Barros

8 Naar Villafranco de los Barros 19,8km ↑195m ↓291m

Enkele dagen geleden werd ik onderweg voorbijgestoken door 2 wandelende laagvliegers. Spaanse madam en haar compagnon. Even een klapke mee gedaan. Eergisteren dan in Fuente terug gezien, gisteravond dan weer in Zafra. Deze keer een echte Mañuel met zijn vrouw Marie-Carmen. Ze zaten al in het café van het restaurant op de kok te wachten. Ik heb me er dan maar bijgezet en gevraagd of we samen de tafel konden delen. Helemaal geen probleem. Mañuel sprak vlot Engels, had voor een oliebedrijf gewerkt en zowat overal in de wereld gezeten. Carmen, was een Argentijnse die in Galicië woonde en eigenlijk een vriendin was van Mañuel. Die zijn vrouw was thuis gebleven. Toffe avond weeral. Volledig gerecht … voor hoofd en nagerecht, koffieke en een grappa voor 12 euro. Mañuel ging nog een dikke sigaar smoren vooraleer hij en z’n vriendin de koffer indoken. Straffe gast, ik geloof dat hij aan z’n 10^de camino bezig was. Ik zal hem niet meer zien want hij loopt vandaag ineens door naar Torremeija.

Vanmorgen eerst eens gevoeld of mijn oren er nog aanstonden, niet erafgevallen van Carmen haar Spaans getetter maar als je albergue Vincent van Gogh als benaming kiest weet je maar nooit.  Erger is het gesteld met de beestjes. Vanmorgen werd ik wakker met 8 beten op mijn buik en rug. Ik riep de hospitalero erbij om hem op een beestje te wijzen dat nog op het laken liep. Volgens hem kwamen die uit de bomen, ik weet niet of het bedwantsen waren. Een zwart bolletje zo groot als een speldekop met pootjes. Vanavond smeer ik me helemaal in met Deet. Mosquitos zei Antonio, ineens sprak hij geen Frans meer. Straks naar de apotheker zie.
Vroeg eruit en vroeg vertrokken. In één ruk doorgestapt naar Villafranca de los Barros. Niemand tegengekomen onderweg. Het terrein viel mee. Zacht glooiend en geen enkele forse klim. Tegen 11 uur had ik me al 2 maal ingesmeerd tegen de zon. Die kieperde haar hete vracht weer met bakken naar beneden. Nergens een bankje of afdakje met wat schaduw, rechte zandwegen vol keien, akkers afgezet met draad, ik waan me er terug in de Franse Landes. Daar was het ook zo onbarmhartig heet. Tussen de dorpen onderling kom je nog geen huis tegen. Je bent helemaal op je eigen aangewezen.
Dat is echt pelgrimeren. Hoe verschillend toch van de Camino daarboven.
In de herberg was er nog niemand toegekomen. De jongen die het spel hier runt gaat er de brui aan geven. Geen pelgrims meer en inderdaad ik heb ze van bij de start op mijn 2 pollen kunnen tellen. Voordeel daarvan is dan weer dat ik het bordje completo nog niet ben tegengekomen. De hype rond het pelgrimmeren naar Santiago is volgens mij ook maar kunnen ontstaan doordat er een gans commercieel circuit rondom is opgezet. De Camino Frances in het Noorden is een toeristische trekpleister geworden. Hier in deze broeikasomgeving zul je niet veel geïnteresseerden vinden die willen 'pelgrimeren' zonder de accommodatie die op de Frances aanwezig is. Zelfs in de kathedraal van Sevilla waar de via de la Plata begint vind je hooguit een vloersteentje met de schelp.  In zulk niemandsland valt er geen commerce te doen.
Even vermelden dat de reacties die ik heb gekregen van m'n vroegere collega's Michel, L&L en mijn Nederlandse vrienden R&E me plezier hebben gedaan. Bedankt voor het steuntje 😊. We kunnen er weeral mee vooruit.

Morgen naar Torremeija en nu ga ik even het dorp in. Nog gans de week zonnig weer om en bij de 30°C. In de schaduw hé, dat gaat nog zweet kosten denk ik.

7 EXRAMADURA/BADAJOZ : Fuente de Cantos - Zafra

7 Naar Zafra 25,3km ↑154m ↓217m

Ik heb gisteren een fijne avond gehad in compagnie van Al de Amerikaan . Sjofele kerel en hij lust graag een biertje. Na een ganse exposé over onze gouden brouwsels kwam hij tot de conclusie dat hij in een verkeerd land was geboren. Bovendien moest hij niks hebben van zijn president. Al heeft in zijn leven er alleen voor gestaan bij de opvoeding van zijn 3 zonen. Van zijn oudste zoon had hij een bierbrouwersinstallatie cadeau gekregen. De zoon zelf stookte moonshine. ‘You are getting into troubles’ heeft hij hem al gewaarschuwd. Vandaag ben ik niet zo vroeg vertrokken. Voorbij 9 uur zelfs. Maar als je dan kort na de middag toekomt in het dorp is er alles potdicht vanwege de siësta. Zacht glooiend parcours over stoffige zandwegen bezaaid met keien. De eerste wijngaarden ben ik al gepasseerd. Geen idee welke wijn ze hier verbouwen. Misschien wel de Cáceres? 15 kilometers heb ik al achter de rug, nog 10 te gaan. Nu gaan we de olijfgaarden verkennen. Ik heb hier bovenaan een plateau dan toch een picknickafdakje ontdekt om te schoven en wat aan mijn story te sleutelen. Zojuist nog Karsten en zijn vriendin ontmoet, zij gaan in Zafra een hotelletje opzoeken en een dagje pauzeren. Moet kunnen maar als ik hen straks nog tegenkom moet ik beslist een fotootje van hen nemen. Weinig volk in de herberg gisteren. De meeste pelgrims hebben zich laten ompraten door een kerel die met zijn auto de weg afdweilde om pelgrims te ronselen voor een hotelherberg. Vrij agressief ging hij te werk en hij is wel tot 5 maal gestopt om me aan te manen een andere weg te nemen. Die Franse foefelaars ben ik gisterenavond ook nog tegen het lijf gelopen. Zij hadden zich ook om laten praten en konden nu  uitpakken met hun zwembad en 5 badkamers. Wat is het hier heet, gelukkig staat er een strak windje dat wat verkoeling brengt. Ik heb me al 2 keer moeten insmeren om niet te verbranden. Onderweg, helemaal alleen kan je je gedachten de vrije loop laten. Een vlinder die voor je uit fladdert brengt je de enige verstrooiing. In de velden bespeur je veel activiteit van leeuweriken. ’t Zijn vinnige vogeltjes. Alouette, alou alouette … m’n liedjesstoornis is er weer J . Zo schoot er me onderweg ineens te binnen dat ik waarschijnlijk m’n zussen, op de oudste na, ben vergeten in te lichten van mijn vertrek. Niks meer van hen gehoord. Dat kwam in me op omdat ik van zovele vrienden zoveel positieve reacties heb mogen ontvangen. Dat heeft me plezier gedaan.
Zafra moet mooi zijn. Sevilla la Chica wordt het ook al eens genoemd. In de tijd van de Moorse bezetting heette het Safar, de benaming voor jaarmarkt in het Arabisch. Ik ga proberen een stempel te bemachtigen bij de nonnekes van het Convento de Santa Clara. Langs een draaideurtje moet je je stempelboekje afgeven want de zusterkes mogen geen contact hebben met de buitenwereld ocharme.
Ik ga hier opkramen. Te felle wind, m’n ogen beginnen ervan te pikken. Nog eventjes doorbijten en dan ben ik aan de herberg.
Ik ga nu het 2^de dorpje op hand de weg voorbijlopen. Puebla de Sancho Perez ligt er doods bij, net zoals het eerste Calzadilla de los Barros. De ganse Extramadura is zo groot in oppervlakte als België en Nederland tesamen. Ik zit nog maar in het begin. Anders dan op de Camino France vind je hier dus niks, nadat, nothing onderweg. Geen bar, geen bankjes … alleen vlakten met hier en daar in de verte een boerderij. De herberg is in zicht, een vriendelijke mens wees me de weg. ’t Ziet er goed uit. Vriendelijk onthaal, de hospitalero spreekt Frans en gaf me een plattegrond met de pelgrimsrestaurants. Dat maakt het makkelijk. Een fietspelgrim zou eerst bij mij op de slaapkamer liggen maar de hospitalero heeft hem apart gelegd nadat hij te weten was gekomen dat het een ‘Roncador’ was. Een snurkers in ’t Vlaams. Subiet eventjes de benen strekken in het stadje. Zo een hele dag stilzitten …. J

* Wat losse fotokes

* 6 EXTRAMADURA/BADAJOZ : Monasterio - Fuente de Cantos

6 Naar Fuente de Cantos 21,2km ↑190m ↓386m

In Monasterio heb ik nogmaals een goede herberg gevonden. Één van de parochie. 10 euro met ontbijt, proper verzorgd en 2 lieve hospitaleras. Samen met Kris zijn we iets verder een pelgrimmenuke gaan versieren. Een inktvissalade als voorgerecht en als hoofdgerecht gebakken vis, salade en brood. Met nog 2 pintjes erbij was ik 9 euro kwijt. Vlug bediend ook want om 10 uur moesten we al terug in de herberg zijn of we konden niet meer binnen. De Kris voelde zich nog altijd wat slappekes. In de herberg zat er ook een jonge vrouw die met haar zoontje pelgrimmeert. Ik schat het manneke een jaar of 12. Dat ventje was zo ziek als een hond.  4 of 5 keer heeft ze dat ventje ’s nachts in een koude douche moeten zetten. Fiebra zei ze. Hoge koorts. Ik werd er elke keer wakker van. Ik vind dat helemaal niet verstandig om met zo’n manneke gedurende uren in die brandende zon te gaan wandelen. Kris stopt er mee. Buikloop, hoofdpijn en oververmoeid. Vanmorgen toen ik vertrok lag hij nog te bed. Ik heb dan niet anders kunnen doen dan afscheid nemen. Dat hij zich maar rap beter voelt. Hij zal met de bus naar Merida rijden. Het was immers zijn bedoeling om tot daar te geraken.
Vroeg vertrokken dus om niet de lang in de middag onder die zon te moeten lopen. ’t Was nog aan het schemeren toen ik vertrok. Nu heb ik er al 14 opzitten in de Extramadura. Wat een verschil met Andalusië. Geen kurk en steeneiken meer maar uitzichtloze verschroeide vlakten. Voor zover ik kan tellen zijn dat 13 bomen die ik in de wijde omtrek kan zien. Ik heb me neergezet aan de eerste boom die ik langs de weg ben tegengekomen. Een glooiend dor landschap en enkele cirkelende gieren hoog in het zwerk geven het spektakel nog een extra desolaat accentje. Nog een chorizoworstje en een broodje had ik in reserve voor het middageten. Toen ik het plastic zakje opendeed dacht ik in een bergen zweetsokken terecht gekomen te zijn. Ik heb het toch opgegeten. Daarjuist stopte hier een Spanjaard om een folderke af te geven. Reclame voor zijn albergue. Zwembad, sauna en alle comfort. Dankuwel, ik hou het sober zo kan ik bij mijn thuiskomst eens zo veel genieten van de gewone dingen. Die brengen me aan het zingen. Lap, weeral een liedje. Onderweg naar mijn boom ben ik nog Paul en Ellen tegengekomen. Ik had ze al eens tegen het lijf gelopen maar na enkele dagen komt er toch wat conversatie tot stand. Ze komen uit Cornwall en stappen ook door tot in Santiago. Kartsen en Marijke hebben even halt gehouden aan mijn boom om goeie dag te zeggen. Sympathiek koppel. Marijke loopt met glazen flessen water. Een speciale zene ! Hertenvet, glazen flessen en gisteren heb ik haar onderweg nog uitgebreid zien zonnen in bikini. Nog 8 km af te draaien. Ik voel me goed. Dezelfde sensatie als toen ik alleen door Frankrijk liep.  Ik kom mezelf tegen. M’n camino krijgt vorm en daar ben ik blij om. Zojuist wandelde er nog een Françaiseke voorbij. Ze loopt tot in Merida. ‘On se verra probablement ‘ Tja, ze had gelijk, ik kwam haar tegen een uurtje verder. Geen Française maar een Zwitserse uit Lausanne. Ik kreeg een zwitsers bolleke van haar, zij van mij 3 Veurnse babbelutten J . We komen mekaar nog tegen. Iets verder dan weer stond Marijke bij een paard in de wei. Vastgebonden met een ketting aan de voorpoten, geen water geen eten … een schande. Zij uit haar glazen flessen en ik uit mijn camelbag hebben wat water in een emmer gekieperd voor die sukkelaar. Een schande is het hier hoe er met de dieren wordt omgegaan. Dat de Michel van den Bosch maar eens naar hier komt. Zo, ik slaap deze nacht in een klooster. Al uit Oregon logeert hier ook. Subiet wat inkopen doen en ietske gaan eten. Ik laat morgen wel iets weten