13 Naar Casar de Cacères 23km ↑366m ↓375m
Steeds maar
voorbarige conclusies maken. Ikzelf en ook anderen maken er zich schuldig aan.
Salvador de zwerver blijkt een pelgrim te zijn die zonder één rode duit de
pelgrimsweg loopt. Gisterenavond hadden we hem doorgestuurd naar de
hospitalero, een uur later kwam hij terug, de hospitalero droeg zijn rugzak,
gaf hem een kruis en ging weer weg. Marie-Agnes en Jacques, het Franse koppel
uit Toulouse die mij eerder ook al eens aan hun tafel hadden uitgenodigd hadden
deze keer deze sukkelaar ook aan hun tafel gevraagd. 't Is verdomde dubbel. Een
Spaans koppeltje hier in de albergue van Casar zijn gaan lopen. Hij stinkt,
ziet er niet uit, loopt te bedelen ...hoe kunnen we onze vooroordelen in godsnaam
terzijde terzijde leggen ?
Vandaag was
het een goed stukske. Niet te warm, beetje wind. Soms al eens een lange klim
maar best doenbaar. De omgeving was minder. Één lange tocht door een schraal en
verdord landschap. Dan was het gisteren iets mooier. Een kalfje zien geboren
worden, een paar steenarenden zien foerageren over de vlakten, nog mooie panorama's
en voor de rest het ondertussen vertrouwde decor van steen- en kurkeiken in een
verdord landschap.
Ondertussen
komt de familiariteit tussen m'n medepelgrims wat een beetje meer op de
voorgrond. Daarmee boet je onvermijdelijk een beetje aan je zelfstandigheid in.
Ik wou dat het anders was maar ik neem de tijd als raadgever. De 5 andere
pelgrims waar ik tot hiertoe elke avond heb mee samengehokt in de albergue
hebben een heel andere instelling dan ik. Zo vroeg mogelijk opstaan, kilometers
malen om zo vroeg mogelijk in de herberg aan te komen. Al 2 keer heb ik een
tocht met onze Amerikaan gedaan en 't is fijn om gezelschap te hebben en behulpzaam te zijn voor mekaar maar onderweg is het de aandacht die je voor jezelf moet opbrengen belangrijker. Prima kerel maar voor mij telt de weg. Of ik er nu 6 of 10
uur over doe, 't kan me geen bal schelen. De anderen maken er meer zorgen over.
Ik mag me geen zorgen maken over de anderen, punt.
Ondertussen
zit ik hier te tokkelen in de zaal van de albergue. Die zwerver zit hier 2
stoelen naast me, te niksen en me te beloeren en ik zou hem willen vragen om
weg te gaan maar op welke grond kan ik deze vraag rechtvaardigen ?
Voor morgen
heb ik tegenslag. De hostel in Embalse de Alcantar is gesloten. Moet ik nog een
12 km extra lopen om slapen te vinden. Al heeft ergens een hotelletje kunnen
boeken in Canaveral. Marie-Agnes en Jacques keren terug naar huis. Nog 4
blijven er over .... en hier in Cáceres is er één bijgekomen. Charlie, een Iers.
Toffe vent, althans de eerste indruk. Ook ne laagvlieger naar zijne klap te
horen ... 6km per uur. Ik snap niet wat de meerwaarde er van is op een pelgrimsweg.
Pfffft, ik vind dat ik er nogal een beetje negatief tegenaan ga nu. 't Zou niet
mogen want Marie-Agnes en de Jacques hadden ons gezelschap uitgenodigd om de
avondmaaltijd samen te delen in het pelgrimsrestaurant. Fijne en gezellige
avond samen doorgebracht. Ik trakteer de eerste Vlaming of Hollander die ik
tegenkom op een fles Champagne. Al 14 dagen moet ik niet anders doen dan Frans
of Engels klappen, en nog vertalen van 't één naar 't ander en omgekeerd op de
koop toe. Les petit Belges durven die Fransmannen dan nog zeggen :-) . Tegen
dat ik terug thuiskom kan ik geen Vlaams meer.
Ze hadden verdomme een
schapenkaas als voorgerecht gekocht, erg lekker maar die ligt nu op mijn maag
te dansen. Niettegenstaande de zware maag die ik er aan overhou was het een
mooie geste van m'n tijdelijke medepelgrims Toulousenaars. Ik kruip erin nu.
Morgen wordt het een heel heel zware dag. Haha Linda, die kaas .... ik lees juist je berichtje :-). En Chris, tof dat je terecht bent en dat het ondertussen beter gaat, txs voor je reactie en aanmoediging !!! Chris Matroos ... txs voor de fijne reacties :-) De fotokes van gisteren zijn nog aan het opladen. Die van vandaag zal voor morgen worden, 't gaat echt traag hoor !
1 opmerking:
Interessante vraag... Volgens mij heb je geen enkel recht om de "welriekende pelgrim" te vragen om weg te gaan. Je kan natuurlijk altijd zeggen dat het staren je ongemakkelijk maakt of misschien dat je het onbeleefd vindt? Als je veel geluk hebt is hij mogelijk zo vriendelijk om "jouw" probleem tot het zijne te maken en gaat hij weg. Ik hoop dat je Spaans goed genoeg is om dat uit te leggen. Zo niet... assumer.... ;-)
Een reactie posten