Een bedankje voor

Deze morgen ben ik uit Fisterra naar het eindpunt van mijn Camino gestapt. Dat is de vuurtoren van Finisterre, het einde van de aarde, het meest westelijke puntje van Europa. Daar verbrandden de pelgrims vroeger hun pelgrimsplunje, het begin van een nieuw leven symboliserend.
Ik kan er een punt achterzetten. Het nagerechtje, de etappe naar Muxia die ik vandaag heb gelopen draag ik op aan al degenen die me gesteund hebben, een reactie achtergelaten hebben, een mailtje of een smske gestuurd, een aanmoediging gegeven, een simpele 'like' op FB of op welke manier dan ook. Ik moet bekennen, ijdelheid is een zonde en toch is het mijn ijdelheid die gestreeld werd bij het krijgen van zoveel sympathie. Zoiets geeft je vleugels. Hartelijke dank aan allen.

In het bijzonder dank aan mijn vrouw en kinderen die met mijn afwezigheid ook een stuk pelgrimsweg hebben moeten afleggen.

De pelgrimsvrienden die ik heb mogen ontmoeten en waarmee ik de weg heb gedeeld ben ik eveneens dankbaar.... Chris uit Brugge, Chris en Marijke uit Nijmegen, Arlette Lyon en Valois en Gilles Brives la Gaillarde in la Douce France, Ria uit Dalerveen NL, Al uit Oregon, Juan alias 'Happy Happy' uit Sevilla en zijn spitsbroeder José, Israël uit Málaga, Charley en Brandon uit Ierland, Gunther uit Frankfurt, Christina uit Paderborn, Patrice uit Lyon. Marie-Agnes, Jacques, Gus, Sofie, Zanda en Nelson en nog zovele andere pelgrims die m'n tocht veraangenaamden door hun lach, een helpende hand of een verhaal.

Eén woordje.            G R A C I A S