8 EXTRAMADURA/BADAJOZ : Zafra - Villafranca de los Barros

8 Naar Villafranco de los Barros 19,8km ↑195m ↓291m

Enkele dagen geleden werd ik onderweg voorbijgestoken door 2 wandelende laagvliegers. Spaanse madam en haar compagnon. Even een klapke mee gedaan. Eergisteren dan in Fuente terug gezien, gisteravond dan weer in Zafra. Deze keer een echte Mañuel met zijn vrouw Marie-Carmen. Ze zaten al in het café van het restaurant op de kok te wachten. Ik heb me er dan maar bijgezet en gevraagd of we samen de tafel konden delen. Helemaal geen probleem. Mañuel sprak vlot Engels, had voor een oliebedrijf gewerkt en zowat overal in de wereld gezeten. Carmen, was een Argentijnse die in Galicië woonde en eigenlijk een vriendin was van Mañuel. Die zijn vrouw was thuis gebleven. Toffe avond weeral. Volledig gerecht … voor hoofd en nagerecht, koffieke en een grappa voor 12 euro. Mañuel ging nog een dikke sigaar smoren vooraleer hij en z’n vriendin de koffer indoken. Straffe gast, ik geloof dat hij aan z’n 10^de camino bezig was. Ik zal hem niet meer zien want hij loopt vandaag ineens door naar Torremeija.

Vanmorgen eerst eens gevoeld of mijn oren er nog aanstonden, niet erafgevallen van Carmen haar Spaans getetter maar als je albergue Vincent van Gogh als benaming kiest weet je maar nooit.  Erger is het gesteld met de beestjes. Vanmorgen werd ik wakker met 8 beten op mijn buik en rug. Ik riep de hospitalero erbij om hem op een beestje te wijzen dat nog op het laken liep. Volgens hem kwamen die uit de bomen, ik weet niet of het bedwantsen waren. Een zwart bolletje zo groot als een speldekop met pootjes. Vanavond smeer ik me helemaal in met Deet. Mosquitos zei Antonio, ineens sprak hij geen Frans meer. Straks naar de apotheker zie.
Vroeg eruit en vroeg vertrokken. In één ruk doorgestapt naar Villafranca de los Barros. Niemand tegengekomen onderweg. Het terrein viel mee. Zacht glooiend en geen enkele forse klim. Tegen 11 uur had ik me al 2 maal ingesmeerd tegen de zon. Die kieperde haar hete vracht weer met bakken naar beneden. Nergens een bankje of afdakje met wat schaduw, rechte zandwegen vol keien, akkers afgezet met draad, ik waan me er terug in de Franse Landes. Daar was het ook zo onbarmhartig heet. Tussen de dorpen onderling kom je nog geen huis tegen. Je bent helemaal op je eigen aangewezen.
Dat is echt pelgrimeren. Hoe verschillend toch van de Camino daarboven.
In de herberg was er nog niemand toegekomen. De jongen die het spel hier runt gaat er de brui aan geven. Geen pelgrims meer en inderdaad ik heb ze van bij de start op mijn 2 pollen kunnen tellen. Voordeel daarvan is dan weer dat ik het bordje completo nog niet ben tegengekomen. De hype rond het pelgrimmeren naar Santiago is volgens mij ook maar kunnen ontstaan doordat er een gans commercieel circuit rondom is opgezet. De Camino Frances in het Noorden is een toeristische trekpleister geworden. Hier in deze broeikasomgeving zul je niet veel geïnteresseerden vinden die willen 'pelgrimeren' zonder de accommodatie die op de Frances aanwezig is. Zelfs in de kathedraal van Sevilla waar de via de la Plata begint vind je hooguit een vloersteentje met de schelp.  In zulk niemandsland valt er geen commerce te doen.
Even vermelden dat de reacties die ik heb gekregen van m'n vroegere collega's Michel, L&L en mijn Nederlandse vrienden R&E me plezier hebben gedaan. Bedankt voor het steuntje 😊. We kunnen er weeral mee vooruit.

Morgen naar Torremeija en nu ga ik even het dorp in. Nog gans de week zonnig weer om en bij de 30°C. In de schaduw hé, dat gaat nog zweet kosten denk ik.